Να αυξηθούν οι μισθοί, να παρθούν πίσω οι ανατιμήσεις

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

Με καταιγιστικούς ρυθμούς συνεχίζεται η εμπέδωση της σύγχρονης βαρβαρότητας, το σπρώξιμο του φτωχού λαού στην εξαθλίωση και το ξεπούλημα της χώρας. Το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα γυρνά τη ζωή των εργαζομένων αιώνες πίσω. Επιζεί πάνω στα ερείπια ολόκληρων χωρών αλλά και λαϊκών κατακτήσεων. Νέα αντεργατικά (τα... τελευταία πριν τα επόμενα) μέτρα ετοιμάζονται. Για να διαμορφώσουν εργαζόμενους και άνεργους που θα πεινάνε, που δε θα έχουν κανένα δικαίωμα στη δουλειά, στο εισόδημα, στην υγεία και στην παιδεία. Για να διαμορφώσουν μια χώρα ξεπουλημένη χωρίς παραγωγική βάση, αιχμάλωτη των μεγάλων αρπακτικών που θα την ξεζουμίζουν. Οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για την προσωρινή συμφωνία ΔΝΤ – ΕΕ για το ελληνικό χρέος δεν μπορούν να κρύψουν ότι όχι μόνο δεν απαλλάσσονται ο λαός και η χώρα από το βρόγχο του χρέους και των αιματηρών θυσιών, αλλά αντίθετα η κατάσταση επιδεινώνεται.

Οι αποικιοκρατικού χαρακτήρα Δανειακές Συμβάσεις και τα υποδουλωτικά Μνημόνια  αποδεικνύουν εδώ και 3 χρόνια στην πράξη ότι δεν χωράνε γιατροσόφια οποιουδήποτε τύπου [επιμήκυνση, επαναδιαπραγμάτευση, έκδοση ευρωομολόγων, «ακύρωση» ορισμένων μέτρων,  κλπ] για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Για να περάσουν όλα αυτά, απ' όλα έχει ο μπαξές:

·         Εχει μια κυβέρνηση πολύχρωμων ανδρείκελων του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου, πρόθυμη να πανηγυρίσει όταν τα αφεντικά της, τής αναγνωρίσουν τις “προσπάθειες που κάνει” για να προωθήσει το φρικτό της έργο.

·         Εχει όλους τους κρατικούς μηχανισμούς ταξικής καταπίεσης και επιβολής να ξεσαλώνουν ενάντια στον εχθρό λαό: Δικαστήρια, ποικίλες δολοφονικές δυνάμεις κρατικής καταστολής, διοικητικός μηχανισμός.

·         Εχει (τελευταίο φρούτο) τις συστημικές παρακρατικές φασιστικές συμμορίες (με πρώτη τη Χρυσή Αυγή) για να “ακονίσει τις ξιφολόγχες” ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό, καλυπτόμενη πίσω από τις πλάτες του κράτους και της αστυνομίας.

Ολα θα τα χρησιμοποιήσει το σύστημα. Γιατί ξέρει πως οι αγώνες της τελευταίας διετίας θα ενταθούν.

Εκπαίδευση: Στο στόχο η δημόσια δωρεάν παιδεία και τα δικαιώματα εκπαιδευτικών

-          Προωθείται νέα περικοπή των μισθών, μέσα από την κατάργηση των υπολειμμάτων του 13^ου και 14^ου μισθού,  η νέα μείωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, η νέα κατακρεούργηση του εφάπαξ, η νέα περικοπή των δαπανών για την υγεία.

-          Οι απολύσεις και η εφεδρεία, ανεξάρτητα  από  τη μορφή που θα έχουν, σε συνδυασμό με την αξιολόγηση και τη σύνδεση μισθού και «απόδοσης», θα οδηγήσουν στην περαιτέρω  φτωχοποίηση τους εκπαιδευτικούς. Οι νέοι εκπαιδευτικοί  ειδικότερα,  με τα 600 ευρώ μισθό και την υποχρεωτική παραμονή για χρόνια μακριά από την κατοικία τους, οδηγούνται σε εργασιακή και κοινωνική εξαθλίωση.

-          Οι δραματικές περικοπές στις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων και οι νέες  σαρωτικές συγχωνεύσεις σχολείων, το 10% των σχολικών μονάδων. Ήδη πολλά σχολεία δεν έχουν χρήματα ούτε για φωτοτυπίες ενώ ερωτηματικό αποτελεί πως θα βγάλουμε τον φετινό χειμώνα και αν θα βρεθούν λεφτά για πετρέλαιο και για θέρμανση. Οι ταξικοί φραγμοί εντείνονται και δημιουργούν συνθήκες αποκλεισμού.

Και έρχεται και η αξιολόγηση που αποτελεί φίλτρο για να επιλεχθούν αυτοί που θα απολυθούν και φίλτρο μισθολογικής καθήλωσης. Και το σύστημα με τις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων-τμημάτων και με την επερχόμενη αύξηση ωραρίου γνωρίζει καλά πως θα εμφανίσει «υπεραριθμίες». Για τους εκπαιδευτικούς είναι ζωτικό να μην πάμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την μάχη ο καθένας μόνος του και με τις ατομικές του δεξιότητες ή προσόντα, αλλά να γίνουμε όλοι μια γροθιά! Ή όλοι ή κανένας!

Για τα σωματεία

1.        Η πραγματική διάλυση που για χρόνια έχει επιβάλει η συνδικαλιστική ηγεσία (ΟΛΜΕ) έχει φτάσει μέχρι τα πρωτοβάθμια σωματεία. Και σε αυτά, έχουν τις αντίστοιχες ευθύνες οι διοικήσεις των Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Τα δύο τελευταία χρόνια αντιλαϊκής καταιγίδας, η  Α’ ΕΛΜΕ Δυτ.Αττικής δεν έχει καταφέρει να κάνει ούτε μία ουσιαστική συνέλευση. Μια κατάσταση για την οποία σοβαρή ευθύνη έχει και η διοίκηση τη ΕΛΜΕ που παρά τις αριστερές της κορώνες δε δείχνει να ανησυχεί καθόλου από την πλήρη διάλυση και κοινοβουλευτικοποίηση του σωματείου και την απόσταση των συναδέλφων από τις λειτουργίες του και τη συλλογικά δράση.

2.       Η μαζική συμμετοχή, έστω και μέσω έμμεσου εξαναγκασμού, στις εκλογές για τα ΠΥΣΔΕ αλλά και η βροχή αριστερών ψήφων –ακόμα και στις σωματειακές εκλογές- συνυπάρχει με μια πολύ άσχημη κατάσταση που υπάρχει στα σχολεία.  Η απομάκρυνση από το σωματείο και τη συλλογική δράση διαμορφώνει ένα πολύ βαρύ και θλιβερό κλίμα στους συναδέλφους. Που μπορεί να γίνει ακόμα πιο απελπισμένο σε ένα περιβάλλον διοικητικής τρομοκρατίας και απειλών για απολύσεις και αξιολόγηση. Με άλλα λόγια χρειάζεται ΞΑΝΑ –σα να είμαστε στην αρχή- στοιχειώδης δουλειά συγκρότησης των αντιστάσεων και της συλλογικής συνείδησης των συναδέλφων που βιώνουν την πίεση και το φόβο της επίθεσης του συστήματος αλλά και τις συνέπειες της διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος.

3.        Πρέπει πια να τεθεί σε συζήτηση η ιδέα ότι μπορούν π.χ. είκοσι ΕΛΜΕ, είκοσι Διδασκαλικοί Σύλλογοι, τριάντα νοσοκομεία κ.ο.κ. να συντονίσουν αγωνιστικές δράσεις. Από κοινές διαδηλώσεις μέχρι κοινές απεργίες, ακόμα και διαρκείας. Και ας μην «προβλέπεται» από τα καταστατικά των Ομοσπονδιών! Η υποταγή στη συνδικαλιστική καταστατική «νομιμότητα» δρα παραλυτικά! Όπως επίσης και η προσκόλληση στην υπό διάλυση ΟΛΜΕ. Δε μιλάμε, ασφαλώς, για διάσπαση των σωματείων. Αλλά για την ανάγκη να προωθούνται ενέργειες από τα πρωτοβάθμια σωματεία, χωρίς να περιμένουν τι (δε) θα κάνουν οι ομοσπονδίες. Για να μπορέσει όμως να σπάσει η αιχμαλωσία από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι αναγκαίο και κρίσιμο να πέσουν δυνάμεις για το ζωντάνεμα του πρωτοβάθμιου σωματείου και των διαδικασιών του. Χωρίς αυτό λείπει η βάση συγκρότησης, χωρίς αυτό η υπόλοιπη συζήτηση είναι πολύ αδύναμη.

4.       Οι δυσκολίες που συναντάει το κίνημα αντίστασης, παρέα με την αποσυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος έρχονται «λουκούμι» στην απογείωση των ιστορικά καταδικασμένων κοινοβουλευτικών αυταπατών, των οποίων βασικός φορέας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κάνει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά, που θα ανατρέψει τα μνημόνια χωρίς να συγκρουστεί με την ιμπεριαλιστική ΕΕ, ετοιμάζεται να λεηλατήσει τα κινήματα που αναδείχτηκαν και να τα στείλει στον ήρεμο δρόμο της κάλπης. Αυτός ο αδιέξοδος δρόμος των εύκολων λύσεων είναι ταυτόχρονα δρόμος αναχώρησης από τον αγώνα απάντησης της διπλής ανάγκης ΣΥΚΡΟΤΗΣΗΣ των ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ και ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ της ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ. Σε αυτήν την προσχώρηση στις κοινοβουλευτικές – εκλογικές αυταπάτες, σε αυτή την αναχώρηση από την ταξική πάλη πρέπει να μπει αποφασιστικά φραγμός από όσες δυνάμεις επιμένουν να διαβάζουν την ιστορία και να μαθαίνουν από αυτήν.    

ΤΩΡΑ, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς αναμονή, πρέπει να οργανώσουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τους αγώνες μας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με σωματεία – σφραγίδες που έχουν μπλέξει το συνδικαλισμό στη βρωμιά της διοίκησης. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με αντιλήψεις που υποτάσσονται σε εκλογικές αυταπάτες και που καλλιεργούν την εντύπωση ότι θα μας σώσουν κάποιοι σωτήρες.

Ούτε μπορεί να απαντηθεί με αναμονή στις ανύπαρκτες πρωτοβουλίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αλλά με όξυνση των αγώνων, των διαδηλώσεων και των απεργιών. Οργανωμένοι και στηριγμένοι από τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι ανατιθέμενοι στις ηγεσίες που έχουν δείξει ότι ούτε θέλουν ούτε μπορούν.

Χρειαζόμαστε μια άλλη πολιτική αντίληψη για τα σωματεία αλλά και για κάθε επίπεδο οργάνωσης του λαού. Μια αντίληψη που θα αναγνωρίζει ότι στις μέρες μας αυτό που γίνεται είναι ένας τεράστιος ταξικός πόλεμος και βασικό καθήκον μας αποτελεί η συγκρότηση της δικής μας τάξης για τον πόλεμο αυτό. Που θα αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να παρακάμψουμε τη σύγκρουση με τον αντίπαλο και άρα κανένας τρόπος συνεννόησης μαζί του. Είναι η ώρα της κοινής δράσης, του συντονισμού, των πρωτοβουλιών για την οργάνωση των λαϊκών αντιστάσεων και τη διεκδίκηση των βασικών δικαιωμάτων στη ζωή. Αντιστάσεις που κάθε μέρα πιο φανερά θα δείχνουν ότι το τελικό καθήκον για να απαλλαγούμε οριστικά από τα ξένα και ντόπια αφεντικά.

·         Εξω η τρόικα από τη χώρα - Ενάντια σε ΕΕ-ΔΝΤ και τις κυβερνήσεις τους.

·         Ενάντια σε ΝΑΤΟ-ΗΠΑ. Καμία εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να ακουστεί πιο δυνατά ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό ΗΠΑ-ΕΕ.

·         Ανατροπή όλων των μνημονίων και των συνοδευτικών

·         Κάτω τα χέρια από τις ζωές του εργαζόμενου λαού και της εργατικής τάξης

·         Καμία συνδιαλλαγή με τον αντίπαλο και το σάπιο κόσμο του – ενάντια σε λογικές συνδιαχείρισης, συνδιοιίκησης και συνυπευθυνότητας

·         Όχι στην αξιολόγηση, στις απολύσεις και στην οικονομική ασφυξία των σχολείων – Ενάντια στους ταξικούς φραγμούς

·         Αυξήσεις στους μισθούς, ανατροπή του μισθολογίου – Ασφάλιση, περίθαλψη για όλους χωρίς προϋποθέσεις – Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί

·         Διεκδικούμε ζωή με δικαιώματα στο εισόδημα, στη στέγαση, στο φαγητό, στη σύνταξη, στην υγεία, στην παιδεία, στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες

·         να φτιάξουμε τα σωματεία που χρειαζόμαστε: ζωντανά, αγωνιστικά και ταξικά!

                                                                                                                                                                 

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών