Μια προσπάθεια για επιτροπή αγώνα καθηγητών Δυτικής Αττικής

7 ερωτήσεις για την αξιολόγηση και η αναγκαία απάντηση των εκπαιδευτικών   ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, ΑΠΟΔΙΔΕΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ; Μπορεί στο λεξικό του Υπουργού Παιδείας το λήμμα «αξιολόγηση» να σημαίνει «προσδιορισμός της αξίας και των ικανοτήτων», όμως η χρήση του συγκεκριμένου όρου παραπέμπει σε ένα ακόμη ΨΕΜΑ. Όπως τα χαράτσια βαφτίζονται εισφορές αλληλεγγύης, η απελευθέρωση των απολύσεων-καταπολέμηση της ανεργίας, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και οι μισθοί εξαθλίωσης–ανταγωνιστικότητα, το κλείσιμο σχολείων και οι ελλείψεις στα βιβλία «πρώτα ο μαθητής», έτσι και η αντιδραστική επίθεση σε εκπαίδευση και εκπαιδευτικούς ντύθηκε με το μανδύα της αξιολόγησης. Είναι κραυγαλέα αυτή η προκλητική αντιστροφή της πραγματικότητας και δε βλέπουμε κανένα λόγο να υποχρεωνόμαστε κάθε φορά να τρέχουμε και να τοποθετούμαστε πάνω στα ψέματα με τα οποία μας φλομώνουν οι μηχανισμοί του συστήματος– όταν μάλιστα τα ψέματα αυτά είναι τόσο προφανή σε μεγάλα κομμάτια του λαού. Συνάδελφοι, ας μη

Φίλε και σύντροφε Σάββα, Βρεθήκαμε την περασμένη Πέμπτη, δυο μέρες πριν το χαμό σου. Αγκαλιαστήκαμε... Είχαμε καιρό να τα πούμε... Ο ίδιος όπως πάντα, με το χαμόγελο, τα πειράγματα, τα εύστοχα σχόλια. Με τους προβληματισμούς και τις αγωνίες για τη βαρβαρότητα που ζούμε, το σκοτεινό μέλλον της νεολαίας, αλλά και τους αγώνες μας, την ανυποχώρητη πάλη, την κοινή δράση, που τόσο πίστευες. Τίποτε δεν έδειχνε ότι μετά δυο μέρες θα μας άφηνες μόνους να κουβαλάμε το βαρύ αλλά ελπιδοφόρο φορτίο του αγώνα, που τόσα χρόνια μοιραζόμασταν. Κι όμως το είχες αποφασίσει... Που να το φανταστώ, που να το φανταστούμε... Έχε γεια Σάββα, για μας θα είσαι πάντα ο φίλος, ο σύντροφος, ο ευαίσθητος αγωνιστής, με την ανιδιοτελή ένταξη στο κίνημα, αυτός που έμπαινε πάντα πρώτος στον αγώνα. Κι ας στροβιλίζεται στο μυαλό μας βασανιστικά αυτό "το γιατί", γιατί επέλεξες έτσι να φύγεις, κι ας γεμίζει η καρδιά μας από οδύνη. Σύντροφε Σάββα, δε γνωρίζω τι γράφεις στις επιστολές σου, όμως είμαι απόλυτα σίγ

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ Με απλά λόγια: η Αφροδίτη, ο Βαγγέλης, ο Γιάννης, ο Γιώργος, η Ελένη, η Ουρανία κ.α.. Μια ομάδα απλών συναδέλφων, συνδικαλιζομένων και μη, που αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την παθητική στάση, την γκρίνια, τη μιζέρια, την αδιέξοδη και ατελέσφορη μεμψιμοιρία, που αποφασίσαμε να βροντοφωνάξουμε και να διατρανώσουμε προς τα έξω αυτό που όλοι λίγο – πολύ ψιθυρίζουμε εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο του συλλόγου, της οικογένειας ή της παρέας μας: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΩΣ ΕΔΩ! ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ! Με τη διαφορά ότι εμείς πιστεύουμε πως αυτό το «κάτι» που «πρέπει να γίνει» οφείλουμε να το πράξουμε εμείς οι ίδιοι κι όχι να το περιμένουμε από φανταστικούς «υπερήρωες» - σωτήρες, αντιπροσώπους, ομοσπονδίες, κόμματα, υποψηφίους, βουλευτές, υπουργούς κλπ ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ Με απλά λόγια και πάλι: ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ. Να ενώσουμε και να κινητοποιήσουμε όλους ει δυνατόν τους συναδέλφους κάτω από την κοινή ενωτική σημαία της διεκδίκησης των δικαίων μας, της αξιοπρέπειάς μας, της ίδια