ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΔΕΣΜΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ - ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΔΕΣΜΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ - ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

Το κλίμα αναμονής και απομάκρυνσης από συλλογικούς αγώνες και διεκδικήσεις που υπάρχει στην κοινωνία αλλά και στα σχολεία θα πληρωθεί οδυνηρά διπλό και τρίδιπλο το αμέσως επόμενο διάστημα.

Η κάλπικη γραμμή της σκληρής διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ έγινε μέσα σε λίγες βδομάδες γραμμή έντιμου συμβιβασμού με τους ληστές – ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ. Στο τέλος των απανωτών προσαρμογών δεν είναι τίποτα άλλο από την αποδοχή και την εφαρμογή όλων των παλιών αλλά και τη θεσμοθέτηση νέων αντιλαϊκών μνημονιακών μέτρων. Η φτώχεια, η ανεργία, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η αδιοριστία, η συντριβή της ασφάλισης – περίθαλψης, όλο το αντιδραστικό πλαίσιο των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Και θα συνεχίσει να είναι ακόμα πιο έντονα όταν πέσουν οι νέες υπογραφές.

Η πίστωση χρόνου που ζητάει η κυβέρνηση από το λαό δεν είναι πίστωση χρόνου για να οικοδομηθεί η προοπτική της σύγκρουσης με τα ντόπια και ξένα αφεντικά αλλά για να ανανεωθεί η κυριαρχία τους και η επίθεσή τους στα λαϊκά δικαιώματα. Γι αυτό ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να υποκύψει στον εκβιασμό του «χρέους», που χρησιμοποιείται από το σύστημα για να υποταχθεί και να μην διεκδικήσει τα δικαιώματα του. Η κατάσταση αυτή, η διαμόρφωση της ψεύτικης εικόνας ότι μία χώρα μπορεί να ζήσει μόνο με προστάτες, επιτροπείες και εκμετάλλευση αποτελεί τη μεγαλύτερη προσφορά της νέας κυβέρνησης στο ιμπεριαλιστικό–καπιταλιστικό σύστημα.

Την ίδια στιγμή οι λεγόμενοι «εταίροι» σε αυτή και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι οι με ονοματεπώνυμο υπεύθυνοι για τη φρίκη που ζουν χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Η Μεσόγειος γίνεται ο υγρός τάφος για χιλιάδες απελπισμένους που τρέχουν να γλιτώσουν από πολέμους που δημιούργησαν οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Ουκρανία συνθέτουν έναν πολεμικό χάρτη που όλο και μεγαλώνει στο βωμό των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Στην εκπαίδευση το πλαίσιο φτώχεια – αδιοριστία – ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων – ταξικοί φραγμοί συνεχίζεται. Ακόμα και το θετικό της επιστροφής των συναδέλφων σε διαθεσιμότητα (που πιστώνεται στη δική τους πίεση), από τη μία μένει να επιβεβαιωθεί σε ένα κλίμα καθημερινών… αποδεσμεύσεων της κυβέρνησης από προεκλογικές δεσμεύσεις και από την άλλη συνδέεται με το αντεργατικό μέτρο της κινητικότητας αλλά και την περικοπή των προσλήψεων. Σε σχέση με την αξιολόγηση, υπάρχει ο κίνδυνος να περάσει βελούδινα το νέο σύστημα που ετοιμάζεται με απλή αλλαγή της λέξης αξιολόγηση σε εκείνη της «αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση πετάει στο Σύλλογο Διδασκόντων την παγίδα της συμμετοχής του στην επιλογή Διευθυντών, λες και αυτοί (όποιοι κι αν είναι) δε θα είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν την υπάρχουσα πολιτική.

Τα δύο τελευταία χρόνια, υπήρξε μια σταθερή διαδικασία αποσυγκρότησης. Ξεκίνησε από τη χειρουργική υπονόμευση εκ μέρους της συνδικαλιστικής ηγεσίας της απεργίας το Σεπτέμβρη του 2013 κόντρα σε διαθεσιμότητα – απολύσεις. Τότε που το μαύρο μέτωπο ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ έκανε ανοιχτή απεργοσπασία και οι δυνάμεις του ρεφορμισμού ΣΥΝΕΚ και ΠΑΜΕ περίμεναν την πρώτη μείωση ποσοστών για να κλείσουν την απεργία. Από κει και πέρα ξεκίνησε ένα σκηνικό παρατεταμένης εκλογικής αναμονής, στο οποία επένδυσαν οι ΣΥΝΕΚ με στόχο να οδηγήσουν τον κλάδο στην εκλογική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Και να τον πείσουν ΤΩΡΑ να συμβιβαστεί με την αντιλαϊκή μνημονιακή πραγματικότητα «γιατί δε γίνεται αλλιώς». Οι ΣΥΝΕΚ ήθελαν να μας πείσουν ότι η λύση είναι η κυβερνητική αλλαγή, το ΠΑΜΕ ότι είναι η εκλογική ενίσχυσή του και μεγάλο τμήμα των Παρεμβάσεων ότι είναι η εκπόνηση «μεταβατικού προγράμματος». Μια συνολική διαδικασία κοινοβουλευτικοποίησης του κινήματος. Ένας ολόκληρος κλάδος, παρά την δυνατότητα που του παρείχε το μέγεθός του και η καθημερινή ώσμωσή του με το λαό, παρά τα διάφορα επίπεδα συνδικαλιστικής οργάνωσης, με την καθοδήγηση των δυνάμεων της ρεφορμιστικής αριστεράς (ιδιαίτερα των ΣΥΝΕΚ) οδηγήθηκε στην πολιτική πρακτική της ανάθεσης, του εφησυχασμού και της αναμονής. Αποθεώθηκε η αλλαγή των συσχετισμών στα σωματεία και τις ομοσπονδίες, μετατρέποντας τους εκπαιδευτικούς σε απλούς ψηφοφόρους. Η δε συμμετοχή στα διοικητικά όργανα ΠΥΣΔΕ κλπ, μετέτρεψε τη συλλογική διεκδίκηση δικαιωμάτων σε ατομική επαιτεία.

Όμως οι πραγματικοί συσχετισμοί αλλάζουν βασανιστικά μέσα από την οργάνωση και τον αγώνα. Αυτό το δύσκολο δρόμο δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Πρέπει να τον οικοδομήσουμε αν θέλουμε να αντιστραφεί η διάλυση της ζωής μας. Κόντρα στις σειρήνες της ήττας, κόντρα στη μοιρολατρία του «δε γίνεται τίποτα», κόντρα στις αυταπάτες για «ανάσες», κόντρα στο ψαλίδισμα της απαίτησης για μια ανθρώπινη ζωή, κόντρα στην απάτη της συνδιοίκησης, κόντρα στη διάλυση της μετατροπής των σωματείων σε κυβερνητικούς νεροκουβαλητές και διεκδικητές μεριδίου στην πίτα της διοίκησης, να επαναφέρουμε με αγωνιστικό τρόπο τα αιτήματά μας:

• ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ!
• Μόνιμη σταθερή δουλειά με δικαιώματα, με ανθρώπινους μισθούς, με ασφάλιση – περίθαλψη για όλους.
• Να γυρίσουν όλοι οι σε διαθεσιμότητα συνάδελφοι μας πίσω στη δουλειά τους.
• Ενάντια σε κάθε αξιολόγηση – Δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.
• Ενάντια σε διαθεσιμότητα, κινητικότητα, απολύσεις, ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί!
• Ενάντια στους ταξικούς φραγμούς- Δωρεάν σπουδές για όλους.
• Συνδικάτα ταξικά και αγωνιστικά - όχι κυβερνητικά και συνδιαχειριστικά.

                       Για το συνέδριο της ΟΛΜΕ υποστηρίζουμε - ψηφίζουμε
                            Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών