Κύκλος συνελεύσεων και εκλογών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Σε κύκλο εκλογοαπολογιστικών συνελεύσεων και εκλογών βρίσκονται το επόμενο διάστημα οι περισσότεροι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και ΕΛΜΕ της χώρας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει καταγράψει σημαντικές επιτυχίες στην εμπέδωση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής στον χώρο της εκπαίδευσης, τόσο της Πρωτοβάθμιας, όσο και της Δευτεροβάθμιας. Η παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, η μείωση του αριθμού των αναπληρωτών (δηλαδή οι απολύσεις πολλών αναπληρωτών), το ξεχείλωμα του ωραρίου, η με πολλούς τρόπους αξιολογική περικύκλωση του κλάδου, η ένταση των ταξικών φραγμών -με μπόλικες «αριστερές» σάλτσες- ετοιμάζονται να δώσουν τη θέση τους σε ένα ακόμα πιο ταξικό και εχθρικό «νέο» λύκειο, αλλά και στο προχώρημα της αξιολόγησης που, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα ξεκινήσει από τη λεγόμενη αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Όλα αυτά στο φόντο επισκέψεων του ΟΟΣΑ σε κάποια σχολεία της χώρας!

Παρά το γεγονός ότι η επίθεση συνεχίζεται απρόσκοπτη, το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση. Πρόκειται για μια μακρόχρονη κατάσταση, που όμως τώρα δείχνει χειρότερη. Συνελεύσεις έχουν να γίνουν χρόνια, οι όποιες κινητοποιήσεις είναι άμαζες, οι αναπληρωτές δε νιώθουν, ότι τους αφορούν τα σωματεία και μένουν σε απόσταση και οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ κάνουν τους σχεδιασμούς τους με βάση τις πολιτικές βλέψεις των διαφόρων κυβερνητικών δυνάμεων που τις ελέγχουν. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι, ότι οι συζητήσεις στα σχολεία αποκαλύπτουν την πίεση των εκπαιδευτικών και τη χειροτέρευση των όρων ζωής και δουλειάς, αλλά και τα αδιέξοδα που βιώνουν με βάση την αποσυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Μια αποσυγκρότηση που είναι αποτέλεσμα της μακρόχρονης κυριαρχίας αστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων. Στο φόντο αυτό μια σειρά Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και ΕΛΜΕ βιώνουν, είτε πλήρως διαλυτικά φαινόμενα (ΔΣ που δεν συνεδριάζουν), είτε φαινόμενα λειτουργίας μόνο των ΔΣ που επιδίδονται σε σειρά αποφάσεων χωρίς αντίκρισμα.

Όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, τόσο ξεχνιέται τι σημαίνει αγώνας και κίνημα, τόσο βγαίνει από τη συζήτηση το κρίσιμο ερώτημα του πώς συγκροτούνται οι αγώνες, με τι αιτήματα, με ποιους φίλους, ενάντια σε ποιους εχθρούς.

Το τοπίο αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί του συστήματος και της κυβέρνησης, η οποία έχει λυμένα τα χέρια της και ετοιμάζει τον νέο γύρο επίθεσής της. Είναι βούτυρο όμως στο ψωμί και των αστικών και ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες εκμεταλλεύονται την αδράνεια, για να πουλήσουν τηλεοπτικά «γεγονότα» και να αναπαράγουν μια εκλογική πελατεία, που θα τις βοηθάει να ζητάνε έναν ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Αντίθετα, αυτό δεν είναι ένα τοπίο που διευκολύνει αγωνιστικές δυνάμεις, οι οποίες πρέπει να κάνουν πολλαπλάσιο κόπο, για να επαναφέρουν τη συζήτηση εκεί που πρέπει να είναι, στην αναγκαιότητα δηλαδή συγκρότησης αγώνων.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι αυτό το μαύρο τοπίο θολώνει τα πραγματικά δεδομένα, κρύβει την οργή των εκπαιδευτικών (αλλά και των μαθητών) για τις συνθήκες δουλειάς τους και παρουσιάζει μια ψεύτικη εικόνα.

Το πότε θα συσσωρευτούν ξανά τα στρώματα της οργής στους εκπαιδευτικούς είναι κάτι που είναι κανείς δύσκολο να εκτιμήσει. Ωστόσο, είμαστε σίγουροι ότι, αν γίνουν κάποια βήματα ξεσπάσματος αγώνων και αντιστάσεων, θα βγουν στην επιφάνεια τα πραγματικά δεδομένα και θα σπάσει το κέλυφος της σιγής που τόσο βολικό είναι στο σύστημα και στις κυβερνήσεις του.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών παρεμβαίνουν σε δεκαεννιά πρωτοβάθμια σωματεία εκπαίδευσης. Θα προσπαθήσουν να αναδείξουν, τόσο τους πραγματικούς άξονες της επίθεσης, όσο και τους όρους απάντησης του κινήματος, κόντρα σε λογικές ήττας, συνδιαχείρισης και εικονικού κινήματος. Από τα τέλη Οκτώβρη έχουν κυκλοφορήσει και το 3ο τεύχος της περιοδικής έκδοσής τους, της «Πράξης»