Προκήρυξη Αγωνιστικών Κινήσεων για εκογές

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

Οι αγώνες μας και η οργάνωσή μας θα τελειώσουν τον εφιάλτη!

Μονόδρομος δεν είναι η υποταγή – μονόδρομος είναι ο αγώνας

Με καταιγιστικούς ρυθμούς συνεχίζεται η εμπέδωση της σύγχρονης βαρβαρότητας, το σπρώξιμο του φτωχού λαού στην εξαθλίωση και το ξεπούλημα της χώρας. Το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα επιστρέφει τη ζωή των εργαζομένων αιώνες πίσω. Νέα αντεργατικά (τα... τελευταία πριν τα επόμενα) μέτρα ψηφίζονται. Για να διαμορφώσουν εργαζόμενους και άνεργους που θα πεινάνε, που δε θα έχουν κανένα δικαίωμα στη δουλειά, στο εισόδημα, στην υγεία και στην παιδεία. Για να διαμορφώσουν μια χώρα ξεπουλημένη χωρίς παραγωγική βάση, αιχμάλωτη των μεγάλων αρπακτικών που θα την ξεζουμίζουν. Μια χώρα που θα συνθλίβεται στις μυλόπετρες του ανταγωνισμού αμερικάνων και ευρωπαίων. Μια χώρα έτοιμη να θυσιαστεί σε πολέμους, να ριχτεί στην κοινωνική ερήμωση της καπιταλιστικής κρίσης.

Για να περάσουν όλα αυτά, απ' όλα έχει ο μπαξές:

·         Εχει μια κυβέρνηση πολύχρωμων ανδρείκελων του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου, πρόθυμη να πανηγυρίσει όταν τα αφεντικά της, τής αναγνωρίσουν τις “προσπάθειες που κάνει” για να προωθήσει το φρικτό της έργο.

·         Εχει όλους τους κρατικούς μηχανισμούς ταξικής καταπίεσης και επιβολής να ξεσαλώνουν ενάντια στον εχθρό λαό: Δικαστήρια, ποικίλες δολοφονικές δυνάμεις κρατικής καταστολής, διοικητικός μηχανισμός.

·         Εχει (τελευταίο φρούτο) τις συστημικές παρακρατικές φασιστικές συμμορίες (με πρώτη τη Χρυσή Αυγή) για να “ακονίσει τις ξιφολόγχες” ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό, καλυπτόμενη πίσω από τις πλάτες του κράτους και της αστυνομίας.

Ολα θα τα χρησιμοποιήσει το σύστημα. Γιατί ξέρει πως οι αγώνες της τελευταίας διετίας θα συνεχίσουν και θα ενταθούν.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Η τρικομματική κυβέρνηση προετοιμάζει και το νέο χτύπημα στο χώρο της εκπαίδευσης: απολύσεις, αξιολόγηση, συγχωνεύσεις, οικονομική ασφυξία των σχολείων, μετακινήσεις οπουδήποτε στη χώρα, νέες μειώσεις μισθών - συντάξεων και κατάργηση εφάπαξ,,ανατροπή του εργασιακού και διδακτικού ωραρίου, απόλυτη αδιοριστία.

Ταυτόχρονα στοχοποιείται έντεχνα η τεχνική β’βάθμια εκπαίδευση για να απλωθεί το μικρόβιο της διάσπασης και να «ανακουφιστούν» οι υπόλοιποι που «τη γλίτωσαν». Όμως, τώρα ξέρουμε: όσο κι αν μας διασπάσουν σε έλληνες και ξένους, σε εργαζόμενους και άνεργους, σε δημόσιους και ιδιωτικούς, σε γενικής και τεχνικής παιδείας, τώρα ξέρουμε: ο στόχος είμαστε ΟΛΟΙ. Για αυτό και οι αγώνες πρέπει να είναι κοινοί. Ακόμα και η μία απόλυση πρέπει να αντιμετωπιστεί από τον κλάδο σαν απόλυση όλων.

Ταυτόχρονα, πρέπει να δυναμώσει η ενότητα και με όλους τους άλλους εργαζόμενους. Και πρώτα από όλα με τους εργαζόμενους στην υγεία και στους δήμους, όπου οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί το σύστημα είναι κοινοί με τις μεθόδους που χρησιμοποιεί στην εκπαίδευση. Οι κοινοί αγώνες εργαζόμενων σε σχολεία, υγεία και δήμους ενάντια στις απολύσεις, τις συγχωνεύσεις, τη φτώχεια και τις περικοπές μπορούν να δημιουργήσουν την απαιτούμενη δύναμη αντίστασης που θα οδηγήσει το σύστημα σε μεγάλη και κεντρική πολιτική ήττα. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών μπορεί να αποτελέσει τον πυροδότη ενός τέτοιου γενικευμένου και με διάρκεια απεργιακού αγώνα.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Οι αυταπάτες που δημιούργησαν οι πρόσφατες απανωτές εκλογές ενισχύθηκαν και απογειώθηκαν από μια αριστερά για χρόνια εθισμένη να θεωρεί πως η εκλογική διαδικασία αποτελεί πάντα «μια ευκαιρία να αλλάξουν τα πράγματα». Κηρύχτηκε παύση κινήματος από τις 12 Φλεβάρη, ο κόσμος κάθισε περιμένοντας το «καλό εκλογικό αποτέλεσμα» για να απογοητευτεί στη συνέχεια από μια μάχη που γίνεται στο γήπεδο και με τους όρους του αντιπάλου. Ακόμα χειρότερα, τροφοδοτήθηκε από δυνάμεις της αριστεράς η αίσθηση ότι μπορούμε να νικήσουμε χωρίς μάχη με την ΕΕ και το ΔΝΤ, χωρίς σύγκρουση με τα ντόπια αφεντικά και τους ξένους προστάτες τους.

Το χειρότερο που μπορεί να γίνει τώρα είναι να δημιουργηθεί η αίσθηση μιας νέας αναμονής για τις… επόμενες εκλογές.

ΤΩΡΑ, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς αναμονή, πρέπει να οργανώσουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τους αγώνες μας. Δε μας μένει τίποτα άλλο από το να ανεβάσουμε με κάθε τρόπο τον πήχη της αντιπαράθεσης στα επίπεδα που θέτει το ίδιο το σύστημα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με σωματεία – παρωδίες που έχουν μπλέξει το συνδικαλισμό στη βρωμιά της διοίκησης. Που έχουν συκοφαντήσει την ίδια την έννοια του σωματείου. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με αντιλήψεις που υποτάσσονται σε εκλογικές αυταπάτες και που καλλιεργούν την εντύπωση ότι θα μας σώσουν κάποιοι σωτήρες.

Ούτε μπορεί να απαντηθεί με κατακερματισμένες απεργίες. Αλλά με απεργιακή καταιγίδα όχι μόνο του κλάδου αλλά και γενικότερα. Οργανωμένες και στηριγμένες από τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι ανατιθέμενοι στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν δείξει ότι ούτε θέλουν ούτε μπορούν.

Τα σωματεία είναι σχεδόν διαλυμένα. Και αν για αυτό τις βασικές ευθύνες τις έχουν οι –υπό διάλυση- συνδικαλιστικοί φορείς του πάλαι ποτέ δικομματισμού, σοβαρές ευθύνες έχουν και οι δυνάμεις τις αριστεράς. Που μετέφεραν τις γενικές πολιτικές τους αυταπάτες στη λειτουργία των σωματείων. Που βολεύονται με τη βροχή αριστερών ψήφων που δεν αντιστοιχούν σε καμία πραγματική κίνηση κόσμου. Που καλλιέργησαν τη λογική της «αριστερής» ανάθεσης μην έχοντας εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Η διοίκηση της  A' ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής είναι χαρακτηριστική περίπτωση των παραπάνω.

Χρειαζόμαστε μια άλλη πολιτική αντίληψη για τα σωματεία αλλά και για κάθε επίπεδο οργάνωσης του λαού.

Μια αντίληψη που θα αναγνωρίζει ότι στις μέρες μας αυτό που γίνεται είναι ένας τεράστιος ταξικός πόλεμος και βασικό καθήκον μας αποτελεί η συγκρότηση της δικής μας τάξης για τον πόλεμο αυτό. Που θα αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να παρακάμψουμε τη σύγκρουση με τον αντίπαλο και άρα κανένας τρόπος συνεννόησης μαζί του. Είναι η ώρα της κοινής δράσης, του συντονισμού, των πρωτοβουλιών για την οργάνωση των λαϊκών αντιστάσεων και τη διεκδίκηση των βασικών δικαιωμάτων στη ζωή. Αντιστάσεις που κάθε μέρα πιο φανερά θα δείχνουν ότι το τελικό καθήκον για να απαλλαγούμε οριστικά από τα ξένα και ντόπια αφεντικά, για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση αποτελεί προϊόν της ιστορίας.

·         Να μην περάσει το νέο πακέτο μέτρων

·         Όχι στην αξιολόγηση, στις απολύσεις και στην οικονομική ασφυξία των σχολείων

·         Αυξήσεις στους μισθούς, ανατροπή του μισθολογίου – Ασφάλιση, περίθαλψη για όλους χωρίς προϋποθέσεις – Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί

·         Διεκδικούμε ζωή με δικαιώματα στο εισόδημα, στη στέγαση, στο φαγητό, στη σύνταξη, στην υγεία, στην παιδεία, στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες

·         Ανατροπή όλων των μνημονίων και των συνοδευτικών

·         Ενάντια σε ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ , Αγώνας για ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

·         Κάτω τα χέρια από τις ζωές του εργαζόμενου λαού και της εργατικής τάξης

·         Καμία συνδιαλλαγή με τον αντίπαλο και το σάπιο κόσμο του

·         να φτιάξουμε τα σωματεία που χρειαζόμαστε: ζωντανά, αγωνιστικά και ταξικά!

	ΑΠΕΧΟΥΜΕ από τις εκλογές των Π-ΚΥΣΔΕ! Οι εκλογές της διοίκησης δεν έχουν καμία  δουλειά με το συνδικαλιστικό κίνημα. Στις εκλογές της ΕΛΜΕ ενισχύστε – ψηφίστε

Αγωνιστική Κίνηση Εκπαιδευτικών