Εκπαίδευση. Τοπίο γενικής επίθεσης σε φόντο επικοινωνιακού αποπροσανατολισμού:
Εκπαίδευση. Τοπίο γενικής επίθεσης σε φόντο επικοινωνιακού αποπροσανατολισμού:
Ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και όξυνση των φραγμών
Με όπλο της τη θεσμοθέτηση βροχής διατάξεων (πολλές από τις οποίες καλοκαιρινές), η κυβέρνηση υποδέχεται τη νέα σχολική χρονιά, αισιόδοξη ότι το ξεζούμισμα των εκπαιδευτικών αλλά και η συνολική εξειδίκευση της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου στην εκπαίδευση θα οξυνθούν ανενόχλητα κάτω από την επικοινωνιακή καταιγίδα μιας κυβέρνησης που –μέσω της δικής της «ομάδας αλήθειας»- κάνει το μαύρο άσπρο και επελαύνει στα λαϊκά δικαιώματα κρατώντας τη ρομφαία των… λαϊκών δικαιωμάτων!
Τα παραμύθια, λοιπόν, περί «έγκαιρης προετοιμασίας των σχολείων» κρύβουν πίσω τους μερικές οδυνηρές πραγματικότητες:
- Ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν μειωθεί δραματικά, καθώς τα προηγούμενα χρόνια κατευθύνονταν μαζικά προς τη σύνταξη χωρίς να αναπληρώνονται από νέους διορισμούς. Αποτέλεσμα είναι η μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού από 186.000 το 2008 σε 134.000 το 2016 (28% μείωση). Μια μείωση που γίνεται 34% για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (από 104.000 σε 68.000)!
- Ότι οι περσινοί διορισμοί αναπληρωτών (22.000) άφησαν 3.000 κενά μέχρι τα τέλη της χρονιάς. Ότι παρόλα αυτά, πανηγυρίζει με τις 14.000 προσλήψεις αναπληρωτών που δήλωσε το υπουργείο ότι θα κάνει (θυμίζουμε πάντως ότι πριν λίγους μόλις μήνες ο υπουργός μιλούσε για 20.000 προσλήψεις μόνιμων)!
- Ότι μεγάλο τμήμα των εκπαιδευτικών τρέχει σε δύο, τρία ακόμα και πέντε σχολεία για να καλύψουν μέχρι την τελευταία ώρα του ωραρίου τους, πολλές φορές διαφορετικής βαθμίδας (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, ΙΕΚ) και συχνά πολλαπλού ωραρίου. Και με ασαφές κάθε αρχή χρονιάς πού θα δουλεύουν.
- Ότι αυστηροποιοιούνται οι προϋποθέσεις για να γίνουν τμήματα ομάδων προσανατολισμού και οι μαθητές σπρώχνονται στον υπάρχοντα στο σχολείο τους προσανατολισμό.
- Ότι τα όρια για να δημιουργηθεί τμήμα νηπιαγωγείου διπλασιάστηκε από τα επτά στα δεκατέσσερα παιδιά. Ότι στην προσχολική αγωγή πληθώρα μέτρων αποδυναμώνουν το ολοήμερο και οδηγούν σε συγχωνεύσεις.
- Ότι με νομοθετική ρύθμιση για τους τομείς και τις ειδικότητες στα ΕΠΑΛ συγχωνεύτηκαν εκατοντάδες τμήματα στα σχολεία αυτά.
- Ότι τέθηκε προϋπόθεση εγγραφής ανηλίκων σε εσπερινά σχολεία εκτός από τη βεβαίωση εργοδότη (στην Ελλάδα της μαύρης εργασίας) και άνω εισοδηματικό όριο του κηδεμόνα τα 8.800 ευρώ!
- Ότι οι υπεύθυνοι εργαστηρίων πληροφορικής και φυσικής δεν έχουν από φέτος μείωση τριών ωρών που είχαν μέχρι πέρσι. Και αυτό ενώ ο κόφτης που περιορίζει τη συντήρηση των εργαστηρίων οδηγεί σε σαφή επιβάρυνση δουλειάς τους εκπαιδευτικούς που είναι υπεύθυνοι για αυτά.
- Ότι –πρωτοφανώς- στα τέλη Αυγούστου, το υπουργείο έστειλε εγκύκλιο στην οποία επιβάλλει να γίνουν τοποθετήσεις μέχρι τις 2/9 ενώ ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί οι εγγραφές και δεν έχουν βγει λειτουργικά κενά στα σχολεία. Αν σαφές αποτέλεσμα είναι η παραβίαση των μορίων (καθηγητές θα φύγουν ως υπεράριθμοι και θα καλυφθούν από άλλους στα μέσα Σεπτέμβρη που θα προκύψει το κενό – όταν έχουν ολοκληρωθεί οι εγγραφές), πραγματικός στόχος είναι η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Και βεβαίως με όχημα το «διαμαντοπούλειο» πνεύμα «εντάξει, δεν τρέχει να γίνει και μια αδικία παραπάνω αν είναι να (δείξουμε πως) λειτουργούν τα σχολεία».
- Ότι θεσμοθετήθηκε τρίτη (!) ανάθεση μαθημάτων σε κάποιες ειδικότητες, από μία κυβέρνηση που σε λίγο θα εγκαλέσει τους εκπαιδευτικούς ότι είναι ανεπαρκείς και χρειάζονται επιμόρφωση και θα τους φορτώσει την κρίση της αστικής εκπαίδευσης και της ταξικής μνημονιακής πολιτικής.
- Ότι η μείωση του ωρολογίου προγράμματος του δημοτικού κατά πέντε ώρες και του γυμνασίου κατά τρεις καθώς και οι αλλαγές στα προγράμματα όλων των βαθμίδων έγινε με αποκλειστικό κριτήριο την απόφαση της κυβέρνησης να μη διορίσει, να μη δώσει ούτε ευρώ αν ήταν δυνατό. Και αυτή την πρώτη εφαρμογή του αυτόματου κόφτη την ντύνει ανερυθρίαστα με ωραία λογάκια και τάχα μου παιδαγωγικές ευαισθησίες.
- Ότι –με λίγα λόγια- τα κενά που προκύπτουν από τη συνεχιζόμενη πολιτική αδιοριστίας τα «απαντάει» το υπουργείο με τρεις τρόπους: με ολοκληρωτικό ξεζούμισμα του εκπαιδευτικού προσωπικού (αυτό που έχει να το μαγειρεύει κατά το δοκούν για να «βγάζει τη δουλειά) και με ένταση των φραγμών στο δικαίωμα των παιδιών του λαού να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Σε όλη αυτή την πραγματικά ζοφερή πραγματικότητα, έρχεται να προστεθεί και το πολυδιαφημιζόμενο σχέδιο του υπουργείου για το νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η αλήθεια σε σχέση με αυτό είναι και πάλι εντελώς αντίθετη από την κυβερνητική προπαγάνδα. Η οποία, ενώ λέει ότι καταργούνται οι πανελλαδικές, και ότι οι μαθητές θα εισάγονται με βάση το βαθμό απολυτηρίου τους, αποκρύπτει ότι αυτός ο βαθμός απολυτηρίου θα έχει προκύψει από εξετάσεις μέσω τράπεζας θεμάτων (δηλαδή ουσιαστικά πανελλαδικές!) στις δύο τάξεις μάλιστα του λυκείου. Και κατόπιν ο μαθητής θα εξωθείται (μέσω μπόνους!) να δηλώσει όσο το δυνατόν λιγότερες σχολές (αν δηλώσει μόνο μία σχολή, θα «κερδίσει» μπόνους το διπλασιασμό των μορίων που έχει μαζέψει). Αλλά η περιπέτεια δε θα τελειώνει εδώ. Γιατί αν δηλώσει σχολή (ή σχολές) «υψηλής ζήτησης», θα τον περιμένουν και νέες εξετάσεις. Πέρα από το γεγονός ότι ακόμα δεν ξέρουμε τι από αυτά θα ισχύσει, η κατεύθυνση της όρθωσης ανυπέρβλητων εμποδίων στην πορεία της νεολαίας προς τα πανεπιστήμια είναι προφανής. Και θα κάνουμε ένα σχόλιο. Το παραπάνω σχέδιο χαρακτηρίζεται από σαδιστικού τύπου ταξικό μίσος για το λαό και τα παιδιά του!
Παρά την καταιγιστική επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, ο κλάδος σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι αρκετά στριμωγμένος. Η μακρόχρονη κυριαρχία διαλυτικών αντιλήψεων «εταιρισμού», «κοινωνικού διαλόγου» – δηλαδή ταξικής συνεργασίας, αλλά και μεταφορά όλης της σκάρτης συνδιοικητικής λογικής μέσα στα συνδικάτα ήρθε και έδεσε με τις απογοητεύσεις από την «πρώτη/δεύτερη φορά αριστερά» για να δημιουργήσει ένα βαρύ κλίμα μοιρολατρίας και αδράνειας. Παρά τα μεγάλα λόγια περί απεργιακού προγράμματος, το συνέδριο της ΔΟΕ έχει δεσμευτεί για μια 24ωρη απεργία την πρώτη βδομάδα των μαθημάτων, ενώ η ΟΛΜΕ (συνεχίζοντας το γνωστό παιχνίδι ανάμεσα στις δύο εκπαιδευτικές ομοσπονδίες) ΔΕΝ προγραμματίζει γενικές συνελεύσεις για μια έστω κοινή 24ωρη απεργία.
Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι είναι χρονιά εκλογών για τα υπηρεσιακά συμβούλια έχει απογειώσει τις «παρεμβάσεις» στα εκπαιδευτικά σάιτ διάφορων αιρετών και θα αποτελέσει το πεδίο εκτόνωσης της αδράνειας για συνδικαλιστικές δυνάμεις αστικές και ρεφορμιστικές.
Παρόλα αυτά, δεν εκτιμάμε ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχίζεται γα πολύ καιρό. Πόσο μάλλον, που μέρα με τη μέρα θα μπαίνουν σε εφαρμογή τα ψηφισμένα μέτρα, στα οποία θα προστίθενται καινούρια – ανάμεσά τους και ο αντισυνδικαλιστικός νόμος. Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να συνεισφέρουν σε ένα κίνημα που θα απαιτεί μόνιμους διορισμούς, που θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις στις εργασιακές σχέσεις, που θα παλεύει για τον δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτή τη μάχη δεν μπορεί βέβαια (ούτε και θέλει) να τη δώσει το συνδικαλιστικό κίνημα όπως το ξέραμε, που δείχνει να έχει κλείσει τη σελίδα του. Ούτε και μπορεί να τη δώσει η ρεφορμιστική αριστερά της διάλυσης, του εικονικού κινήματος, των μόνιμων υποχωρήσεων, των τροπολογιών και της συνδιοίκησης. Αποτελεί καθήκον στο οποίο πρέπει να βάλουν αποφασιστικά πλάτη οι κομμουνιστές και όλοι οι τίμιοι αγωνιστές που δεν έχουν φθαρεί από τα κομπρεμί, τους πολιτικαντισμούς και τις συνδιαλλαγές με τις οποίες έχει δηλητηριαστεί το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η προσπάθεια για μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων και όσων κινητοποιήσεων πραγματοποιηθούν –παρά το δυσμενές κλίμα- αποτελεί μια πρώτη προσπάθεια που αξίζει τον κόπο.
Τα παραμύθια, λοιπόν, περί «έγκαιρης προετοιμασίας των σχολείων» κρύβουν πίσω τους μερικές οδυνηρές πραγματικότητες:
- Ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν μειωθεί δραματικά, καθώς τα προηγούμενα χρόνια κατευθύνονταν μαζικά προς τη σύνταξη χωρίς να αναπληρώνονται από νέους διορισμούς. Αποτέλεσμα είναι η μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού από 186.000 το 2008 σε 134.000 το 2016 (28% μείωση). Μια μείωση που γίνεται 34% για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (από 104.000 σε 68.000)!Σε όλη αυτή την πραγματικά ζοφερή πραγματικότητα, έρχεται να προστεθεί και το πολυδιαφημιζόμενο σχέδιο του υπουργείου για το νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η αλήθεια σε σχέση με αυτό είναι και πάλι εντελώς αντίθετη από την κυβερνητική προπαγάνδα. Η οποία, ενώ λέει ότι καταργούνται οι πανελλαδικές, και ότι οι μαθητές θα εισάγονται με βάση το βαθμό απολυτηρίου τους, αποκρύπτει ότι αυτός ο βαθμός απολυτηρίου θα έχει προκύψει από εξετάσεις μέσω τράπεζας θεμάτων (δηλαδή ουσιαστικά πανελλαδικές!) στις δύο τάξεις μάλιστα του λυκείου. Και κατόπιν ο μαθητής θα εξωθείται (μέσω μπόνους!) να δηλώσει όσο το δυνατόν λιγότερες σχολές (αν δηλώσει μόνο μία σχολή, θα «κερδίσει» μπόνους το διπλασιασμό των μορίων που έχει μαζέψει). Αλλά η περιπέτεια δε θα τελειώνει εδώ. Γιατί αν δηλώσει σχολή (ή σχολές) «υψηλής ζήτησης», θα τον περιμένουν και νέες εξετάσεις. Πέρα από το γεγονός ότι ακόμα δεν ξέρουμε τι από αυτά θα ισχύσει, η κατεύθυνση της όρθωσης ανυπέρβλητων εμποδίων στην πορεία της νεολαίας προς τα πανεπιστήμια είναι προφανής. Και θα κάνουμε ένα σχόλιο. Το παραπάνω σχέδιο χαρακτηρίζεται από σαδιστικού τύπου ταξικό μίσος για το λαό και τα παιδιά του!
- Ότι οι περσινοί διορισμοί αναπληρωτών (22.000) άφησαν 3.000 κενά μέχρι τα τέλη της χρονιάς. Ότι παρόλα αυτά, πανηγυρίζει με τις 14.000 προσλήψεις αναπληρωτών που δήλωσε το υπουργείο ότι θα κάνει (θυμίζουμε πάντως ότι πριν λίγους μόλις μήνες ο υπουργός μιλούσε για 20.000 προσλήψεις μόνιμων)!
- Ότι μεγάλο τμήμα των εκπαιδευτικών τρέχει σε δύο, τρία ακόμα και πέντε σχολεία για να καλύψουν μέχρι την τελευταία ώρα του ωραρίου τους, πολλές φορές διαφορετικής βαθμίδας (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, ΙΕΚ) και συχνά πολλαπλού ωραρίου. Και με ασαφές κάθε αρχή χρονιάς πού θα δουλεύουν.
- Ότι αυστηροποιοιούνται οι προϋποθέσεις για να γίνουν τμήματα ομάδων προσανατολισμού και οι μαθητές σπρώχνονται στον υπάρχοντα στο σχολείο τους προσανατολισμό.
- Ότι τα όρια για να δημιουργηθεί τμήμα νηπιαγωγείου διπλασιάστηκε από τα επτά στα δεκατέσσερα παιδιά. Ότι στην προσχολική αγωγή πληθώρα μέτρων αποδυναμώνουν το ολοήμερο και οδηγούν σε συγχωνεύσεις.
- Ότι με νομοθετική ρύθμιση για τους τομείς και τις ειδικότητες στα ΕΠΑΛ συγχωνεύτηκαν εκατοντάδες τμήματα στα σχολεία αυτά.
- Ότι τέθηκε προϋπόθεση εγγραφής ανηλίκων σε εσπερινά σχολεία εκτός από τη βεβαίωση εργοδότη (στην Ελλάδα της μαύρης εργασίας) και άνω εισοδηματικό όριο του κηδεμόνα τα 8.800 ευρώ!
- Ότι οι υπεύθυνοι εργαστηρίων πληροφορικής και φυσικής δεν έχουν από φέτος μείωση τριών ωρών που είχαν μέχρι πέρσι. Και αυτό ενώ ο κόφτης που περιορίζει τη συντήρηση των εργαστηρίων οδηγεί σε σαφή επιβάρυνση δουλειάς τους εκπαιδευτικούς που είναι υπεύθυνοι για αυτά.
- Ότι –πρωτοφανώς- στα τέλη Αυγούστου, το υπουργείο έστειλε εγκύκλιο στην οποία επιβάλλει να γίνουν τοποθετήσεις μέχρι τις 2/9 ενώ ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί οι εγγραφές και δεν έχουν βγει λειτουργικά κενά στα σχολεία. Αν σαφές αποτέλεσμα είναι η παραβίαση των μορίων (καθηγητές θα φύγουν ως υπεράριθμοι και θα καλυφθούν από άλλους στα μέσα Σεπτέμβρη που θα προκύψει το κενό – όταν έχουν ολοκληρωθεί οι εγγραφές), πραγματικός στόχος είναι η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Και βεβαίως με όχημα το «διαμαντοπούλειο» πνεύμα «εντάξει, δεν τρέχει να γίνει και μια αδικία παραπάνω αν είναι να (δείξουμε πως) λειτουργούν τα σχολεία».
- Ότι θεσμοθετήθηκε τρίτη (!) ανάθεση μαθημάτων σε κάποιες ειδικότητες, από μία κυβέρνηση που σε λίγο θα εγκαλέσει τους εκπαιδευτικούς ότι είναι ανεπαρκείς και χρειάζονται επιμόρφωση και θα τους φορτώσει την κρίση της αστικής εκπαίδευσης και της ταξικής μνημονιακής πολιτικής.
- Ότι η μείωση του ωρολογίου προγράμματος του δημοτικού κατά πέντε ώρες και του γυμνασίου κατά τρεις καθώς και οι αλλαγές στα προγράμματα όλων των βαθμίδων έγινε με αποκλειστικό κριτήριο την απόφαση της κυβέρνησης να μη διορίσει, να μη δώσει ούτε ευρώ αν ήταν δυνατό. Και αυτή την πρώτη εφαρμογή του αυτόματου κόφτη την ντύνει ανερυθρίαστα με ωραία λογάκια και τάχα μου παιδαγωγικές ευαισθησίες.
- Ότι –με λίγα λόγια- τα κενά που προκύπτουν από τη συνεχιζόμενη πολιτική αδιοριστίας τα «απαντάει» το υπουργείο με τρεις τρόπους: με ολοκληρωτικό ξεζούμισμα του εκπαιδευτικού προσωπικού (αυτό που έχει να το μαγειρεύει κατά το δοκούν για να «βγάζει τη δουλειά) και με ένταση των φραγμών στο δικαίωμα των παιδιών του λαού να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Παρά την καταιγιστική επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, ο κλάδος σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι αρκετά στριμωγμένος. Η μακρόχρονη κυριαρχία διαλυτικών αντιλήψεων «εταιρισμού», «κοινωνικού διαλόγου» – δηλαδή ταξικής συνεργασίας, αλλά και μεταφορά όλης της σκάρτης συνδιοικητικής λογικής μέσα στα συνδικάτα ήρθε και έδεσε με τις απογοητεύσεις από την «πρώτη/δεύτερη φορά αριστερά» για να δημιουργήσει ένα βαρύ κλίμα μοιρολατρίας και αδράνειας. Παρά τα μεγάλα λόγια περί απεργιακού προγράμματος, το συνέδριο της ΔΟΕ έχει δεσμευτεί για μια 24ωρη απεργία την πρώτη βδομάδα των μαθημάτων, ενώ η ΟΛΜΕ (συνεχίζοντας το γνωστό παιχνίδι ανάμεσα στις δύο εκπαιδευτικές ομοσπονδίες) ΔΕΝ προγραμματίζει γενικές συνελεύσεις για μια έστω κοινή 24ωρη απεργία.
Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι είναι χρονιά εκλογών για τα υπηρεσιακά συμβούλια έχει απογειώσει τις «παρεμβάσεις» στα εκπαιδευτικά σάιτ διάφορων αιρετών και θα αποτελέσει το πεδίο εκτόνωσης της αδράνειας για συνδικαλιστικές δυνάμεις αστικές και ρεφορμιστικές.
Παρόλα αυτά, δεν εκτιμάμε ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχίζεται γα πολύ καιρό. Πόσο μάλλον, που μέρα με τη μέρα θα μπαίνουν σε εφαρμογή τα ψηφισμένα μέτρα, στα οποία θα προστίθενται καινούρια – ανάμεσά τους και ο αντισυνδικαλιστικός νόμος. Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να συνεισφέρουν σε ένα κίνημα που θα απαιτεί μόνιμους διορισμούς, που θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις στις εργασιακές σχέσεις, που θα παλεύει για τον δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτή τη μάχη δεν μπορεί βέβαια (ούτε και θέλει) να τη δώσει το συνδικαλιστικό κίνημα όπως το ξέραμε, που δείχνει να έχει κλείσει τη σελίδα του. Ούτε και μπορεί να τη δώσει η ρεφορμιστική αριστερά της διάλυσης, του εικονικού κινήματος, των μόνιμων υποχωρήσεων, των τροπολογιών και της συνδιοίκησης. Αποτελεί καθήκον στο οποίο πρέπει να βάλουν αποφασιστικά πλάτη οι κομμουνιστές και όλοι οι τίμιοι αγωνιστές που δεν έχουν φθαρεί από τα κομπρεμί, τους πολιτικαντισμούς και τις συνδιαλλαγές με τις οποίες έχει δηλητηριαστεί το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η προσπάθεια για μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων και όσων κινητοποιήσεων πραγματοποιηθούν –παρά το δυσμενές κλίμα- αποτελεί μια πρώτη προσπάθεια που αξίζει τον κόπο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου