Θέατρο:Οι γειτονιές του κόσμου

Γιατί να σας πω κάτι; Εγώ ήθελα σήμερα να μιλήσω για την παράσταση που ειδα χτες βράδυ. Μου υπενθύμισε σοβαρά και υπεύθυνα γιατί αγαπάω το θέατρο, τι έφτιαξε τους ποιητές μας μεγάλους και παντοτινους, γιατί κάποιους ανθρώπους τους εκτιμω βαθια, γιατί λάμπουν στα σκοτάδια των καιρων, γιατί τα βάζουν με τα τέρατα (ιερά και μη) και κερδιζουν. Κερδίζουν πάντα η ειλικρίνεια στη σκηνή και η αγάπη για τη ζωή. Ήθελα να σας πω να πάτε να δείτε τις "γειτονιές του κόσμου". Να τις δείτε, στο θέατρο Βαφείο, Τετάρτη.
Ήθελα να πω και για την απόφαση του ΚΑΣ να αποσπαστούν τα αρχαία από τη Βενιζέλου και τους μακεδονομάχους μας και τους μαρμαράδες της Μελίνας που κιχ δεν είπαν.

Αλλά δε μπορω. Γιατί χτες μαζί με τη μέρα ξημέρωσε κι η αδικία. Ξημερώνει συχνά έτσι τελευταία. Και αυτό σε πνίγει. Η αδικία σε πνίγει. Και δε σταματά με σιωπή. Δε σταματά μιση ή λίγη από αυτήν. Πνίγει η σιωπή, το "ναι μεν αλλά", ο φόβος. Η αδικία δεν κερδίζεται συμβολικά, θεσμικά, νομικά. Δεν κερδίζεται με το σύνθημα "που όλους μας ενώνει". Γιατί δεν ξεκινάει από κει και δεν τελειώνει εκεί. Το δίκιο δεν κερδίζεται ποτέ μισο, κερδίζεται ακριβώς, όπως, το κλέβουν, ολόκληρο!

Δε με νοιάζει το όνομα το όνομα του ξεγυμνωμενου αγοριού στα Εξάρχεια, ούτε της ξυλοκοπημενης κοπέλας. Δεν έχει σημασία σε ποιανων το σπίτι μπήκαν με το έτσι θέλω και αφου τους χτύπησαν και τους συνελαβαν, αντιστρεψαν την πραγματικοτητα, με χυδαίες κατηγορίες. Δε με νοιαζει από πού ήρθαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τους πέταξαν βιαια έξω από τα σπίτια τους. Όλοι τους θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Δε με νοιάζει το όνομα της εισαγγελεως. Με νοιάζει που η Χρυσή Αυγη είναι αθώα, μεσα στο καζάνι των δολοφονικών επιθέσεων, των δολοφονιων, της ρητορικής μίσους που ξερνά και ο Ρουπακιας ένας τυχαίος δολοφονος που έκανε μια τυχαία δολοφονία. Με νοιάζει, που ήξερα από την αρχή, ότι αυτή η δίκη ράβεται στα μέτρα και τα σταθμά τους.

Ξέρω ότι αυτη η αδικία δεν είναι απόφαση λίγων τρελών, δεν είναι αυθαιρεσία, δεν είναι ασυδοσια. Ξέρω οτι η κρατικη καταστολή και τρομοκρατία είναι η δουλειά τους. Ο λόγος που τους έφτιαξε και τους συντηρεί αυτό το σύστημα. Ξέρω οτι η "δικαιοσύνη" και η αστυνομία είναι παιδιά τους και έχουν ρόλο να παίξουν συγκεκριμενο. Η φασιστικοποιηση της δημόσιας ζωής, η στοργή και φροντίδα στον φασιστικό οχετό δεν έπεσαν από τον ουρανό. Το σύστημα της εκμετάλλευσης φρόντισε να προετοιμάσει το έδαφος για να φτάσουμε εδώ. Απογοήτευσε, τρομοκράτησε, εγκλώβισε, έριξε δακο στο κινημα, συκοφάντησε και λασπωσε την αριστερά και ό,τι θυμίζει συλλογική πάλη, προσπαθεί μανιωδώς να ξαναγράψει την ιστορία ή έστω να μας κάνει να την ξεχάσουμε. Ουρλιάζουν την ΥΠΟΤΑΓΗ!

Σκέφτονται πως ήρθε η ώρα να τα πάρουν όλα πίσω. Και μας φοβούνται. Γι' αυτό η κρατική τρομοκρατία θα μεγαλώσει, γι' αυτό και τα φασισταρια, οι δολοφονοι και η κάθε η Χρυσή Αυγή που ξεπηδαει, θα ξεπλενονται πανηγυρικά, θα φιμωσουν πιοτερο τις φωνές αυτών που διψάνε για το δίκαιο, γι' αυτό και οι ψηφοφοριες σωματείων και συλλόγων θα γίνονται ηλεκτρονικά, γι' αυτό οι απεργίες και οι πορείες ποινικοποιουνται, γι' αυτό οι αριστερές δυνάμεις θα πληρώνουν χιλιάδες ευρώ για "μολυσματική" αφίσα. Κι αυτό θα εξακολουθεί να λέγεται δημοκρατια. Αστική δημοκρατια.

Φιμωμενοι, τρομοκρατημένοι, αφοπλισμενοι, ήσυχοι, ανασφαλείς, κανονικοί στην "κανονικότητα" τους, βολευουμε περισσότερο. Όσο πιο ευάλωτοι και μόνοι, τόσο πιο ελεγξιμοι, τόσο η κυριαρχία τους θα αναπαράγεται, θα εδραιωνεται, θα συνθλίβει κάθε πτυχή της ζωής μας. Αυτήν τη μάχη ξεκίνησαν, αυτήν τη νίκη θέλουν.

Όμως,το άδικο αυτό εμένα με ανατριχιαζει και με συγκλονίζει γιατί αγαπάω τη ζωή, όπως την αγάπησαν οι "γειτονιές του κόσμου". Αυτοί σκοτώνουν κάθε μέρα τη ζωη. Τη δικιά μας ζωή, την έχουν εργαλείο, κι αν χαλάσει, χαλασε. Εγω θέλω να κοιτάω τον συνάδελφό μου στα μάτια και τον γειτονα και όλους εκείνους που παθαίνουν σύνδρομα παραίτησης στα στρατόπεδα συγκεντρωσης και μας κοιτάνε με ενοχή, απλά επειδή πέρασαν από δίπλα μας στο δρόμο, απλά επειδή επιβιωσαν. Αυτοί θέλουν να κοιτάω τους διπλανούς μου με μίσος, να μη μπορώ να δω πόσο μαζί είμαστε. Εγώ θέλω να βλέπω την απεραντοσύνη της θάλασσας και να ονειρεύομαι ταξίδια. Αυτοί θέλουν να βλέπω αδιέξοδο. Εγώ θέλω να ζω με αξιοπρέπεια, θέλω τους δρόμους γεμάτους από διεκδίκηση. Αυτοί θέλουν το κεφάλι μου σκυμμένο, τους δρόμους ερήμους και σκοτεινούς. Εγω θέλω να ζω, όχι να βγάζω τη μέρα, ούτε να επιβιωνω μέχρι...

Εμείς τον κόσμο μας τον ονειρευόμαστε στο φως και τον χτίζουμε με φως. Θέλουμε το βλέμμα μας ανοιχτό, λαμπερό και γεμάτο. Εμείς αγαπάμε τη ζωή και το δίκιο! Θέλουμε ολόκληρο το δίκιο. Το δίκιο μας δεν τρομοκρατείται! Θα βάλει τη δύναμη του στις φωνές μας. Δε φτάνουν οι υπογραφές, οι συναυλίες, τα ποστ, οι "πολύμορφες κινητοποιήσεις". Θέλει αναμέτρηση με το άδικο στα ίσα, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς αυταπάτες, χωρίς βολή. Δεν υπαρχει πια το "δεν ηξερα", ουτε το "δεν καταλαβα", δεν υπάρχει "ναι μεν αλλά". Ή με το φως ή με το σκοτάδι. Το ημίφως τελείωσε.

Aggeliki Chatzi facebook