Ο Τempora O Mores!

Ο tempora, o mores: Υπάρχουν ακόμη σχολεία που διοργανώνουν φιέστες για τη «Μέρα Της Ευρώπης»

Με αφορμή την πραγματοποίηση εκδηλώσεων σε ΓΕΛ της Δυτικής Θεσσαλονίκης (ομιλίες, παρουσιάσεις, εργαστήρια) στις 9 Μάη, ημέρα κατ΄άλλους της Ευρώπης και στο πλαίσιο της συνεργασίας με το Παν/μιο Πειραιά για το πρόγραμμα «Πρεσβευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου» αναπόφευκτα γεννιούνται ερωτήματα και προβληματισμοί για τους σκοπούς που υπηρετούν οι τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Καταρχάς η 9 Μάη είναι η ημέρα της συνθηκολόγησης της ναζιστικής Γερμανίας με την ΕΣΣΔ και τους Δυτικούς Συμμάχους. Είναι η μέρα της νίκης των λαών κατά του φασισμού και του ναζισμού, που οριστικοποιεί το τέλος του αποτρόπαιου, φονικότατου Β Παγκόσμιου πολέμου. Κατά πόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να καρπώνεται αυτή την ημέρα είναι ένα ζητούμενο ειδικά στη σημερινή συγκυρία. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η επιλογή αυτής της ημερομηνίας το 1950 για τη Διακήρυξη του Γάλλου Υπουργού Εξωτερικών Σουμάν για την ίδρυση της ΕΚΑΧ 

Πριν φθάσουμε στη σημερινή συγκυρία όμως, αξίζει σύντομα να δούμε τι είναι η ΕΕ. Είναι μια συμμαχία άσπονδων …φίλων, ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, που απομυζούν τόσο τους λαούς τους δικούς τους όσο και τους λαούς των εξαρτημένων από αυτούς .Τέτοιος είναι και ο δικός μας λαός.

Είναι μια συμμαχία άσπονδων …φίλων που εμπλέκεται στα σχέδια των ΗΠΑ για τον περιορισμό της επέκτασης της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας, έναν ρόλο τον οποίο τους προηγούμενους αιώνες είχαν αναλάβει τα πολιτικά μορφώματα της δυτικής Ευρώπης.

Είναι μια συμμαχία άσπονδων …φίλων που εμπλέκεται σε όλες τις σύγχρονες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Είναι τα γεράκια του πολέμου που βομβάρδισαν την πολύπαθη Γιουγκοσλαβία. Που σκοτώνουν και γεννούν τον πόλεμο και την προσφυγιά. Που βομβαρδίζουν οι Βρετανοί, οι Γάλλοι κ.α. χώρες της Μέσης Ανατολής; Που από τη μια οι Γερμανοί, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι έκαναν άρση του εμπάργκο το 2011 στην εισαγωγή πετρελαίων από τις περιοχές της Συρίας που ελέγχονταν από τον ISIS, δηλαδή τον χρηματοδότησαν και τον στήριξαν και από την άλλη χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα αδικοχαμένα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων.

Είναι μια συμμαχία άσπονδων …φίλων που παραβιάζει κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα, με περίτρανο παράδειγμα το προσφυγικό ζήτημα. Όπως και το 1923 με την υπογραφή της Ελληνοτουρκικής Σύμβασης Ανταλλαγής των Πληθυσμών έτσι και σήμερα αφαιρείται το δικαίωμα της ελεύθερης διέλευσης και μετεγκατάστασης προσφύγων πολέμου. Αυτοί οι άνθρωποι που έζησαν τη φρίκη των βομβαρδισμών υποχρεώνονται να ζουν μέσα στις λάσπες, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, να τους ονομάζουν άλλους πρόσφυγες και άλλους μετανάστες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα κάνει διαλογή ανάμεσα στους πρόσφυγες, για το ποιος θα πάει στη Γερμανία ως φθηνό εργατικό δυναμικό, μετατρέπει τον ελληνικό τόπο σε αποθήκες ψυχών, το Αιγαίο σε ατέρμονο τάφο αλλά και ολόκληρη τη Μεσόγειο, αφού πρόσφυγες καταφθάνουν και από τη Λιβύη στην Ιταλία, καθώς προετοιμάζουν νέα ιμπεριαλιστική, φονική επέμβαση στην περιοχή.

Αυτές οι ίδιες δυνάμεις επιβάλλουν μνημόνια και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε χώρες όπως η Ελλάδα. Επαναφέρουν τον εργασιακό μεσαίωνα στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Ας παραβάλουμε τις συλλογικές συμβάσεις μηδενικής (!) εργασίας στη Βρετανία και τον αντιεργατικό νόμο για τις ομαδικές απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις και επαναπρόσληψη στο 1/3 του μισθού στη Γαλλία.

Ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν εργασιακοί παράδεισοι και ιδιαίτερα για παιδιά σαν τα παιδιά μιας λαϊκής συνοικίας της δυτικής Θεσσαλονίκης ή παιδιά μεταναστών. Γιατί δεν φταίνε ούτε αυτά τα παιδιά για το μεγάλο ποσοστό ανεργίας, ημιαπασχόλησης ή και φτώχειας που βιώνουν στα σπίτια τους. Η «επαγγελματική αποκατάσταση» όπως και η εκπαίδευση σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης δεν είναι ένα ατομικό ζήτημα αλλά βαθύτατα ταξικό. Και δυστυχώς η ιστορία δεν διαψεύδει μια τέτοια διαπίστωση.

Όσοι λοιπόν ευαγγελίζονται το αντίθετο- και πολλές φορές καλοπροαίρετα- και πιστεύουν ότι οφείλουν να πληροφορήσουν τους μαθητές για τις «ευκαιρίες» που τους δίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση ας αναλογιστούν γιατί βαφτίζουν τη μετανάστευση στα ευρωπαϊκά σκλαβοπάζαρα κοσμοπολιτισμό; Ας αναλογιστούν πόσα παιδιά μπορούν να αναλάβουν το κόστος των 800 και 1000 ευρώ για να σπουδάσουν στα ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια, όταν τα περισσότερα δεν δηλώνουν στο μηχανογραφικό τους άλλη πόλη. Ας αναλογιστούν τι ψευδαισθήσεις δημιουργούν στα παιδιά και πιθανόν ενοχές στους γονείς τους οι οποίοι πολλές φορές μας εμπιστεύονται ότι δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους σε άλλες πόλεις. Και το χειρότερο τι απογοήτευση γεννούν σε εκείνα τα παιδιά και είναι σίγουρα πολλά- που βιώνουν και ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να αδράξουν την «ευκαιρία».

Στην εκδήλωση αυτή λοιπόν που βαπτίστηκε ημερίδα και είχε ενημερωτικό αλλά και εορταστικό χαρακτήρα επικράτησε το πλήθος των κυρίαρχων ιδεολογημάτων και μύθων για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το βασικό είναι αυτό που ειπώθηκε και από έναν προϊστάμενο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα –ο οποίος παρέστη- ότι η ΕΕ γεννήθηκε για να υπηρετήσει την «ειρήνη και την ευημερία» των ευρωπαίων πολιτών. Αλήθεια αυτά τα λόγια μόνο ανατριχιαστικά ηχούν στα αυτιά μας και απολύτως προπαγανδιστικά, όταν τα σύννεφα του πολέμου συνεχώς πυκνώνουν γύρω μας, όταν πολύ σιδερικό κυρίως του ΝΑΤΟ μαζεύεται στο Αιγαίο, όταν οι βόμβες των ευρωπαϊκών εταίρων διασχίζουν τους ευρωπαϊκούς ουρανούς για να δολοφονήσουν τους λαούς της Μέσης Ανατολής, όταν στην καρδιά της Ευρώπης είναι νωπό ακόμα το αίμα των θυμάτων των αποτρόπαιων τρομοκρατικών επιθέσεων του Παρισιού και των Βρυξελλών. Αυτή την ειρήνη και την ασφάλεια «γιόρτασαν» στις 9 Μάη του 2016 σε ένα σχολείο της Δυτικής Θεσσαλονίκης.

«Γιόρτασαν» όμως και την ευημερία! Την ευημερία των αστέγων, των προσφύγων, των ανέργων, των ημιαπασχολούμενων, των ελαστικά εργαζόμενων, των εργαζόμενων τις Κυριακές, των συρρικνωμένων μεσοστρωμάτων, των εξαθλιωμένων. Και τι ειρωνεία! Λίγες ώρες πριν από αυτή την «γιορτή» το ελληνικό κοινοβούλιο είχε ψηφίσει νέα λαιμητόμο (ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο) για το λαό μας και για τη νεολαία και για τα παιδιά που χειροκροτούσαν σε αυτή την εκδήλωση. Οι κυβερνώντες, οι υπηρετούντες τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, καταβαραθρώνουν δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα για να προχωρήσει η «αξιολόγηση από τους θεσμούς». Κι εμείς αντί να αποκαλύπτουμε τον ρόλο αυτών των θεσμών, δηλαδή το ότι λειτουργούν ως δυνάστες του λαού και της χώρας, αντί να εμφυσήσουμε στους μαθητές μας τα ιδανικά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, και των αγώνων που απαιτούνται για την κατάκτηση των δικαιωμάτων, τους αποπροσανατολίζουμε και τους γεμίζουμε στην καλύτερη περίπτωση με αυταπάτες.

Γιατί αυτό που υπερτονίστηκε σε αυτή την εκδήλωση ήταν ο μύθος για «τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και τον ευρωπαϊκό μονόδρομο» Κι αυτό που αποσιωπήθηκε κατά κόρον ήταν το ταξικό ζήτημα και το ζητούμενο της συγκρότησης της ταξικής πάλης. Έξω από το πρίσμα της ταξικής εκμετάλλευσης και της πάλης για την ανατροπή της, οι όροι «ευρωπαίος πολίτης», «ενεργός πολίτης», «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι κενοί νοήματος.

Σε αυτή την εκδήλωση όμως πρωταγωνίστησαν και ορισμένοι μαθητές. Παιδιά που έκαναν φιλότιμη προσπάθεια και με τον νεανικό ενθουσιασμό που τους διακρίνει έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Το σίγουρο είναι ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν συνειδητοποιήσει πώς λειτούργησε όλο αυτό συνειδησιακά στους ίδιους και στους συμμαθητές τους, δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να πουν πολύπλευρες αλήθειες, να αποκτήσουν μια κριτική θέση ή και θέση αμφισβήτησης απέναντι στην ΕΕ. Η κριτική μπορεί να έφτασε ως τη διαπίστωση ότι και λάθη μπορεί να γίνονται αλλά η ΕΕ μπορεί και οφείλει να αλλάξει. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη

Η ΕΕ βέβαια μπορεί να μην αλλάξει αλλά οι λαοί έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο και επειδή η νεολαία πρωτοστατεί ιστορικά στις ριζικές κοινωνικές αλλαγές, ο δρόμος που οφείλουμε να δείξουμε ως δάσκαλοι είναι ο δρόμος της συλλογικής δράσης και όχι το αδιέξοδο της εξατομίκευσης των προβλημάτων.

Τέλος ,αναγκαίο είναι να γίνουν και δύο διαπιστώσεις. Η πρώτη αφορά στο ότι αυτές οι εκδηλώσεις και τα αντίστοιχα προγράμματα ενισχύουν τον ρόλο της εκπαίδευσης ως μηχανισμού αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, γι αυτό παρόμοιες δράσεις «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» των σχολείων τροφοδοτούνται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία και τους διοικητικούς μηχανισμούς. Η δεύτερη αφορά στο ότι η υλοποίηση τέτοιων δράσεων απαιτεί σχετική απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων. Είναι γνωστό ότι στο όνομα της παιδαγωγικής ελευθερίας και μιας επαγγελματικής δεοντολογίας σεβασμού και αποδοχής οποιασδήποτε πρότασης προέρχεται από συνάδελφο, οι Σύλλογοι παρόλες τις ενστάσεις που τυχόν υπάρχουν, ωστόσο συναινούν τουλάχιστον κατά πλειοψηφία.

Είναι κυρίως πολιτική η ευθύνη για τα παραπάνω συμβάντα και ο εκπαιδευτικός κόσμος μέσω των σωματείων τους μαζί με τους γονείς και μαθητές οφείλουν να αποκαλύψουν τις σκοπιμότητες υλοποίησης ανάλογων φιλοευρωπαϊκών προγραμμάτων και δράσεων.