Εικονικοί αγώνες ή πραγματικές διεκδικήσεις;Τα ψευτοδιλλήματα της αριστεράς
Με αφορμή το σημερινό κάλεσμα της ΟΛΜΕ για συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω απο το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρυθμισης ,γεννιέται η επιθυμία να εκφράσω ένα σχόλιο.Πώς γίνεται στο αίτημα διεκδίκησης να υπάρχει αναφορά(πάγια) για επιστροφή όλων των απολυμένων στις θέσεις τους και επαναλειτουργία των τομέων που καταργήθηκαν,ενώ ταυτόχρονα όλες οι συζητήσεις γίνονται γύρω από αριθμό θέσεων ,λίστες και νούμερα που ανεβοκατεβαίνουν; Πώς γίνεται απο το αίτημα για"καμία απόλυση"που αφορά το σύνολο του κλάδου και οφείλει να το διεκδικήσει κλάδος και ομοσπονδία,να φτάνουμε να διεκδικούν οι διαθέσιμοι νεες επιπλέον θέσεις εργασίας;Ετσι,το συλλογικό αίτημα,η συλλογική υποχρέωση,να μετατρέπεται ως δια μαγείας σε υπόθεση των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα; Και εν τέλει,τι ακριβώς σημαίνει 'απαιτούμε",οταν στο διεκδικητικό πλαίσιο της ΟΛΜΕ δεν υπάρχει αγώνας;Οι συναντήσεις και οι επαφές με άλλους τομείς και κλάδους είναι η φαεινή που έρχεται να αντικαταστησει την απεργία,ως μη