Αν προσαρμοστούμε, δεν θα ζήσουμε!

 

Αν προσαρμοστούμε, δεν θα ζήσουμε!

Το σύστημα υπόσχεται κόλαση σε όλα τα μέτωπα. Διευρυμένα τμήματα του πληθυσμού (και ανάμεσά τους και εμείς οι εκπαιδευτικοί) είναι αντιμέτωπα όχι απλά με μια οικονομική πίεση, αλλά με το φάσμα της φτώχειας. Η χώρα μπλέκεται όλο και πιο ενεργά στον άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, στο πλευρό των αμερικανονατοϊκών. Στην εκπαίδευση προωθείται σε όλες τις βαθμίδες μια πρωτοφανής επίθεση που θέλει να συντρίψει δικαιώματα μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών στις σπουδές, στη δουλειά και στις ελευθερίες. Ο χειμώνας που έρχεται δεν θα είναι «σαν τους άλλους».

Για να μπει φραγμός σε αυτήν τη δραματική πορεία, μόνος τρόπος είναι η συγκρότηση αγώνων. Και αγώνες δεν είναι οι συναντήσεις με υπουργούς, οι παραστάσεις αντιπροσωπειών στο ΥΠΑΙΘ, οι επερωτήσεις στη Βουλή, τα τηλέφωνα στους/στις ΔΙΠ-ΔΕ. Αγώνας είναι οι διαδηλώσεις, οι απεργίες και κάθε είδους μαζικές αντιστάσεις που δεν θέλουν να «συνετιστεί» ο αντίπαλος, αλλά να ηττηθεί!

Για να συγκροτηθεί μαζικά ένας αγώνας απαιτούνται:

- μαζικές συνελεύσεις, εμπλοκή πλατιού τμήματος εκπαιδευτικών σε επιτροπές αγώνα, συγκρότηση απεργιακών ταμείων,

- επιλογή αιτημάτων αιχμής που θα συσπειρώνουν. Οσο μας αφορά, θεωρούμε ότι αιχμές της περιόδου, όπως αναδεικνύονται από τη ζωή είναι η πάλη για αυξήσεις και ανάκληση των ανατιμήσεων, για ανατροπή όλου του θεσμικού πλαισίου της αξιολόγησης, για μονιμοποίηση των αναπληρωτών, για ανατροπή των ταξικών μέτρων (τράπεζα θεμάτων, ΕΒΕ, Νόμος πλαίσιο), για μη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ας διευκρινίσουμε κάτι: Ένας αγώνας όταν εξελίσσεται και αποκτά πραγματική μαζική κίνηση, αναπροσαρμόζεται, μπορεί να συγκεκριμενοποιήσει ζητήματα, να προτάξει άλλους στόχους, να παράξει νέα (ή άλλα) αιτήματα. Όσο μας αφορά, δεν αντιλαμβανόμαστε το κίνημα ως μια πραγματικότητα που πρέπει να υποταχθεί στους δικούς μας σχεδιασμούς – μιας και ο μοναδικός μας «σχεδιασμός» είναι η έξοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, με τον μόνο δυνατό τρόπο: τους αγώνες του. Με την έννοια αυτή, η επιλογή των παραπάνω αιχμών έχει γίνει με γνώμονα του τι προτάγματα αναδεικνύει η πραγματικότητα και όχι τι σκαρφίζονται άλλου τύπου σχεδιασμοί σε κομματικά γραφεία.

Και κάτι ακόμα: Ο αγώνας όταν δυναμώσει θα έχει να αντιπαλέψει δικαστήρια, αστυνομία και ιδεολογική τρομοκρατία από τα παπαγαλάκια του συστήματος. Οι αγώνες, λοιπόν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, είναι ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ.

Αν τα πράγματα παραμείνουν έτσι, αν αφήσουμε τις ΟΛΜΕ-ΔΟΕ να κοροϊδεύουν με προγράμματα αδράνειας, με γραμμή συμμόρφωσης και ήττας, είμαστε χαμένοι. Το σύνθημα “Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ” πρέπει και μπορεί να υλοποιηθεί. Υπάρχει πολύ δυσαρέσκεια, αγανάκτηση, οργή στους συναδέλφους. Είναι ανάγκη κάθε αγωνιστής εκπαιδευτικός, σχήματα, συλλογικότητες, που αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των εξελίξεων να κινηθούν στην κατεύθυνση συγκρότησης κεντρικής μάχης με την κυβερνητική πολιτική.

Γενικές Συνελεύσεις, Επιτροπές Αγώνα σε κάθε σωματείο, συγκρότηση απεργιακού ταμείου, διαδηλώσεις, απεργίες, συντονισμός ΕΛΜΕ

·         Πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς –συντάξεις. Ανάκληση στις αυξήσεις των τιμών.

·         Ανατροπή όλων των ταξικών μέτρων στην εκπαίδευση –Να καταργηθούν η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, η Τράπεζα Θεμάτων, ο Νόμος Πλαίσιο.

·         Ανατροπή όλου του θεσμικού πλαισίου αυτοαξιολόγησης – αξιολόγησης.

·         Μονιμοποίηση των αναπληρωτών.

Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ. ΑΥΤΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΔΙΣΟΥΜΕ!

	agkinekp.blogspot.gr 9/10/2022