Οι αναπληρωτές δεν είναι εργαζόμενοι β’ κατηγορίας! Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους

Οι αναπληρωτές δεν είναι εργαζόμενοι β’ κατηγορίας!

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους

Συνάδελφοι,

Και φέτος ο αριθμός των αναπληρωτών έχει ξεπεράσει τις 35.000! Η νέα κυβέρνηση (όπως και η προηγούμενη) πανηγυρίζει για τον γιγάντιο αριθμό αναπληρωτών λέγοντας ότι «προσφέρει χιλιάδες θέσεις εργασίας» και πασχίζει να λειτουργήσουν όλα τα σχολεία.

Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι οι αριθμοί αυτοί επιβεβαιώνουν μια άλλη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έχει παγιώσει και διευρύνει την ύπαρξη ελαστικών σχέσεων εργασίας στην εκπαίδευση. Που διασπάει εκπαιδευτικούς σε πολλαπλές ταχύτητες με διαφορετικές συμβάσεις. Η ΑΔΙΟΡΙΣΤΙΑ συνεχίζεται!! Σε σημείο που χιλιάδες συνάδελφοι αναπληρώνουν κάθε χρόνο τους εαυτούς τους. Και το ΔΟΥΛΕΜΑ συνεχίζεται! Αφού εδώ και μια δεκαετία κάθε χρόνο υπόσχονται μόνιμους διορισμούς… του χρόνου.

Αναπληρωτής, ελαστική σχέση εργασίας, αδιοριστία σημαίνουν:

1)       9 μήνες δουλειάς τον χρόνο-το πολύ- και ταμείο ανεργίας που δεν φτάνει ούτε για ζήτω (και όσοι το παίρνουν).

2)       Ανασφάλεια για το αν (και που) θα έχουμε δουλειά τον επόμενο χρόνο.

3)       Πετσοκομμένες άδειες, μισοπληρωμένες αναρρωτικές, περιορισμένες άδειες μητρότητας και λοχείας.

4)       Πολλαπλά σχολεία (έως 5!) για συμπλήρωση ωραρίου καθιστώντας τον εκπαιδευτικό-μπαλάκι.

5)       Απόκρυψη των κενών κατά τις τοποθετήσεις αναπληρωτών, προκειμένου να μην μπορούν να επιλέξουν οι συνάδελφοι σχολεία, το οποίο εντάσσεται στο πλαίσιο αντιμετώπισής μας σαν εργαζόμενους β’ κατηγορίας.

Συνάδελφοι,

Με οδηγό το προσοντολόγιο που ψηφίστηκε πέρσι (ν.4589), που θα φέρνε τάχα του μόνιμους διορισμούς σπέρνεται ο ανταγωνισμός και ο κανιβαλισμός στον κλάδο. Το κυνήγι της μοριοδότησης, του ποιος έχει κάνει τα περισσότερα μεταπτυχιακά και σεμινάρια καταργεί ταεπαγγελματικά δικαιώματα του πτυχίου μας, και χτυπιέται εξ αρχής το δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή δουλειά εισάγοντας, την αξιολόγησή μας πριν καν τον διορισμό. Επιδιώκουν να δημιουργηθεί ένα κλίμα συνεχούς «ανεπάρκειας» προκειμένου να αμφισβητείται συνεχώς το δικαίωμα στην δουλειά. Αυτή είναι η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ! Αυτό έρχονται να εξυπηρετήσουν οι επιμορφώσεις - συμμορφώσεις. Σε αυτό το λούκι θέλουν να βάλουν όλους τους εργαζόμενους στην εκπαίδευση και έξω από αυτήν.

Ομως, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους συναδέλφους μας. Γιατί η κατάσταση που διαμορφώνεται στοχεύει το σύνολο των εργαζομένων στην εκπαίδευση. Όσο χειροτερεύουν οι δικοί μας εργασιακοί όροι τόσο δημιουργούνται πιέσεις στο μόνιμο προσωπικό. Η αξιολόγηση που είναι στα σκαριά θα έρθει για όλους μας. Και ότι την βαπτίζουν μη τιμωρητική (ακολουθώντας την ρητορική της προηγούμενης κυβέρνησης) είναι μόνο και μόνο για να την νομιμοποιήσουν στις συνειδήσεις του κλάδου.

Συνάδελφοι,

Το δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή δουλειά, πρέπει να είναι ζήτημα πρώτης γραμμής και διεκδίκησης για όλους μας. Ξέρουμε πολύ καλά ότι κανένα δικαίωμα δεν χαρίστηκε, αντιθέτως κατακτήθηκαν ΟΛΑ με αγώνες. Οσο δεν συγκροτούνται αγώνες από τους εργαζόμενους και τον λαό, η επίθεση σε όλατα δικαιώματά μας θα συνεχιστεί αμείωτη.

Η προοπτική μας, δεν βρίσκεται στο αέναο κυνήγι προσόντων και μορίων, περιμένοντας μπας και γίνει κανένας μόνιμος διορισμός. Αντιθέτως βρίσκεται στον συλλογικό αγώνα και στην κοινή μας πάλη. Οι αναπληρωτές έχουμε δείξει ότι (και λόγω μαζικότητας) μπορούμε να δημιουργήσουμε πολιτικά γεγονότα. Αρκεί να έχουμε ξεκάθαρο τι έχουμε απέναντί μας, για τι και πώς πρέπει να παλέψουμε. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η πολυδιάσπαση που επικρατεί δεν μας βοηθάει. Ότι δεν μπορούμε να πείσουμε τον εκάστοτε υπουργό για το δίκιο των αιτημάτων μας, αλλά ότι μόνο με μαζικές κινητοποιήσεις μπορούμε να το κερδίσουμε. Τα μόνα αιτήματα που μπορούν να μας ενώσουν όλους είναι 1)μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών και 2) μαζικοί μόνιμοι διορισμοί. Σε αυτόν τον αγώνα μπορούμε να έχουμε μαζί τόσο τους μόνιμους εκπαιδευτικούς όσο και τους δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους που εργάζονται έξω από την εκπαίδευση.

Για αυτόν τον αγώνα έχουμε ανάγκη να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας και τα συλλογικά μας όργανα. Την απεργία και τα σωματεία μας. Αυτά δηλαδή που πρέπει να είναι εργαλεία πάλης και οργάνωσης. Μόνο από τις γενικές συνελεύσεις και την συμμετοχή μας σε αυτά επιβάλλουμε να αποκτήσουν τέτοια χαρακτηριστικά και να ξεπεράσουμε την στάση ξεπουλήματος των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Για αυτό και το σύστημα και οι δυνάμεις του σκυλιάζουν καθημερινά για να τα ελέγξουν ολοκληρωτικά.  Ας ξαναρχίσουμε λοιπόν κόντρα στο κλίμα να ανιχνεύουμε τον μονόδρομο της αντίστασης και του αγώνα για την ανατροπή αυτών των αντιλαϊκών πολιτικών. 

·         ΜΑΖΙΚΟΙ ΜΟΝΙΜΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ-ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ

·         ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΟΝΤΟΛΟΓΙΟ (ν4589)

·         ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ