ΜΑΣ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΙΣΩ - ΩΡΑ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΜΑΣ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΙΣΩ - ΩΡΑ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Ξανά μπροστά σε εκλογές. Λίγους μήνες μετά τις εκλογές για τα ΔΣ των ΕΛΜΕ στήνονται πάλι κάλπες για την εκλογή αντιπροσώπων για το 18ο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Και στο ενδιάμεσο; Οι πίσω μας συνδικαλιστικές σελίδες παρέμειναν ...λευκές. Αποτελεί αυτό σχέση με το σωματείο; Και θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση;

“Ναι”. Απαντούν οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού (προηγούμενου-σημερινού και επόμενου). “Δεν τραβάει ο κλάδος- δεν μπορεί ο κλάδος”, συμπληρώνουν οι “αριστεροί” ψάλτες της υποταγής. Συναδέλφισσες και συνάδελφοι η σιγή νεκροταφείου που επικρατεί καιρό τώρα στην εκπαίδευση δεν έτυχε ...πέτυχε.

• Είναι συνέπεια της διαλυτικής κατεύθυνσης που κυριαρχεί, να χειροκροτεί, να προτείνει διορθώσεις, να συμμετέχει σε διαλόγους, να εκδίδει άπειρα υπομνήματα ζητώντας “σεβασμό στο δίκιο”, αντί να οργανώνει την πάλη ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα.
• Είναι αποτέλεσμα της γραμμής να μη γίνεται συζήτηση για να προκύψουν αγωνιστικά βήματα αλλά… ημερίδες. Να μη γίνονται γενικές συνελεύσεις και όποτε γίνονται να μην εισηγούνται τίποτα ή να εισηγούνται να μη γίνει τίποτα περιμένοντας την ...ΑΔΕΔΥ.
• Είναι απόρροια των αμέτρητων παραστάσεων διαμαρτυρίας, δηλαδή των συζητήσεων με τον υπουργό και τις τοπικές διοικήσεις, αλλά ούτε σκέψη για απεργία- διαδήλωση.
• Είναι επακόλουθο της τακτικής να το στρίβεις μέσω των συλλόγων διδασκόντων, να νομιμοποιείς την εφαρμογή όλων των αντεργατικών-αντιεκπαιδευτικών εγκυκλίων συμμετέχοντας στα ΠΥΣΔΕ, να προσφεύγεις στα δικαστήρια ενώ το άδικο γίνεται νόμος, να περιμένεις επερωτήσεις και προτάσεις νόμων στη Βουλή.

Εικονικό κίνημα. Σωματεία “σφραγίδες” είτε υπηρέτες πολιτικών σχεδίων, είτε διαμεσολαβητές ρουσφετιών και εξυπηρετήσεων. Ψηφοθηρία-εκλογομανία. Πνίξιμο κάθε αγωνιστικής απόπειρας (ας θυμηθούμε τέτοιες μέρες το 2013 και το Σεπτέμβρη και πέρυσι με το ασφαλιστικό). Για να μείνουν οι καθηγητές θεατές των εξελίξεων, το πολύ ψηφοφόροι και όχι πρωταγωνιστές- δύναμη δηλαδή υπεράσπισης, διεκδίκησης και ανατροπής. Τελικά άβουλοι και μοιραίοι για το παρόν και μέλλον μας.

Γιατί συναδέλφισσες και συνάδελφοι “αν παραμείνουν έτσι τα πράγματα, είμαστε χαμένοι”. Γιατί δεν θα σταματήσουν να απογυμνώνουν τη ζωή μας από κάθε κοινωνικό, πολιτικό δικαίωμα. Δεν θα σταματήσουν να επιτίθενται τόσο στα εργασιακά μας δικαιώματα, όσο και στο δικαίωμα των παιδιών του λαού να σπουδάζουν. Με “σαλαμωτά” ξηλώματα όπως κάνουν μέχρι τώρα ή με γενικότερα ξεριζώματα όπως σχεδιάζουν και συμφωνούν κυβέρνηση-τρόικα-ΟΟΣΑ-μνημονιακή αντιπολίτευση-ΣΕΒ. Και όλα αυτά με τον ορίζοντα να σκοτεινιάζει από τα σύννεφα του πολέμου που πυκνώνουν στη γειτονιά μας.

Να τους σταματήσουμε, “ν' απαρνηθούμε αυτά που έχουμε για να πάρουμε αυτά που μας αρνούνται”. Είναι ανάγκη ζωής-ύπαρξης να αρνηθούμε τη γραμμή της συνδιαλλαγής, του συμβιβασμού, των αυταπατών, της ανάθεσης, της ήττας, να γυρίσουμε την πλάτη στο μέλλον που μας οδηγούν για να βαδίσουμε τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ δρόμο.

Είναι ο δρόμος της σύγκρουσης με την κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της. Είναι ο δρόμος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των δικαιωμάτων μας για μισθούς, συντάξεις που να μπορεί να ζει κανείς, για δωρεάν υγεία-περίθαλψη, για δωρεάν –δημόσια εκπαίδευση για την ελευθερία στη σκέψη, έκφραση και δράση μέσα στο σχολείο. Είναι ο δρόμος της ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ με αυτούς που μας γυρίζουν έναν αιώνα πίσω. Είναι δύσκολος και βασανιστικός κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς -αναμετριόμαστε και με τις δικές μας αδυναμίες- αλλά και ο μόνος πραγματικός και αποτελεσματικός. Είναι η επιλογή που θα ανακόψει τη βάρβαρη επίθεση. Γιατί το εύκολο, το άμεσο, το “εδώ και τώρα” αποδείχτηκε ψεύτικο και απατηλό.

Να ενωθούμε μέσα στα σωματεία μας, απομονώνοντας τις καθεστωτικές δυνάμεις, ξεπερνώντας τις δυνάμεις της υποταγής. Να τα συγκροτήσουμε-επανιδρύσουμε ως όργανα πάλης στα χέρια μας, ακριβώς αντίθετα από ότι είναι σήμερα- φιλοκυβερνητικά-συνδιαχειριστικά παραρτήματα.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι σας καλούμε να μας στηρίξετε ενισχύοντας αυτόν τον προσανατολισμό, για να ακουστεί δυνατά στο συνέδριο της ΟΛΜΕ αυτή η φωνή.