Κινηματογραφική πρόταση : Ο [εξ]αιρετικός Κος Λαζάρ

Δεν είναι λίγες οι στιγμές στην ιστορία του σινεμά, που οι σκοτεινές αίθουσες φιλοξένησαν τις σχολικές τάξεις.
Τις πιο πολλές φορές, η κινηματογραφική απόδοση έγινε με ισχυρές «ενέσεις» υπερβολής και ιδεαλιστική προσέγγιση, εξιδανικεύοντας ρόλους και καταστάσεις της σχολικής πραγματικότητας (βλέπε: «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών»), εξήροντας την «απογειωτική» δύναμη της γνώσης και το ρόλο
του εκάστοτε «χαρισματικού» εκπαιδευτικού. Άλλες φορές, περισσότερο τελευταία, η κινηματογραφική κάμερα απαλλαγμένη από τους μυωπικούς-παραμορφωτικούς φακούς της, αποτύπωσε με μια πιο ρεαλιστική ματιά και πιο σεμνά τα προβλήματα που εγείρονται στο σχολικό περιβάλλον (βλέπε: «Ανάμεσα
στους τοίχους») στην προσπάθεια αποκάλυψης της συνθετότητας και του πολυδιάστατου χαρακτήρα τους.Στην καναδική ταινία του Philippe Falardeau, «Ο εξαιρετικός κος Λαζάρ», δεν είναι ότι η κινηματογράφηση δεν ξεφεύγει από τα κλισέ των ωραιοποιμένων» σχολικών τάξεων και την εικόνα του «σούπερ»
δασκάλου, προς χάριν, ίσως, μιας πιο ποιητικής κινηματογραφικής γλώσσας. Η αξία
τούτης εδώ της κινηματογραφικής καταγραφής έγκειται στο ότι το θέμα της ξεπερνάει
κατά πολύ το όρια της σχολικής κοινότητας.Η αυτοκτονία μιας καθηγήτριας μέσα στο
σχολείο και κατ'επέκταση το ζήτημα της αδυναμίας επικοινωνίας του εν λόγω θλιβερού
γεγονότος στη μικρή κοινωνία του σχολείου,είναι απλά η αφορμή για ένα σχόλιο πάνω στη ζωή. Η θέση της ταινίας, απέναντι στο επαχθές γεγονός που επισκιάζει τις περισσότερες ερμηνείες καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, είναι η λύτρωση και απαλλαγή των ζώντων όχι όμως μέσω του εξορκισμού της αυτοκτονίας αλλά του ξεπερασματός της.Συνεχίζοντας τη ζωή, κοιτώντας τη μέσα από
το δυσάρεστο αυτό γεγονός. Ο κατά τον τίτλο της ταινίας, ξεχωριστός δάσκαλος, όχι
απλά παίρνει θέση υπέρ της ζωής, βλέποντας από την αρχή κριτικά την αυτοκτονία της συναδέλφισσας του, αλλά είναι χωρίς υπερβολές και η ζωή της ταινίας. Η στάση
του είναι υποδειγματική , τόσο από την επίμονη  παρέμβασή του στο σχολείο -παρόλο
το ευάλωτο της εργασιακής του σχέσης ως νέος εκπαιδευτικός και μετανάστης-, όσο και
από την πάλη που δίνει για την αντιμετώπισης των προσωπικών του προβλημάτων. Η
προσπάθεια του όχι απλώς να προσαρμοστεί - ως αντικαταστάτης- αλλά και να διακιν-
δυνέψει τη θέση του προκειμένου να «ξεμπλοκάρει» ψυχολογικά τους «ανέγγιχτους» μαθητές του (παράπονο του γυμναστή του σχολείου για την απαγόρευση από τις εκπαιδευτικές αρχές να μην «ακουμπάνε» τα παιδιά) από τη σκιά της αυτοκτονίας,τον βάζει αντιμέτωπο όχι απλώς με το πρό-
βλημα, αλλά και με τα ήθη της καναδικής κοινωνίας, που αδυνατεί να ξεπεράσει τα ταμπού της, επιλέγοντας το κουκούλωμα,προτιμώντας στην πραγματικότητα έναν «αργό θάνατο» της συνείδησης ,των ίδιων,των παιδιών της.
Ν.Κ.