Ανατροπή των δικαιωμάτων σε ασφάλιση – περίθαλψη: Οικονομικό-λογιστικό ζήτημα ή ταξική ρεβάνς;

Ανατροπή των δικαιωμάτων σε ασφάλιση – περίθαλψη:

Οικονομικό-λογιστικό ζήτημα ή ταξική ρεβάνς;

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 εξελίσσεται η επίθεση στα δικαιώματα που είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους τον προηγούμενο αιώνα. Τη δεκαετία του ’90 προωθήθηκε μια γενικευμένη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και το 2000 ήρθε η πρώτη προσπάθεια ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης. Αυτές οι απανωτές «τροχιοδεικτικές» βολές του συστήματος για να ανιχνεύσει αντιδράσεις, πήραν, μέσω των μνημονίων, από το 2010 και μετά, μια μορφή πραγματικής χιονοστιβάδας, με στόχο την ολοκληρωτική συντριβή οποιοδήποτε δικαιώματος σε όλους τους τομείς που καθορίζουν τη ζωή του λαού: καταβαράθρωση των μισθών, πλήρης ελαστικοποίηση και διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ουσιαστική απελευθέρωση των απολύσεων, δραματική μείωση των υπηρεσιών στην περίθαλψη, μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας, όξυνση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, αναίρεση πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Αν το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης αποτέλεσε μια παραπάνω αφορμή και όχημα… εκτροχιασμού αυτής της συνολικής επίθεσης, δεν είναι ωστόσο η πραγματική αιτία. Η πραγματική αιτία δεν είναι άλλη από τον ταξικό συσχετισμό δύναμης. Ο καπιταλισμός δεν είχε ποτέ στο DNA του ο,τιδήποτε είχε να κάνει με λαϊκά δικαιώματα. Πουθενά δεν είναι γραμμένο σε αυτό το DNA ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να παίρνουν κάποτε σύνταξη ή να τους παραχωρείται δωρεάν περίθαλψη. Ο,τι παραχώρησε ο καπιταλισμός , το παραχώρησε κάτω από έναν συνολικό διαφορετικό συσχετισμό που καθορίστηκε από τη Ρώσικη Επανάσταση, από την Κινέζικη Επανάσταση, από καθημερινούς αγώνες και από μια συνολική συγκρότηση του λαϊκού και εργατικού κινήματος σε επαναστατική κατεύθυνση. Τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, μέσα στο λαϊκό κίνημα η κατεύθυνση της αναμέτρησης με το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα έχανε έδαφος από την κατεύθυνση της συνδιαλλαγής, της ενσωμάτωσης και της συνδιαχείρισης. Η ανατροπή του συσχετισμού μέσα στο λαϊκό κίνημα το αποσυγκρότησε ολοκληρωτικά, ξεδόντιασε τη δυναμική του και άφησε το σύστημα να παίζει χωρίς αντίπαλο.

Οι κατακτήσεις σε ασφάλιση – περίθαλψη δε θα μπορούσαν να είναι έξω από το λογαριασμό. Ο καπιταλισμός που ποτέ δεν μπόρεσε να «χωνέψει» τις κατακτήσεις αυτές γυρίζει στη φυσική του κατάσταση: «Τα ασφαλιστικά δικαιώματα πρέπει να συντριβούν». Αν μπορούσαν θα ψήφιζαν νόμο που θα όριζε ότι οι άνθρωποι θα παίρνουν σύνταξη μία μέρα πριν το θάνατό τους… Ας μην υπάρχουν, λοιπόν, αυταπάτες ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που αποδέχεται απολύτως το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και του καπιταλιστικού κέρδους θα προστατεύσει τις κατακτήσεις αυτές. Η νέα αντιδραστική συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ και το άμεσο μέλλον θα τα επιβεβαιώσουν, δυστυχώς, όλα αυτά.

Δεν είναι λοιπόν λογιστικό το πρόβλημα. Τα λογιστικά ζητήματα (που κι αυτά έχουν προκύψει ως αποτέλεσμα της ταξικής επίθεσης σε άλλους τομείς, όπως η μαύρη εργασία και η κλοπή των αποθεματικών) χρησιμοποιούνται για να θολώσουν τα νερά και να βάλουν τα θύματα – εργαζόμενους να μετακινηθούν από τη διεκδίκηση δικαιωμάτων στην αδιέξοδη αναζήτηση «βιώσιμου ασφαλιστικού συστήματος».

Ο δρόμος, όμως είναι άλλος. Το πραγματικό καθήκον των εργαζομένων είναι η συγκρότηση ενός μαζικού ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ. Και σε αυτά τα δικαιώματα εντάσσονται και η σύνταξη και η περίθαλψη. Και μάλιστα (όπως το δικαίωμα στη στέγη, στο νερό, στο ρεύμα, στην παιδεία κλπ.) δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση με ανταποδοτικότητα. Η παροχή τους πρέπει να είναι πλήρης, δωρεάν και καθολική. Χωρίς όρους και προϋποθέσεις! Αυτός ο δρόμος δεν μπορεί να ικανοποιηθεί σε έντιμους συμβιβασμούς στο πλαίσιο που ορίζουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά. Αλλά σε αντιπαράθεση μαζί τους!