Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ «ΑΥΤΟΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΑ» Η χρήση του νεκρού Γρηγορόπουλου…
Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ «ΑΥΤΟΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΑ»
Η χρήση του νεκρού Γρηγορόπουλου…
Θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει αυτή τη σιωπή τα πρώτα χρόνια της εφηβείας και ενηλικίωσης πριν δηλαδή ο Νίκος Ρωμανός γίνει γνωστός για τη δράση του, την κακοποίηση και την φυλάκιση του.
Τίποτε δεν δικαιολογεί αυτή τη σιωπή πολύ περισσότερο όταν –πριν δύο χρόνια– έγινε και ο ίδιος το σύμβολο μιας μεγάλης νεολαιίστικης κινητοποίησης για τα δημοκρατικά δικαιώματα ανεξάρτητα βέβαια από το πώς κρίνει κανείς το δρόμο και τους τρόπους πάλης που επέλεξε. Θα μπορούσε τότε να «αφηγηθεί» αυτά που «αφηγείται» τώρα με αυτή την πομπώδη «ντοπιολαλιά» του χώρου του.
Η δικαιολογία ότι απορρίπτει την αστική δικαιοσύνη και κάθε εγκλεισμό, άρα και του δολοφόνου Κορκονέα δεν πείθει με την –τουλάχιστον- απλοϊκότητα του σκεφτικού του.
Γιατί λοιπόν τώρα;
Βέβαια εμφανίζεται αυτόπτης μάρτυρας όχι μόνο του περιστατικού της δολοφονίας και «δίνει» μέσα από τη δική του αφήγηση όλη την -κατ αυτόν- διαδρομή του νεκρού του φίλου στο χώρο της αναρχικής δράσης φτάνοντας μέχρι την μοιραία νύχτα της 6ης του Δεκέμβρη.
Μικρή σημασία έχει πια αν ακόμα και αυτή η αναφορά ανατρέπει την νομική γραμμή της πολιτικής αγωγής και της μητέρας του δολοφονημένου «αποκαλύπτοντας» ότι και εκείνη τη μαύρη βραδιά ο ίδιος και ο Γρηγορόπουλος βρίσκονταν πάλι σε δράση («εκεί ξαναπετάχτηκαν από μας προς το περιπολικό κάποια μικροαντικείμενα»). Μπροστά σε μία τέτοια συνολική στάση αυτό είναι ένα… πολιτικό πταίσμα (που να είναι σίγουρος ότι το σύστημα και οι νομικοί του σύμβουλοι θα το αξιοποιήσουν νομικά). Το βασικό είναι άλλο:
Ακόμα και αν δεχτούμε πως όλη αυτή η «αφήγηση» περιγράφει την προσωπική διαδρομή του Γρηγορόπουλου και αποκαλύπτει πλήρως τη σκηνή της δολοφονίας -βλέπετε οι νεκροί μπορεί να δικαιώνονται μετά θάνατο αλλά δεν… μιλούν- τι σημαίνουν όλα αυτά;
Ποιος εγκέφαλος σε… «ακατοίκητο», ποια διαστροφή (πολιτικής;) σκέψης, ποια πολιτική απελπισία πάνω απ’ όλα, είναι αυτή που «αποφασίζει» ένα δολοφονημένο νέο, σύμβολο ενός νεολαιίστικου ξεσπάσματος που έφτασε στα όρια της εξέγερσης να το… καδράρει και να πιστώσει στους ήρωες του αναρχικού «κινήματος»; Για να δικαιολογήσει «την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης από την σύνδεση της με το σημείο αναζωπύρωσης της»…
Που είναι ο ανθρωπισμός, ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή (άρα και στο θάνατο), στη… φιλία… Όλα αυτά που επικαλείται στη μακροσκελή επιστολή.
Ποιος «μικρός θεός» μέσα από τους τοίχους όχι της φυλακής -αυτοί είναι ορατοί- αλλά την «αποκλειστικότητα» που παρέχει η ιδιότητα του «αυτόπτη μάρτυρα» σκυλεύει την ιδιότητα του νεκρού φίλου, να δεχτούμε και συντρόφου, για να «φτιάξει» εξεγέρσεις;
Ακόμα και αν απελπισμένες μάζες είναι αυτές που δίνουν νόημα και ζωή στις λαϊκές εξεγέρσεις τι σχέση έχει όλο αυτό με μία λογική που τελικά μισεί και υποτιμά το λαό και τη μαζική κινητοποίηση θεωρώντας ότι μπορεί παραδειγματικά να τον… διεγείρει!
Υπάρχει ήδη αρκετή απελπισία στην κοινωνία και την νεολαία με την οποία οφείλει αυτή η τελευταία να αναμετρηθεί και να αναζητήσει διεξόδους και προοπτικές.
Δεν χρειάζεται να χρεωθεί και την απελπισία του αναρχικού-αυτόνομου χώρου. Ακόμα και όταν αυτός ο χώρος δείχνει να εκφράζει κομμάτι της γενικότερης κοινωνικής και κινηματικής απελπισίας την πολλαπλασιάζει με το δικό του αδιέξοδο.
Είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός της «κόκκινου» και της προοπτικής που ενσωματώνει από το αδιέξοδο του «μαύρου». Όπως επιχειρήθηκε σε αρκετές πορείες φέτος για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου.
Αλλά αυτός ο διαχωρισμός δεν πρέπει να είναι μόνο… χωροταξικός.
Οφείλει η αριστερά -πάνω απ όλα- στον εαυτό της να «πληρώσει τις αμαρτίες της» (για να θυμηθούμε τον Λένιν στο σημείο αυτό πως ορίζει τον αναρχισμό) στη σωστή… τιμή και από… χθες. Να ανοίξει το ιδεολογικό μέτωπο με αυτό το ρεύμα.
Όσο γίνεται σε μεγαλύτερο ιδεολογικό και πολιτικό εύρος και βάθος να προβάλλει τη δική της προοπτική, το δικό της δρόμο συμβάλλοντας στη δημιουργία πραγματικού κινήματος του δρόμου και όχι της εικόνας…
Δημήτρης Μάνος, μέλος των Aγωνιστικών Kινήσεων Eκπαιδευτικών
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου