Η επανάσταση σαν συνταγή μαγειρικής

Η επανάσταση σαν συνταγή μαγειρικής

Συμβαίνει με τις επαναστατικές επετείους να είμαστε σχεδόν όλοι με τους επαναστάτες. Και όσο πιο βαθιά στην ιστορία συντελείται μια επανάσταση, τόσο πιο πολύ είμαστε μαζί της. Η ελληνική επανάσταση του ’21 έχει παντού μόνο φίλους στο σημερινό κοινό, σε βαθμό που να ξεχνάμε ότι στην εποχή της είχε μέρος της τουρκόδουλης ελληνικής ηγεσίας απέναντί της. Σήμερα, κανείς δεν διανοείται να χαρακτηρίσει π.χ. τον Κολοκοτρώνη αιμοσταγή σφαγέα παρά το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

Με το πέρασμα του χρόνου και όσο οι επαναστάσεις πλησιάζουν στην εποχή μας, οι «θαυμαστές» μειώνονταν δραματικά. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, που αν και ήταν η απαρχή της επικράτησης της αστικής τάξης στην Ευρώπη (όταν αυτή ήταν επαναστατική), καταγγέλλεται με αχαριστία από την ίδια για «τα πολλά κεφάλια που έκοψε». Είναι φανερό ότι η σημερινή άρχουσα τάξη φοβάται την επανάληψη του δικού της δρόμου προς την εξουσία.

Στην Οκτωβριανή Επανάσταση του ’17, τα πράγματα μπερδεύονται πλέον… αποκαλυπτικά. Το «fanclub των κριτικών υποστηρικτών» (επί της ουσίας επικριτών) συναγωνίζεται τους εχθρούς κάθε επανάστασης (εκτός ίσως από μια «επανάσταση συνταγματαρχών» στην πιο ακραία τους μορφή), με τον Οκτώβρη να παραμένει συμπαθής σε μια μεγάλη πλειοψηφία απλών ανθρώπων.

Κοσμοϊστορικό γεγονός με… ολέθρια κατάληξη! Πώς να μην κλονιστεί η συνείδηση του κάθε «καλοπροαίρετου επαναστάτη», οπαδού μιας δημοκρατικής μετάβασης στον σοσιαλισμό; Ή έστω σε μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία στην οποία όλοι ευελπιστούμε! Καλή λοιπόν η Οκτωβριανή Επανάσταση αλλά ήθελε… λιγότερο πιπέρι, ίσως περισσότερο ζάχαρη και βράσιμο σε χαμηλότερη φωτιά. Καλός επομένως ο Οκτώβρης αλλά χωρίς τον Λένιν και ακόμη πιο καλός χωρίς τον Στάλιν. Και θα ήταν σίγουρα καλύτερα αν δεν ζητούσαμε την «ουτοπία». Ένας ανθρώπινος καπιταλισμός αρκεί για τη στιγμή, γι’ αυτό και όλοι εκθειάζουν την επανάσταση του Φλεβάρη. Εξάλλου, πού ακούστηκε «ουτοπία σε μια μόνο χώρα». Τι κρίμα που δεν κατάλαβαν τον «αυθεντικό μαρξισμό» (της πλήρους καπιταλιστικής ανάπτυξης ως προϋπόθεσης του σοσιαλισμού) οι παρασυρμένοι κάτοικοι αυτής της «μιας μόνο χώρας» και υποτάχθηκαν στην λογική της ταξικής πάλης αντί αυτής του αφεντικού. Θα τους εξόπλιζε αυτό σίγουρα με περισσότερη υπομονή «για τις μεγάλες εποχές που θα‘ρθουν».

Με τους οπαδούς της «παγκόσμιας επανάστασης» συντάχθηκε εκ νέου ο «θεωρητικός βραχίονας» του ΣΥΡΙΖΑ, του τμήματος εκείνου δηλαδή που δεν ασχολείται άμεσα με την εφαρμογή των μνημονίων, την επιβολή μέτρων λιτότητας, την ανεργία, τη φτώχεια και το ξεπούλημα στους ιμπεριαλιστές… Γιατί τα «διδάγματα» του Οκτώβρη απασχόλησαν και την κυβέρνηση των μνημονίων! Το ομολογουμένως εκπληκτικό συμπέρασμα για την πορεία της Επανάστασης του ’17 είναι το εξής: «Οι τελικές εξελίξεις με την κατάρρευση έδειξαν ότι ο σοσιαλισμός είναι, αν όχι παγκόσμια, τουλάχιστον υπόθεση ομάδας αναπτυγμένων χωρών. Σήμερα, το ελάχιστον πεδίο αλλαγών σε ό,τι μας αφορά μπορεί να είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό, η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση -παρά τον αντιδραστικό χαρακτήρα της σημερινής πολιτικής της- είναι ζήτημα στρατηγικό». Με τέτοιου είδους επιχειρήματα που απευθύνονται σε ηλιθίους, το κλείσιμο της συμφωνίας με τους «δανειστές» παρουσιάστηκε σαν «συμφωνία του Μπρεστ-Λιτόφσκ» (και έκανε τον Τσίπρα… Λένιν!), το τρίτο μνημόνιο σαν… τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» των μπολσεβίκων και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σαν «σοβιέτ» σε περικύκλωση.

Με αυτές και παρόμοιες ανοησίες που ακούγονται από διάφορες πλευρές που «υμνούν» τον Οκτώβρη σαν να επρόκειτο για μια «προσωπική υπόθεση» δική τους, μοιάζουν πραγματικά «επαναστατικές» οι κορώνες και οι βερμπαλισμοί χωρίς αντίκρισμα του ΚΚΕ και του Δ. Κουτσούμπα που «ξεπλένουν» την πολιτική τους, παλαιότερη και σημερινή, σε μια «κολυμπήθρα» διακηρύξεων τύπου «στο ερώτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση απαντάμε επανάσταση, γιατί κανένα όργανο της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί». Ταυτόχρονα, δεν παύουν να προσπαθούν να «εξανθρωπίσουν» την αστική εξουσία με συνεχείς προτάσεις νόμων στη βουλή, τάχα για να αποκαλυφθεί πλατιά στον λαό ότι τελικά… το σύστημα δεν εξανθρωπίζεται (μήπως να ζητούσαμε και να μας μαστιγώσουν για να φανεί η βαναυσότητά του;). Όταν σε κάθε μεγάλο αγώνα που διακόπτει τα μεγάλα λόγια, σπέρνουν την ηττοπάθεια αντί της μεγαλύτερης αποφασιστικότητας που απαιτείται αν θέλεις να κερδίσεις (μην ξεκινάς έναν αγώνα, μια απεργία, μια εξέγερση αν δεν είσαι αποφασισμένος να πας ως το τέλος, ήταν το δίδαγμα του Οκτώβρη). Όταν αντί να συγκεντρώνει δυνάμεις, τις διασπείρει ή τις κρατά σε αναμονή, ακόμη και σε αποφασιστικές στιγμές τις ταξικής πάλης. Όταν σαλπίζουν αντεπιθέσεις σε συνθήκες υποχώρησης και υποχώρηση σε συνθήκες επίθεσης του κινήματος. Όταν δίνουν ευκαιρίες διαφυγής στον αντίπαλο, είτε γιατί δεν ήρθε η ώρα για «λαϊκή εξουσία», είτε γιατί ήρθε η ώρα των εκλογών, είτε γιατί οτιδήποτε άλλο, δεν είναι παρά «τυχοδιωκτικοί εκβιασμοί» του αντιπάλου.

Η Οκτωβριανή επανάσταση αποτέλεσε τομή τόσο στην ιστορία της ανθρωπότητας όσο και στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Έφερε τη μαρξιστική θεωρία και κοσμοαντίληψη από τον κόσμο των ιδεών στον πραγματικό κόσμο. Έδωσε στο προλεταριάτο μια θεωρία για δράση, όπου κάθε πλύστρα μπορεί να κάνει πολιτική. Από έναν άκαμπτο, κλειστό και δέσμιο σε «απαραβίαστους νόμους» φαρισαϊκό μαρξισμό των «αυθεντιών» της Β’ Διεθνούς, περάσαμε στην προτεραιότητα της συνειδητής πολιτικής δράσης. Σε αυτό που πάντα ήταν ο μαρξισμός της ταξικής πάλης σε αντίθεση με τον «μαρξισμό του δωματίου». Αυτό καθόρισε και τον διαρκή επανακαθορισμό της επαναστατικής γραμμής που χαρακτηρίζει κάθε επαναστατική διαδικασία. Η ιστορία βέβαια δεν επαναλαμβάνεται, μονάχα φωτίζει τον δρόμο. Γι’ αυτό δεν έχουν «όλα ειπωθεί» και μένει να εφαρμοστούν με συνέπεια. Πέφτει στους σημερινούς κομμουνιστές να χαράξουν γραμμή, να αναπτύξουν την θεωρία, να προωθήσουν την ταξική πάλη με όσα έχουν κατακτηθεί και με την κληρονομιά του Οκτώβρη.

Προλεταριακή Σημαία