ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ-ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ-ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

Η πρώτη απεργία που έχει καταγραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας,έγινε 3500 χρόνια πριν από τους εργάτες τη Φαραωνικής νεκρόπολης και καταγράφηκε σε πάπυρο της εποχής.
Η πρώτη απεργία στην Ελλάδα καταγράφεται στη Σύρο.

"Το 1879 η Σύρος κλονίζεται από ένα ισχυρό κύμα απεργιών που ακολουθεί την παγκόσμια νομισματική κρίση. Τα ξένα νομίσματα, και κυρίως τα Ρώσικα (με τα οποία αμοίβονταν κυρίως οι Έλληνες εργάτες) υποτιμούνται κατά 25-27%, ενώ αντίστοιχα η τιμή του ψωμιού ανεβαίνει κατά 25%, με συνολικές απώλειες 50% για τον εργάτη. Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από τους ναυτεργάτες, ενώ σύντομα και οι βυρσοδέψες ακολούθησαν. Σύμφωνα με την εφημερίδα Πατρίδα (27/2/1879) τα αιτήματά τους ήταν η πληρωμή των ημερομισθίων σε διατιμημένο νόμισμα, η διατήρηση του ημερομισθίου προ διατίμησης (δηλαδή με προσθήκη 27%), η κατάργηση των κατ' αποκοπή συμφωνιών (κουτουράδες), η διανομή των εργασιών, η ελάττωση των ωρών εργασίας και η κατάργηση της απλήρωτης δίωρης εργασίας τις Κυριακές (αγγαρεία).

Ομάδα 1000 περίπου βυρσοδεψών οργανώνει διαμαρτυρία στους δρόμους της Ερμούπολης, ενώ ορισμένοι απεργοσπάστες κατευθύνονται προς το βυρσοδεψείο του Σαλούστρου για να δουλέψουν. Το πλήθος επιβάλει τη διακοπή της εργασίας και επεμβαίνει η αστυνομία. Με ενισχύσεις σκαπανέων από την Αθήνα, αποκαθίσταται η τάξη και ξεκινούν οι συλλήψεις των πρωταιτίων. Ωστόσο η απεργία δεν σταματά και την επόμενη εβδομάδα τα αιτήματα των εργατών ικανοποιούνται."

Από τότε κατά τη διάρκεια των αιώνων,χιλιάδες απεργίες,από τη μια άκρη της γης μέχρι την άλλη,οι απεργία αποτελεί το μέσο έκφρασης του δικαιώματος στη συνδικαλιστική ελευθερία.
"Ο Λούης Τίκας (Luis Tikas ή Ηλίας Σπαντιδάκης) (1886-1914) ήταν Έλληνας συνδικαλιστής από την Κρήτη, που δολοφονήθηκε το 1914 στο Κολοράντο των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια μιας μεγαλειώδους εργατικής απεργίας στα ορυχεία. Η μνήμη του είναι ακόμα ζωντανή στα αμερικανικά συνδικάτα."
Το χρονικό της απεργίας δεν γράφτηκε ποτέ. Είχε σχεδόν ξεχαστεί, ώσπου το 1944 ο τραγουδιστής Γούντι Γκάθρι έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο «The Ludlow Massacre». Το τραγούδι ακουγόταν συχνά στις διαδηλώσεις της δεκαετίας του ’60."
Ο Σταύρος Κουτόβας - Steve Katovis (1890 - 24 Ιανουαρίου 1930) ήταν Έλληνας συνδικαλιστής που έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα και υπήρξε ηγετική μορφή του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ.

Στις 10 Ιανουαρίου 1930 το Εργατικό Κέντρο Ν. Υόρκης διοργανώνει μεγάλη συγκέντρωση συμπαράστασης των απεργών με κύριο ομιλητή τον Στιβ Κατόβις. Παρά την απαγόρευση της αστυνομίας συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου. Ο αστυνομικός Χάρι Κίριτζ ζητά από τον Στιβ να κατεβεί από την εξέδρα. Εκείνος αρνείται και ο αστυνόμος του επιτίθεται με κλομπ. Ακολουθεί συμπλοκή, κατά τη διάρκεια της οποίας ο αστυνομικός πυροβολεί τον Στίβ. Στη συνέχεια μεταφέρεται τραυματισμένος στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος ως τις 24 Ιανουαρίου, οπότε αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 40 ετών.

Η δολοφονία του Κατόβις συγκλόνισε τους εργαζόμενους της πόλης. Στην πρόσοψη του Εργατικού Κέντρου αναρτήθηκε ένα τεράστιο πανό, το οποίο καλούσε τους εργάτες να εκδικηθούν τη δολοφονία του ενώ η σορός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Την επόμενη μέρα μια τεράστια διαδήλωση διαμαρτυρίας οργανώθηκε έξω από το δημαρχείο της Ν. Υόρκης. Στην κηδεία του Κόκκινου Στιβ υπήρξε εντυπωσιακή συνάθροιση λαού, που ξεπερνούσε τα 20.000 άτομα, σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς.

Δυο από τα εκατοντάδες παραδείγματα ελλήνων εργατών που ακόμα και σαν μετανάστες δεν δίστασαν να μπουν μπροστά και να γίνουν παράδειγμα "ταξισυνειδησίας".Γιατί περί αυτού πρόκειται:να κατανοείς την ταξική σου θέση και να διεκδικείς να αναστρέψεις τους συσχετισμούς προς το μέρος της τάξης σου.

Βέβαια,από τότε έχουν χάσει οι έννοιες τόσο της απεργίας,όσο και του συνδικαλισμού την ουσία τους κι έχουν ......λοξοδρομήσει.Δεν έπαψαν όμως ποτέ να αποτελούν το μέσο πίεσης των εργαζομένων,κατά των εργοδοτών ή κατά του κράτους ,όταν είναι εργοδότης.
Άλλοτε πάλι οι απεργίες έχουν πολιτικό στόχο για να αναγκάσουν την κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική ή να την ανατρέψουν.
Πολλές είναι οι απεργίες που καταγράφει ο κλάδος των εκπαιδευτικών.Μάλιστα πολλές από αυτές πολύ μεγάλης χρονική διάρκειας.Σε μια από αυτές το 1990 στην κατάληψη σχολείου της Πάτρας δολοφονείται ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας.
Μια ιστορική αναδρομή των απεργιακών μας αγώνων μπορείτε να δείτε εδώ.
https://ekpaideysi.espivblogs.net/?p=1679

Τα τελευταία χρόνια,μετά από την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος,η αμφισβήτηση της απεργίας έρχεται πολλές φορές από τους ίδιους τους εργαζόμενους,που ξαφνικά ένοιωσαν ότι οι αγώνες είναι "εν γένει εκτός του κλίματος"Κουβέντες καθημερινές λίγο πριν από κάθε απεργία,για να πουν πως σε αυτή την απεργία αυτοί θα είναι ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ,ανερυθρίαστα!!Ακόμα κι αυτή η λέξη μετονομάστηκε σε "δικαίωμα στην εργασία"
Οι Χαλυβουργοί εργάτες του Ασπροπύργου βρίσκονταν εννέα μήνες σε απεργία για να αποτρέψουν τις απολύσεις των συναδέλφων τους και καθημερινά άκουγαν την αστική προπαγάνδα περί δικαιώματος στην εργασία των απεργοσπαστών.Επιπλέον κατηγορούνταν ότι είναι υπαίτιοι του κλεισίματος του εργοστασίου.Η κρατική καταστολή παίζει σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της απεργίας.

Σήμερα,η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε ένα έδαφος πλήρους αποσυγκρότησης του λαικού κινήματος έρχεται να καταργήσει το δικαίωμά μας στην απεργία,βάζοντας τον πήχη σε ένα άπιαστο ποσοστό 50+1 που καθιστά αδύνατη την απεργία.Ακόμα και το δικαίωμα σε στάση εργασίας ,παύει να υφίσταται.
Αν η απεργία δεν είναι τρόπος να παλεύεις για τα δικαιώματά σου,γιατί τόση πρεμούρα να την κάνουν αδύνατη;Γιατί τόση πίεση από ντόπια και ξένα κεφάλαια να αφοπλίσουν το λαό από το όπλο του;;
Συνάδελφοι,είμαστε εμείς αύριο και σε όλους τους αγώνες που θα ακολουθήσουν να δώσουμε τη δυναμική μας απάντηση.Είμαστε εμείς που θα δώσουμε έναυσμα για νέους αγώνες και νίκες στον κλάδο και στους αγώνες του λαού.


   ΔΕΥΤΕΡΑ 15-1-2018 ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ .
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!!
Στέλνουμε ηχηρή απάντηση σε όσους θέλουν να μας οδηγήσουν στη σύγχρονη βαρβαρότητα
Οι  Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών απευθύνουν κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης προς όλους τους συναδέλφους. ΟΛΟΙ μαζί να απεργήσουμε, να συμμετέχουμε στην απεργιακή συγκέντρωση, να διαδηλώσουμε τα αιτήματα μας και την αντίθεση μας στα νέα βάρβαρα μέτρα. Να πάρουμε την υπόθεσή μας στα χέρια μας. Να σπάσουμε το κλίμα αδράνειας και υποταγής. Να οργανώσουμε την αντίστασή μας με τα σωματεία όργανα αγώνα, αντίστασης και διεκδίκησης.
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ :

• ΤΗΝ ΠΕΡΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ

• ΤΗ ΝΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ,

• ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΝΕΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΦΡΑΓΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ

• ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ!

ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ!