Ο κατήφορος της ΟΛΜΕ δεν έχει τέλος:

Ο κατήφορος της ΟΛΜΕ δεν έχει τέλος:

Οδηγία της προς τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης (!) για αυτόματη παρακράτηση των εισφορών μέσω της μισθοδοσίας

Ε, ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο! Με έγγραφό της (23/4/2019) προς τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης (!) η ΟΛΜΕ… διατάσσει (σε εφαρμογή, λέει, απόφασης του 12^ου Συνδικαλιστικού Συνεδρίου του 2005!) την αυτόματη παρακράτηση των εισφορών των εκπαιδευτικών προς ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ μέσω μισθοδοσίας ενημερώνοντας για τους αντίστοιχους λογιστικούς κωδικούς και τραπεζικούς λογαριασμούς. Διευκρινίζει, κιόλας, ότι: «η υποχρεωτική παρακράτηση αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς και σε περίπτωση που δεν επιθυμούν να παρακρατείται η συνδρομή τους από τα κεντρικά, οι οικείες ΕΛΜΕ θα συγκεντρώσουν τις αρνητικές δηλώσεις των συναδέλφων. Οι αιτήσεις αυτές θα αποδοθούν από τις ΕΛΜΕ στον υπεύθυνο μισθοδοσίας της αντίστοιχης Διεύθυνσης».

Η παραπάνω απόφαση δεν είναι τίποτα λιγότερο από αθλιότητα. Γιατί:

- Εμπλέκει το κράτος στις συνδικαλιστικές διαδικασίες, το ίδιο κράτος που διώκει συνδικαλιστές, κάνει εφόδους σε σωματεία, διορίζει διοικήσεις. Το ίδιο κράτος που θέλει τα συνδικάτα «κοινωνικούς εταίρους» στην καταστολή των αγώνων και στην υποταγή των εργαζομένων.

- Θεωρεί υποχρεωτικό το συνδικαλισμό υπό τη σκέπη της ΟΛΜΕ και ορίζει φυσικό φορέα εφαρμογής του καταναγκασμού τον κρατικό μηχανισμό.

- Για την ηγεσία της ΟΛΜΕ, είναι τόσο αποδεκτή και ευνόητη η λογική λειτουργίας που συνδικάτου δίπλα στο κράτος, που δεν διστάζει να… δίνει και εντολές στις διευθύνσεις. Παρά το γεγονός, βέβαια, ότι πολιτικά παίρνουν εντολές και οι δύο από τις κυβερνήσεις.

- Νομιμοποιεί τον απόλυτο κρατικό έλεγχο των συνδικάτων από τον αντίπαλο, καθώς και τις πρόσφατες εφόδους στην ΕΛΜΕ Πειραιά και σε άλλα σωματεία.

- Παρακάμπτει τα πρωτοβάθμια Σωματεία (τις ΕΛΜΕ) και θεωρεί δεδομένο ότι πρέπει να κινηθούν σε αντίστοιχη κατεύθυνση υποταγής καθώς αναφέρει ότι «για την μηνιαία συνδρομή και τον κωδικό της ΕΛΜΕ θα επικοινωνήσει μαζί σας (σημ: με τις Διευθύνσεις) η τοπική ΕΛΜΕ»

Αναγκαζόμαστε να επαναλάβουμε τα ευνόητα:

1. Είμαστε σε φάση σαρωτικής επίθεσης του συστήματος και των κυβερνήσεων σε ΟΛΑ τα βασικά δικαιώματα. Ανάμεσά τους και σε υψηλή θέση, στο δικαίωμα του λαού να οργανώνεται και να παλεύει έξω από τον έλεγχο του συστήματος, των μηχανισμών του και του κράτους του.
2. Κάθε υποχώρηση στην διαδικασία αυτή ασφυκτικού ελέγχου αδυνατίζει τελικά κάθε προοπτική οργάνωσης των λαϊκών αντιστάσεων και αποτελεί εγγύηση για τα χειρότερα.
3. Μεγάλο μέρος της ανυποληψίας των συνδικάτων έχει προέλθει από την ώσμωσή τους και τα πάρε-δώσε τους με τις κυβερνήσεις και το κράτος. Στη βάση της λογικής αυτής είναι η γνωστή διαλυτική άποψη ότι όλοι στην ίδια μπάντα είμαστε, ότι συνυπάρχουμε σε διάφορα όργανα διοίκησης, ότι έχουμε την «κυβέρνησή μας»: οι θύτες και τα θύματα.

Η ανάγκη ανασυγκρότησης των πρωτοβάθμιων σωματείων είναι μεγάλη. Αυτή η ανασυγκρότηση μπορεί να γίνει στην προοπτική των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων και όχι των παζαριών. Μπορεί να γίνει μόνο έξω και ενάντια στον κρατικό, κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Οι ΕΛΜΕ να μην πειθαρχήσουν στις ντιρεκτίβες της ΟΛΜΕ. Οι Διευθύνσεις δεν έχουν κανένα δικαίωμα να παρακρατάνε υποχρεωτικά εισφορές από εργαζομένους.