Φασισμός ή φασιστικοποίηση της καθημερινότητας;

     Καθημερινό πλεον καταντάει το φαινόμενο της φασιστικοποίησης της καθημερινότητάς μας.είτε αφορά μετανάστατες,είτε αφορά τα προσφυγόπουλα που θα πάνε σχολείο.είτε ομοφυλόφιλους.

Από τις δηλώσεις βουλευτών περί ασθένειας μεταδοτικής,μέχρι τις κινητοποιήσεις "πολιτων-γονέων" είτε τις δηλώσεις της εκκλησίας με αφορμή τη θεματική εβδομάδα,είτε επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες.Συντονισμένες προσπάθειες συγκάλυψης όσων ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς!

    Και εκεί κάπου παρουσιάζεται το άσπρο-μαύρο και θύτες και θύματα βρίσκονται χειροκροτητές του ίδιου θεάτρου παραλόγου.

      Μήπως τα πράγματα δεν είναι  όπως φαίνονται από την πρώτη ματιά;Η φασιστικοποίηση της καθημερινότητας μας δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών!

    Η κυβέρνηση,στα ίδια βήματα των προκατόχων της,ακολουθεί την ίδια πολιτική προσπάθεια τόσο ξεπλύματος της πολιτικής της απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες,που με τη συνφωνιά που υπέγραψε τους εγκλώβισε ,και κάνει και πως δεν καταλαβαίνει πως χάνονται άνθρωποι εξαιτίας της και άλλοι ζούνε μέσα στην αθλιότητα,όσο και την προσπάθεια της να ξεπλύνει την εγκληματικότητα της Χ.Α.Φωτογραφίσεις με τους χρυσαυγίτες σε κοινές παρουσίες στο Καστελόριζο και μετά δηλώσεις για την ενσωμάτωση τους.Κατά τα άλλα,δίνουν μάχες για τα παιδιά των προσφύγων ,που τα πάνε όμως σε απογευματινά σχολεία,για να μην έρθουν σε επαφή με τα "δικά" μας παιδιά.Ποιος εκπαιδευτικός δε γνωρίζει πως ο καλύτερος τρόπος να μάθει ένα παιδί τη γλώσσα και να ενσωματωθεί,είναι να βρίσκεται σε όσο γίνεται μεγαλύτερη επαφή με τα παιδιά της χώρας υποδοχής.Ποιός όμως αντέχει την αντιπαράθεση με τη φασιστικοποίηση της ζωής μας;;

     Εργάστηκα δεκαετίες σε σχολείο παλλινοστούντων.Οι μαθητές μου,ποντιακής καταγωγής,προερχόμενοι από την πρώην Σ.Ε.,οταν έφταναν στην πόρτα του σχολείου,κατά εκατοντάδες και όχι 20 παιδάκια εδώ,20 εκεί,δεν ήξεραν λέξη ελληνικά.Τα εντάξαμε,τα υποδεχτήκαμε και τα αποδεχτήκαμε  και παρά τις ιδιαιτερότητες τους,πορευτήκαμε μαζί.Είναι στα αλήθεια πολύ πικρό,να βλέπω,να διαβάζω και να ακούω σε Δημοτικά Συμβούλια,σε σελίδες στο facebook,σε ειδήσεις στις εφημερίδες,αυτά τα παιδιά να πρωταγωνιστούν στην έκρηξη μίσους και να γίνονται αντικείμενα χειραγώγησης πολιτικών σκοπιμοτήτων που επί της ουσίας είναι ενάντια και στους ίδιους.Να παίρνουν μέρος σε πογκρόμ και επιθέσεις ενάντια σε Πακιστανούς μετανάστες και να καλλιεργούν μίσος,όχι για αυτούς που τους δημιουργούν τα αδιέξοδα,αλλά για τους πιο αδύναμους συμπολίτες τους.

Όπως θλιβερό και ιδιαίτερα επικίνδυνο είναι στις φτωχογειτονιές του Περάματος,που δόθηκαν πριν λίγες δεκαετίες αγώνες για τη στέγη των φτωχών,να αντιμετωπίζουν τα 20 προσφυγόπουλα από τη Συρία με τέτοιο μίσος.Εκεί,που αλωνίζει η Χ.Α ,δεν απαντιέται μόνο με μια διαδήλωση,ούτε και με καλωσορίσματα των προσφυγόπουλων.Χρειάζεται μια ξεκάθαρη παρέμβαση απέναντι σε αυτούς που γεννάνε και κάνουν να θεριεύει ο φασισμός,το ίδιο το σύστημα και οι εκφραστές του.

Εξίσου  ανατριχιαστικό όμως είναι να ακούς την πλευρά της εκκλησίας,που υποτίθεται πως "αγαπά τον άνθρωπο",να βάζει στο στόχαστρο όποιον ξεφεύγει από τα πλαίσια της,Οι δηλώσεις του Μητροπολίτη Σεραφείμ με αφορμή τη θεματική εβδομάδα,είναι τόσο ακραίου μίσους,που σοκάρουν,όσους δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο της εκκλησίας.Αυτή τη φορά μπαίνουν στο στόχαστρο οι ομοφυλόφιλοι,που ταυτίζονται με τους παιδόφιλους και τους κτηνοβάτες.

Η περιοχή του Ασπροπύργου,με εκλογικά ποσοστά 14.5% στη Χ.Α.,ένας εργάτης γης από το Πακιστάν δέχτηκε επίθεση από αγνώστους με απειλές για να φύγει από τη χώρα.Τον τραυμάτισαν σοβαρά και η τοπική κοινωνία κάνει πως δεν βλέπει.Πίσω από τους ψηλούς τοίχους των σπιτιών,μπορεί να χειροκροτεί μάλιστα!

 Τα κράτη χτίζουν τείχη,οι φτωχοί και εξαθλιωμένοι,βάζουν στο στόχαστρο άλλους πιο εξαθλιωμένους.Η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει τις ευθύνες της  με φιέστες και χειροκροτητές.

Και ο κοινός μας δρόμος διεκδίκησης και πάλης φαίνεται ακόμα πολύ μακρινός,όσο δεν εναντιωνόμαστε  στις πολιτικές εξαθλίωσης της ζωής μας και στους εκφραστές τους.

Κοινος αγώνας και πάλη με όλους τους κατατρεγμένους,ενάντια σε όσα αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς.Το προοδευτικό και το οπισθοδρομικά δεν κρίνονται με δηλώσεις και συγκαλύψεις,αλλά με αγώνες που δίνονται για το δικαίωμα του κάθε λαϊκού ανθρώπου στη ζωή.