ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Και τώρα τι λέμε και κυρίως τι κάνουμε; Θα συζητάμε στα σχολεία οτιδήποτε ανόητο ή «χαλαρό», σαν αγχολυτικό, χωρίς να ανοίγουμε συζήτηση για τα ζητήματα που μας απασχολούν, αυτά που πασχίζουμε να απωθήσουμε από τη σκέψη μας και κατ’ επέκταση από τις κουβέντες μας; Θα παρατηρούμε την «οδύσσεια» των συναδέλφων μας σε διαθεσιμότητα να πασχίζουν ουσιαστικά μόνοι τους να αποφύγουν την απόλυση που έρχεται; Θα περιμένουμε το σχολικό σύμβουλο και το διευθυντή να μας αξιολογήσουν για να απεγκλωβιστούμε(;;) από τη φτώχεια του μισθού μας; Θα ξανακάνουμε εκθέσεις αυτοαξιολόγησης –«άλλωστε δεν πάθαμε(;) και τίποτα» - αποδεχόμενοι την ενοχή μας για τη κατάσταση στο δημόσιο σχολείο; Και όλα τα παραπάνω κάτω από τη γενική εποπτεία των εξωτερικών αξιολογητών που συγκροτούνται τις μέρες αυτές σε κάθε περιοχή; Θα βλέπουμε τον ένοχο στο απέναντι γραφείο/σχολείο, με το μικρόβιο της διάσπασης να «μολύνει» τις συνειδή