Ενα χιλιόμετρο μακριά...
Ενα χιλιόμετρο μακριά... Ενα χιλιόμετρο μακριά... Συντάκτης: Νίκος Παπαβασιλείου* Ένα χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι μας με τα στεγνά ρούχα -που ακόμα μπορούμε να έχουμε. Ένα χιλιόμετρο μακριά από την «κανονική» μας ζωή που ακόμα συνεχίζεται. Ένα χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι μας, στο οποίο ζούμε και καταφεύγουμε ακόμα, κάθε μέρα. Τόση είναι η απόσταση από τα τσιμέντα του λιμανιού, όπου πάλι απόψε θα κοιμηθούν οι πρόσφυγες. Τόσο μακριά είναι που πάλι απόψε τα κλάματα των προσφυγόπουλων θα συνοδεύουν όλη τη νύχτα το βουητό του αέρα και της θάλασσας. Ακούμε τα κλάματα των παιδιών, καθώς πλησιάζουμε το λιμάνι. Βλέπουμε τους πατεράδες τους που πάνε κι έρχονται γύρω από τις κουβέρτες που στρώσανε στα τσιμέντα, για να κοιμηθούν τα παιδιά τους. Και τις μανάδες τους που -αποκαμωμένες- προσπαθούν να κάνουν την αγκαλιά τους σπιτικό, για να κοιμήσουν τα παιδιά τους. Τα κλάματα είναι επίμονα, όλα τα παιδιά του κόσμου είναι επίμονα. Αλλά αυτά τα κλάματα δεν μπορ