Εικονικοί αγώνες ή πραγματικές διεκδικήσεις;Τα ψευτοδιλλήματα της αριστεράς

Με αφορμή το σημερινό κάλεσμα της ΟΛΜΕ για συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω απο το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρυθμισης ,γεννιέται η επιθυμία να εκφράσω ένα σχόλιο.Πώς γίνεται 

 στο αίτημα διεκδίκησης να υπάρχει αναφορά(πάγια) για επιστροφή όλων των απολυμένων στις θέσεις τους και επαναλειτουργία των τομέων που καταργήθηκαν,ενώ ταυτόχρονα όλες οι συζητήσεις γίνονται γύρω από αριθμό θέσεων ,λίστες και νούμερα που ανεβοκατεβαίνουν;

Πώς γίνεται απο το αίτημα για"καμία απόλυση"που αφορά το σύνολο του κλάδου και οφείλει να το διεκδικήσει κλάδος και ομοσπονδία,να φτάνουμε να διεκδικούν οι διαθέσιμοι νεες επιπλέον θέσεις εργασίας;Ετσι,το συλλογικό αίτημα,η συλλογική υποχρέωση,να μετατρέπεται ως δια μαγείας σε υπόθεση των εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα;

Και εν τέλει,τι ακριβώς σημαίνει 'απαιτούμε",οταν στο διεκδικητικό πλαίσιο της ΟΛΜΕ δεν υπάρχει αγώνας;Οι συναντήσεις και οι επαφές με άλλους τομείς και κλάδους είναι η φαεινή που έρχεται να αντικαταστησει την απεργία,ως μη αποτελεσματικού αγώνα;

Απο πότε η διεκδίκηση του δικαιώματος στη δουλεία ενός κλάδου εργαζομένων και μάλιστα τόσο μαζικού,είναι η ανάρτηση ανακοινώσεων και ο χαρτοπόλεμος δηλώσεων,πλάι-πλάι με τα εξώδικα και τις δικαστικές προσφυγές;

Ζούμε σε έναν κόσμο σύγχυσης ή ο μόνος που βρίσκεται σε σύγχυση είναι ο κόσμος της αριστεράς ,που αντί να συμβάλλει στη διαμόρφωση ανάπτυξης ισχυρού εκπαιδευτικού κινήματος,τραβολογάει τον κλάδο απο πολιτικό γραφείο σε υπουργεία,να εκλιπαρεί για συναντήσεις με τον χ υπουργό και μετά τον ψ και να θεωρεί νίκη το ότι θα συναντηθούν τα δύο υπουργεία μετά την ισχυρή μας παρέμβαση;

Και ακόμα αναρωτιέμαι ,ο κόσμος της διαθεσιμότητας δεν ένοιωσε ούτε στο ελάχιστο την ανάγκη να ζητήσει ευθύνες από τη συνδικαλιστική ηγεσία,που όλο αυτό το διάστημα συνδράμει στην εξαπάτηση τους και στην ομηρία τους από την κυβέρνηση;Μια ηγεσία,με αλλαγμένους,αριστερούς συσχετισμούς ,που ψηφίζει σύσσωμη ΄κανένα αγώνα";

Ανεξήγητα ζητήματα,να μην τολμάει κομμάτι της αριστεράς να εμφανιστεί μπροστά στους απολυμένους,γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα επαιξε απεργοσπαστικά μπροστά στις απολύσεις τους.Και ξαφνικά,να εμφανίζεται να καλεί τους διαθέσιμους να συμμετέχουν στην Σαββατιάτικη αντιαπεργιακή συγκέντρωση που διοργανώνει,για να βάλει άλλο ένα σωματείο στον κατάλογο των συμμετεχόντων!Με τόσα σωματεία που μαζεύτηκαν ,θα βουλιάξει η Αθήνα!!!Η Ελλάδα μη σου πω!!

Επειδή όμως τα κινήματα δε γεννιόνται σε πολιτικά γραφεία,ούτε στα σχέδια απομακρυσμένων απο την πραγματική ζωή σχεδιαστών,η προώθηση τέτοιων ταχτικών μέσα στο κίνημα,απομακρύνει όλο και περισσότερο τη δυνατότητα διεκδικητικού κινήματος που θα ανατρέψει τη ζοφερή πραγματικότητα.

Αν ο λαός,μέρος του οποίου είμαστε και οι εκπαιδευτικοί,δεν αμφισβητήσει όλες αυτές τις διαλυτικές πρακτικές και να χαράξει το δικό του δρόμο έξω απο αυταπάτες εκλογικές και μη,δεν θα μπορέσει να αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων ,της πλήρους διάλυσης κάθε εργασιακού και δημοκρατικού δικαιώματος.