Ένα γράμμα από την Καλαμπάκα για την απεργία των καθηγητών

Τρίτη, 17 Σεπτεμβρίου 2013

Ένα γράμμα από την Καλαμπάκα για την απεργία των καθηγητών

Τη μάχη για την υπεράσπιση των βασικών δικαιωμάτων της ζωής θα την δώσουμε συλλογικά ή ατομικά;

«Δε θα απεργήσω γιατί δεν αντέχω να χάνω 70 € την ημέρα. Δε θα απεργήσω γιατί η κοινωνία είναι απέναντί μας. Δε θα απεργήσω γιατί δε μου αρέσει να με καπελώνουν οι συνδικαλιστές. Δε θα απεργήσω γιατί το παιδί μου πέρασε στο Πανεπιστήμιο και πώς θα σπουδάσει; Δε θα απεργήσω γιατί η Τράπεζα μ’ έχει τρελάνει στα τηλέφωνα! Δε θα απεργήσω γιατί δεν απεργήσαμε στις Πανελλήνιες, τότε ήταν η «ευκαιρία». Δε θα απεργήσω γιατί δε μπορώ να κάνω απεργία διαρκείας, 1-2 μέρες μόνο αντέχω – τρέχουν οι λογαριασμοί, τα δίδακτρα, τα χαράτσια, η εφορία. Δε θα απεργήσω γιατί δεν απεργούν όλοι…»
Τα προβλήματα είναι πολλά! Δεν τα υποτιμώ καθόλου ούτε τα ειρωνεύομαι! Στον ίδιο κόσμο ζούμε όλοι άλλωστε και απ’ όσο γνωρίζω πολλοί συνάδελφοι που είναι αποφασισμένοι να δώσουν την μάχη της απεργίας διαρκείας είναι σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση: απλήρωτοι λογαριασμοί, εξώδικα και απειλές πλειστηριασμών, αδυναμία κάλυψης της θέρμανσης του χειμώνα μη μιλήσω για φροντιστήρια – μουσική – γυμναστήρια (αλήθεια όλα αυτά γιατί είναι πλέον απαγορευτικά;). Θα έλεγα ότι για τα ίδια προβλήματα κάνουμε την απεργία και να ξεμπλέξω αλλά…
Αυτά είναι λίγα από τα επιχειρήματα που ακούγαμε κάποιοι συνάδελφοι της ανοιχτής επιτροπής αγώνα καθηγητών Καλαμπάκας όταν από τον Ιούλιο ακόμα προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα μιας ανεξάρτητης συλλογικότητας που ν’ απαντά σε ένα τεράστιο κενό παρέμβασης στα σχολεία της πόλης μας αλλά και ν’ ανιχνεύσουμε και να διαμορφώσουμε το έδαφος για τους μεγάλους αγώνες που θα ερχόταν το Σεπτέμβριο.
Γιατί ήταν ξεκάθαρο, συνάδελφοι οτι οι σ’ ένα βράδυ χιλιάδες απολύσεις συναδέλφων, η κατάργηση δεκάδων δημοφιλών ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ που αντιστοιχεί σε δεκάδες χιλιάδες μαθητές περίπου, οι σίγουρες μεταθέσεις – μετατάξεις - αποσπάσεις - διαθεσιμότητες – απολύσεις που θ’ ακολουθήσουν και προκύπτουν από την αύξηση ωραρίου έπρεπε ν’ απαντηθούν άμεσα! Το προσπαθήσαμε πριν από τις Πανελλήνιες, το προσπαθήσαμε όλο το καλοκαίρι, θα το προσπαθήσουμε τις ημέρες που έρχονται.
Αλλά πως γίνεται τα ίδια προβλήματα να μας οδηγούν σε διαφορετικούς δρόμους; Μία ερμηνεία είναι ο φόβος της επιβίωσης. Ένα κυρίαρχο ζωώδες αλλά και ανθρώπινο ένστικτο. Πάνω σ’ αυτό το ένστικτο το καπιταλιστικό - ιμπεριαλιστικό σύστημα αλλά και παλαιότερα το φεουδαρχικό, (ένα σύστημα αιώνων που οι ρίζες του πια αγκαλιάζουν κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη και κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας) έχει επενδύσει τεράστιους υλικούς και πνευματικούς πόρους ώστε να κυριαρχεί και να καθοδηγεί, αν είναι δυνατόν, κάθε ανθρώπινη σκέψη και δράση ώστε να διαιωνίζει και να βαθαίνει την ύπαρξή του. Μόνο που υπάρχει ένα «μικρό» πρόβλημα: τα «αντικείμενα» τα οποία θέλει να χειραγωγήσει, ο κόσμος της εργασίας, ο πραγματικός παραγωγός του πλούτου, κάπου – κάπου καθοδηγείται από άλλα, πιο ανθρώπινα, πιο εκλεπτυσμένα, πιο ουσιαστικά «ένστικτα». Και είναι τέτοια η δύναμή τους που οι λαοί γίνονται πραγματικοί πρωταγωνιστές, ανατρέπουν «σε μια στιγμή» ολόκληρους σχεδιασμούς και  εποικοδομήματα, χτίζουν, δημιουργούν και εγκαθιδρύουν θεσμούς και δικαιώματα που το σύστημα αναγκάζεται να εκχωρήσει σε έναν μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό προκειμένου να διατηρήσει την ύπαρξή του. Αμφισβητούν ακόμα, άκουσον – άκουσον, και την κυριαρχία αυτού του απάνθρωπου συστήματος.
Και αυτά τα λέω όχι για να το παίξω έξυπνος, πεφωτισμένος ή επαναστάτης (τρομάρα μου) αλλά ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος όπως πολλοί τον βλέπουν ή μάλλον θέλουν να τον πείσουν! Ο κόσμος ξέρει ότι την κρίση δεν την έφεραν οι μετανάστες, ξέρει ότι αυτοί που μας έφεραν εδώ δε πρόκειται μας βγάλουν απ’ αυτή, ίσα – ίσα! Ξέρει ότι από την κρίση κερδίζει αμύθητα πλούτη ένα πολύ μικρό κομμάτι της ανθρωπότητας. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι τα εκατομμύρια παιδιά που λιμοκτονούν σ’ αυτόν τον πλανήτη έχουν τους θύτες τους, κρυμμένους στους θεόρατους ουρανοξύστες των χρηματιστών της Νέας Υόρκης, με τους ιδιωτικούς και κρατικούς στρατούς να τους φυλάνε (γιατί άραγε;). - Δε θα ξεχάσω την αντίδραση μιας «αμόρφωτης» καθαρίστριας που όταν έμαθε οτι η Ελλάδα έχει πετρέλαιο είπε: «Ο Θεός να μας φυλάει! Αυτό δεν είχε το ΙΡΑΚ;» -  Ο κόσμος λοιπόν καταλαβαίνει αλλά φοβάται. Και φοβάται γιατί δεν έχει που ν’ απευθυνθεί, πού να στηριχθεί. Γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του - ΑΚΟΜΑ!
Όσο και να υπόσχεται ο βουλευτής της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όσο και να καθησυχάζει ο αντίστοιχος αιρετός, όσο και να κοιμίζει και να τρομοκρατεί ο Πρετεντέρης, όσο και να κλαίει η Όλγα, όσο και ν’ ασελγούν και πετσοκόβουν ιστορία και ανθρώπους τα κατακάθια της Χρυσής Αυγής (που απολαμβάνουν μόνιμη ασυλία) η επίθεση είναι πραγματική, αμείλικτη και σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων.
Και η Αριστερά; Τι κάνει η καλή μας η αριστερά; Για άλλη μια φορά θα είναι κατώτερη των περιστάσεων; Είναι μόνο θέμα συσχετισμών, φταίει ότι οι πραγματικοί αριστεροί ή οι κομμουνιστές είναι λίγοι; (ποιος αλήθεια τους μετρά;) Το πρόβλημα με την «κυρίαρχη» Αριστερά είναι ότι τα επιτελεία της έπαψαν εδώ και καιρό να έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και ικανότητες αυτού του λαού. Γι’ αυτό ένα κομμάτι της μεταφέρει το πεδίο της ταξικής πάλης, που έτσι κι αλλιώς γίνεται, στις εκλογές ενώ ένα άλλο μετρά και ξαναμετρά τις δυνάμεις του σε πλατείες και προτάσεις που δεν πρέπει επ’ ουδενί να είναι ίδιες με κάποιους άλλους «γιαλατζί» και «τυχοδιώκτες». Θα σταματήσω όμως εδώ γιατί όταν αρχίζει ένας αγώνας αυτό που προέχει είναι η συγκέντρωση δυνάμεων και μια ελάχιστη ενότητα στην πράξη. Να προσέχουν όμως γιατί ο κόσμος ελπίζει, και καλά κάνει, στην Αριστερά. Επίσης και μνήμη έχει και κριτήριο. Και αυτό το κριτήριο του λέει να προσέχει γιατί το ξεπούλημα είναι δέκα φορές πιο βαρύ σ’ αυτές τις εποχές. Ο καθένας στην πράξη κρίνεται!
Πως αλλιώς να χαρακτηρίσω την στάση κάποιων «ηγεσιών» στην απεργία που δεν έγινε το Μάιο ή ότι στα Τρίκαλα δε συγκροτήθηκε ακόμα απεργιακή επιτροπή που να στηρίζει τους πάρα πολλούς συναδέλφους που θα απεργήσουν, πολιτικά και υλικά; Ή για να μιλήσω θετικά, γιατί στα μεγάλα αστικά κέντρα που οι συσχετισμοί στις ΕΛΜΕ αλλά κυρίως στη βάση είναι διαφορετικοί γίνονται καθημερινές εκδηλώσεις – παρεμβάσεις – πορείες αλλάζοντας το κλίμα σε κάθε πόλη – σε κάθε γειτονιά;
Για να γίνει όμως αυτό παντού χρειάζεται παραίτηση από το πρόσκαιρο ατομικό συμφέρον και αποδοχή του μακροπρόθεσμου και ηθικού συλλογικού συμφέροντος, απαιτείται ο καθένας μας να αναλάβει τις μικρές ευθύνες και υποχρεώσεις που του αναλογούν σ’ αυτόν τον αγώνα, χρειάζεται να βγούμε μπροστά εκθέτοντας χωρίς φόβο τις απόψεις και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας δίνοντας τέλος στον οχαδερφισμό, στην ευθυνοφοβία και στον στρουθοκαμηλισμό. Οι ψίθυροι στα πηγαδάκια ας γίνουν δυνατές φωνές στις συνελεύσεις και στους δρόμους.
Συνάδελφοι όσοι απεργούν καλό θα είναι να βρουν τρόπο συνεννόησης μεταξύ τους – τι θα κάνουμε μετά τις 10π.μ.; Μπορούμε να παρέμβουμε στην τοπική κοινωνία με τρόπους που θα επιλέξουμε εμείς; Θ’ ανοίξουμε τα ζητήματα εκπαίδευσης στην πόλη μας (π.χ. σύμπτυξη τμημάτων παντού – μηδενικοί προϋπολογισμοί στα σχολεία) ή θα παρακαλάμε πάλι να έχει ήπιο χειμώνα; Θα ενεργοποιήσουμε τους συλλόγους γονέων; Μπορούμε να κάνουμε μία εκδήλωση για την Παιδεία ανοίγοντας όλα τα ζητήματα; Ή θα τα’ αφήσουμε πάλι να τα χειρίζονται αυτοί που αποδεδειγμένα μας έφτασαν μέχρι εδώ; Αν όχι εμείς τότε ποιοι; Ας μην αναθέτουμε τον αγώνα μας σε άλλους, να γνωριστούμε, να τολμήσουμε να κάνουμε τον δικό μας αγώνα και θα κερδίσουμε πάρα πολλά!
ΟΛΟΙ για ΕΝΑΝ, ΕΝΑΣ για ΟΛΟΥΣ!

Νταμπαλής Παναγιώτης – ΑΠΕΡΓΟΣ