ΒΗΜΑ ΔΙΣΤΑΓΜΟΥ

    Αύριο συνάδελφε και φίλε,έχουμε απεργία.Ναι,αυτή την καθιερωμένη ,την "να βγούμε απο την υποχρέωση" της ΑΔΕΔΥ.Μια 24ωρη που θα συμφωνήσω μαζί σου, δεν είναι δυνατό να ανατρέψει τις μνημονιακές πολιτικές  όλων των κυβερνήσεων ,που μας έφεραν όλους σε τέτοιο σημείο απόγνωσης.
    Πόσες και πόσες φορές αυτά τα χρόνια δεν ένοιωσες την ανάγκη να αντιδράσεις σε όλα αυτά που μέρα τη μέρα σου αφαιρούνταν και που έκαναν πιο δύσκολη τη ζωή σου,την επιβίωση σου,τη δουλειά σου.Και όλοι αυτοί που υποτίθεται σε αντιπροσώπευαν,έβγαιναν μόνο τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά να δηλώνουν σε μικρόφωνα πως "οι εργαζόμενοι θα βρεθούν απέναντι."Και κάθε φορά που επιχείρησες να βρεθείς απέναντι,σου έβαζαν τρικλοποδιές,σε "τύλιγαν σε μια κόλλα χαρτί" με όρους και προϋποθέσεις. Εκαναν δίκη προθέσεων και αποφαίνονταν ότι δεν το εννοούσες να συγκρουστείς!Κι ας ήσουν εσύ που έτρωγες με το κιλό τα χημικά,ανασυντασσόσουν και ξαναγύριζες να δώσεις μάχη!
    Αγωνίστηκαν στα αλήθεια σκληρά για να σε πείσουν για την ανημποριά σου,για να σε πείσουν ότι δε γίνεται τίποτα,ότι αν το αναθέσεις στους αυτόκλητους σωτήρες και σε κυβερνητικά προγράμματα,η ζωή σου θα ξαναγίνει ρόδινη.Χαρτάκια με επίδοξους πολιτικάντηδες,χαρτάκια με ΝΑΙ και ΟΧΙ.Φειγ βολάν πληρωμένης ελπίδας και αυταπάτης .Όσο για την απεργία;;Αλλα λόγια,Είναι" εν γένει εκτός του κλίματος".Να βρούμε άλλους τρόπους!λες και ξαναλές!
  Κάθε πρωί,σε έβλεπα,ακόμα σε βλέπω,να φθάνεις πιο σκυθρωπός στο σχολείο.Να σέρνεις το βήμα σου μπαίνοντας στην τάξη,για να δώσεις στα παιδιά την ελπίδα μιας προοπτικής,μιας άλλης ζωής,ενός κάποιου μέλλοντος.Μα πώς να το κάνεις αυτό;Πως να πείσεις τα παιδιά σου που δεν γελιούνται από τα λόγια,όταν σε κοιτάζουν στα μάτια,πως αυτός είναι ο δρόμος,όταν εσύ έχεις χάσει κάθε ελπίδα πως μπορεί αυτή η κατάσταση να ανατραπεί;Πως να δώσεις ελπίδα,όταν σηκώνεσαι το πρωί σε ένα παγωμένο σπίτι,όταν δεν έχεις δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα,να "κλείσεις καμιά τρύπα",να πάρεις ένα δώρο,να πληρώσεις τους ατελείωτους φόρους και υποχρεώσεις;Και να πρέπει να βρεις χρήματα για τα καύσιμα,για να φτάσεις στο σχολείο,να μοιραστείς τη διαδρομή και με άλλους,να τρέξεις από σχολείο σε σχολείο γιατί περισσεύεις,να πρέπει να περάσεις απουσίες και να ετοιμάσεις γιορτές,Και να σου λένε πώς αν δε δεχτείς αυτή την πολιτική,έχουν άλλους να σε αντικαταστήσουν.Τους αναπληρωτές τους πέταξαν ήδη στα αζήτητα!Κι αν κλείσει το σχολείο;Κι αν συγχωνευτούν κι άλλο τα τμήματα;Κι αν είναι ο  δικός σου κλάδος που θα καταργηθεί;Κι αν με την αξιολόγηση καταφέρεις να επιβιώσεις με προσόντα και πιστοποιήσεις;;
    Πρέπει να κρύψεις καλά πίσω από μάσκες πως φοβάσαι.Τρέμεις για το αύριο,το δικό σου,των δικών σου,των παιδιών σου,της χώρας σου.Πρέπει να κρύψεις βαθιά την οργή σου για όλους αυτούς που σου ρημάξανε τη ζωή και δεν έχει τέλος!Και τι να το κάνεις άλλωστε όταν δεν γίνεται τίποτα;
   Κι είναι εκεί,άλλη μια φορά το δίλημμα: να απεργήσω αύριο ή να πάω άλλη μια μέρα σέρνοντας το βήμα στο σχολείο σα να είναι μια κανονική μέρα;Τι και αν δεν έχεις να πας στο γιατρό,μήτε και οι μαθητές σου;;
  Στα αλήθεια συνάδελφε μου,υπάρχει άλλος δρόμος,ο δρόμος της συλλογικής μας πάλης.Ο δρόμος του αγώνα,που κάνει τους εργαζόμενους πιο δυνατούς,που σε όλη την ιστορική μας πορεία ήταν αυτός που μας οδηγούσε και μας οδηγεί σε νίκες.Το βήμα μας στους αγώνες,δεν είναι διστακτικό,δεν σέρνεται.Παίρνουμε δύναμη από το βήμα και τη ματιά του συναδέλφου μας .Απο τα συνθήματά μας που απαιτούν για τη δική μας ζωή και δεν επαιτούν απο κανένα προστάτη!Κάνε αυτό το μικρό βήμα μια αρχή για να ξαναπιστέψεις στη δική σου δύναμη.