Τετάρτη 20 Φλεβάρη: ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ Να απεργήσω;
Τρίτη, 19
Φεβρουαρίου 2013
Γιατί να απεργήσω; Με φτάνουν τόσα προβλήματα που
έχω. Με μείωσαν το μισθό, μου έκοψαν τα δώρα, με φορτώνουν φόρους και χαράτσια…
Δεν αντέχω να χάσω και το μεροκάματο της απεργίας. Χθες, πάλι δεν έφτασαν τα
λεφτά στο σούπερ μάρκετ. Έχω και τα φροντιστήρια των παιδιών απλήρωτα.
Πετρέλαιο δεν βάλαμε ούτε φέτος στην πολυκατοικία - πάλι καλά που βόηθησε ο
καιρός! Θέλουν και τα παιδιά χαρτζιλίκι… Δεν βγαίνω!
Θα μου πεις, τουλάχιστον έχω τη δουλειά μου. Για πόσο ακόμα βέβαια, δεν ξέρω. Ο γείτονας απολύθηκε, ο αδελφός μου κοντεύει χρόνο απλήρωτος, ανασφάλιστη και με μισό μισθό δουλεύει η νύφη μου… Έφτασαν οι άνεργοι νάναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους! Και μ’ ένα μισθό στο σπίτι δεν βγαίνει. Το ξέρω, υπάρχουν και χειρότερα! Αλλά και να δουλεύεις για πενταροδεκάρες, χωρίς δικαιώματα και με την απειλή της απόλυσης; Ποια άραγε είναι τα χειρότερα;
Είναι και οι απειλές του αφεντικού. Αφορμή ψάχνει για να με διώξει. Δεν σηκώνουμε κεφάλι στη δουλειά. Απλήρωτα μηνιάτικα, απλήρωτες υπερωρίες, απλήρωτα νυχτερινά, απλήρωτα Σαββατοκύριακα… Και τα ένσημα μισά. «Μειωμένη απασχόληση» σου λέει, «εκ περιτροπής εργασία» και τρέχα γύρευε… Αλλά τα ίδια δεν συμβαίνουν στις ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο; Και κει «διαθεσιμότητες», «μετατάξεις», «κλείσιμο φορέων», «αξιολογήσεις», «απολύσεις»… Αλήθεια, όλοι αυτοί που σήμερα είναι απολυμένοι, να απεργούσαν άραγε όταν είχαν δουλειά;
«Δεν θα πάρουμε πρόσθετα μέτρα» μας λένε Σαμαράς-Βενιζέλος και Κουβέλης. Και κάθε μέρα νέα μέτρα μας ανακοινώνουν. Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε. Τώρα θέλουν να μας καταργήσουν και αυτές τις Συλλογικές Συμβάσεις. Ότι απέμεινε δηλαδή. Κι άλλη μείωση στο μισθό, και άλλο πετσόκομμα στα επιδόματα. Άντε μετά να διαπραγματευτείς μόνος σου με τον εργοδότη. Σαν να τον ακούω από τώρα: «Τόσα κι άμα θες»! Και μήπως μπορείς να τους σταματήσεις με μια 24ωρη; ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ρίχνουν τουφεκιές στον αέρα. Απεργίες στο ξεκάρφωτο. Χωρίς στόχο, χωρίς κλιμάκωση, χωρίς συνέχεια. Μ’ αυτά που κάνουν περισσότερο βοηθάνε τη κυβέρνηση παρά αντιστέκονται στα μέτρα. Να μας απογοητεύσουν θέλουν και να ξεφουσκώσουν την οργή μας. Να μην αντιστεκόμαστε, να μην αγωνιζόμαστε.
Δεν είδες και τους άλλους; Για Συλλογική Σύμβαση και για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους απεργούσαν οι ναυτεργάτες και στο ΜΕΤΡΟ, για τα αυτονόητα δηλαδή, και η κυβέρνηση τους απάντησε με επιστράτευση! «Αποφασίζομεν και διατάσομεν». ΜΑΤ στο ΜΕΤΡΟ, ΜΑΤ στα λιμάνια, ΜΑΤ στους αγρότες… Δεν διστάζουν σε τίποτα. Φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Όλα για το μεγάλο κεφάλαιο και την ξένη ακρίδα, την ΕΕ, το ΔΝΤ. Βγαίνεις από τα ρούχα σου! Και να θέλεις δεν μπορείς να μην θυμώσεις, να μην εξοργιστείς, να μην αντισταθείς.
Τα λέμε όλα αυτά στη δουλειά. Και στον καφέ και στο τσίπουρο όλο γι αυτά συζητάμε. Και όλοι βρίζουμε, και όλοι σιχτιρίζουμε, και όλοι αγανακτούμε. Όμως αυτό δεν φτάνει, το ξέρω. Αλλά και τι θα γίνει άμα εγώ απεργήσω; Οι περισσότεροι στη δουλειά πάλι δεν θα απεργήσουν. Γιατί έτσι μας θέλουν, ανοργάνωτους, ο καθένας μόνος του, να ιδιωτεύουμε. Και οι εργατοπατέρες, δεκανίκια της κυβέρνησης είναι, ίδιοι και όμοιοι με τα κόμματά τους. Μετέτρεψαν τα συνδικάτα σε σφραγίδες, έδιωξαν τον κόσμο από τα σωματεία, διέλυσαν τους συλλόγους. Τα ίδια και στο δικό μας σωματείο. Ούτε μια συνέλευση δεν κάλεσαν, να συζητήσουμε, να αποφασίσουμε, να δράσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Μόνο στις εκλογές μας θυμούνται.
Γι αυτό σου λέω, δύσκολα τα πράγματα. Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να γίνουν πολλά. Θέλει πολύ πλάτη. Και από τον καθένα μας. Να πάρουμε δηλαδή εμείς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι την υπόθεση στα χέρια μας. Να πάρουμε τους αγώνες στα χέρια μας. Να πάρουμε τα σωματεία και τα συνδικάτα στα χέρια μας. Να τα ζωντανέψουμε. Να φτιάξουμε καινούργια εκεί που δεν υπάρχουν. Να βάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα των πολλών, της τάξης μας. Πολύ δύσκολα όλα αυτά, το ξέρω. Είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Αλλά και ποιος άλλος δρόμος υπάρχει;
Τα σκέφτομαι όλα αυτά. Τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο πεισμώνω, τόσο πείθομαι, τόσο το αποφασίζω:
Θα μου πεις, τουλάχιστον έχω τη δουλειά μου. Για πόσο ακόμα βέβαια, δεν ξέρω. Ο γείτονας απολύθηκε, ο αδελφός μου κοντεύει χρόνο απλήρωτος, ανασφάλιστη και με μισό μισθό δουλεύει η νύφη μου… Έφτασαν οι άνεργοι νάναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους! Και μ’ ένα μισθό στο σπίτι δεν βγαίνει. Το ξέρω, υπάρχουν και χειρότερα! Αλλά και να δουλεύεις για πενταροδεκάρες, χωρίς δικαιώματα και με την απειλή της απόλυσης; Ποια άραγε είναι τα χειρότερα;
Είναι και οι απειλές του αφεντικού. Αφορμή ψάχνει για να με διώξει. Δεν σηκώνουμε κεφάλι στη δουλειά. Απλήρωτα μηνιάτικα, απλήρωτες υπερωρίες, απλήρωτα νυχτερινά, απλήρωτα Σαββατοκύριακα… Και τα ένσημα μισά. «Μειωμένη απασχόληση» σου λέει, «εκ περιτροπής εργασία» και τρέχα γύρευε… Αλλά τα ίδια δεν συμβαίνουν στις ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο; Και κει «διαθεσιμότητες», «μετατάξεις», «κλείσιμο φορέων», «αξιολογήσεις», «απολύσεις»… Αλήθεια, όλοι αυτοί που σήμερα είναι απολυμένοι, να απεργούσαν άραγε όταν είχαν δουλειά;
«Δεν θα πάρουμε πρόσθετα μέτρα» μας λένε Σαμαράς-Βενιζέλος και Κουβέλης. Και κάθε μέρα νέα μέτρα μας ανακοινώνουν. Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε. Τώρα θέλουν να μας καταργήσουν και αυτές τις Συλλογικές Συμβάσεις. Ότι απέμεινε δηλαδή. Κι άλλη μείωση στο μισθό, και άλλο πετσόκομμα στα επιδόματα. Άντε μετά να διαπραγματευτείς μόνος σου με τον εργοδότη. Σαν να τον ακούω από τώρα: «Τόσα κι άμα θες»! Και μήπως μπορείς να τους σταματήσεις με μια 24ωρη; ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ρίχνουν τουφεκιές στον αέρα. Απεργίες στο ξεκάρφωτο. Χωρίς στόχο, χωρίς κλιμάκωση, χωρίς συνέχεια. Μ’ αυτά που κάνουν περισσότερο βοηθάνε τη κυβέρνηση παρά αντιστέκονται στα μέτρα. Να μας απογοητεύσουν θέλουν και να ξεφουσκώσουν την οργή μας. Να μην αντιστεκόμαστε, να μην αγωνιζόμαστε.
Δεν είδες και τους άλλους; Για Συλλογική Σύμβαση και για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους απεργούσαν οι ναυτεργάτες και στο ΜΕΤΡΟ, για τα αυτονόητα δηλαδή, και η κυβέρνηση τους απάντησε με επιστράτευση! «Αποφασίζομεν και διατάσομεν». ΜΑΤ στο ΜΕΤΡΟ, ΜΑΤ στα λιμάνια, ΜΑΤ στους αγρότες… Δεν διστάζουν σε τίποτα. Φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Όλα για το μεγάλο κεφάλαιο και την ξένη ακρίδα, την ΕΕ, το ΔΝΤ. Βγαίνεις από τα ρούχα σου! Και να θέλεις δεν μπορείς να μην θυμώσεις, να μην εξοργιστείς, να μην αντισταθείς.
Τα λέμε όλα αυτά στη δουλειά. Και στον καφέ και στο τσίπουρο όλο γι αυτά συζητάμε. Και όλοι βρίζουμε, και όλοι σιχτιρίζουμε, και όλοι αγανακτούμε. Όμως αυτό δεν φτάνει, το ξέρω. Αλλά και τι θα γίνει άμα εγώ απεργήσω; Οι περισσότεροι στη δουλειά πάλι δεν θα απεργήσουν. Γιατί έτσι μας θέλουν, ανοργάνωτους, ο καθένας μόνος του, να ιδιωτεύουμε. Και οι εργατοπατέρες, δεκανίκια της κυβέρνησης είναι, ίδιοι και όμοιοι με τα κόμματά τους. Μετέτρεψαν τα συνδικάτα σε σφραγίδες, έδιωξαν τον κόσμο από τα σωματεία, διέλυσαν τους συλλόγους. Τα ίδια και στο δικό μας σωματείο. Ούτε μια συνέλευση δεν κάλεσαν, να συζητήσουμε, να αποφασίσουμε, να δράσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Μόνο στις εκλογές μας θυμούνται.
Γι αυτό σου λέω, δύσκολα τα πράγματα. Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να γίνουν πολλά. Θέλει πολύ πλάτη. Και από τον καθένα μας. Να πάρουμε δηλαδή εμείς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι την υπόθεση στα χέρια μας. Να πάρουμε τους αγώνες στα χέρια μας. Να πάρουμε τα σωματεία και τα συνδικάτα στα χέρια μας. Να τα ζωντανέψουμε. Να φτιάξουμε καινούργια εκεί που δεν υπάρχουν. Να βάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέροντα, τα συμφέροντα των πολλών, της τάξης μας. Πολύ δύσκολα όλα αυτά, το ξέρω. Είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Αλλά και ποιος άλλος δρόμος υπάρχει;
Τα σκέφτομαι όλα αυτά. Τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι. Και όσο το σκέφτομαι, τόσο πεισμώνω, τόσο πείθομαι, τόσο το αποφασίζω:
Πρωτοβουλία Εργαζόμενων Καρδίτσας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου