«Η ζωή σου... η αποζημίωσή μου»!

17 ΑΠΡ 2016

«Η ζωή σου... η αποζημίωσή μου»!

Τα «καλά» νέα από τις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, οι «καλές» εργοδοτικές πρακτικές, η επίθεση χωρίς όρια και τέλος κυκλοφορούν γρήγορα! Γίνονται εύκολα εργατική πολιτική, φίμωση και αφοπλισμός των εργαζομένων σε βασικά τους δικαιώματα.

Στην Ελλάδα της ανεργίας, της απληρωσιάς, της ανασφάλιστης και χωρίς περίθαλψη εργασίας, των πεντάμηνων της εξαθλίωσης, της διάλυσης των εργατικών δικαιωμάτων, έρχονται να προστεθούν και οι δυο αποφάσεις του Αρείου Πάγου για δυο εργατικά ατυχήματα με θύματα δυο οδηγούς φορτηγών. Η «Δικαιοσύνη» μίλησε: Ο επιζών οδηγός καλείται να πληρώσει αποζημίωση στην εταιρία, παρ’ όλη την ευθύνη της για την κακοσυντήρηση του φορτηγού, ενώ ο νεκρός εργαζόμενος θεωρείται... συνυπεύθυνος στο θάνατό του, παρότι δούλευε αναγκαστικά με εξαντλητικές υπερωρίες. Προσθετικά, έρχεται η ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης δικαίωσης της Κωνσταντίνας Κούνεβα από το εφετείο.

Τα εργατικά ατυχήματα δεν «τυχαίνουν», δεν είναι αποτέλεσμα του ότι ο εργαζόμενος δεν πρόσεξε ή αφαιρέθηκε. Είναι αποτέλεσμα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι στο σύνολο των δικαιωμάτων τους, δουλεύοντας εξαντλητικά ωράρια, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας και υγιεινής, σε συνθήκες σκλαβιάς, έρμαια στις διαθέσεις της εργοδοσίας. Είναι αποτέλεσμα της πίστης του κεφαλαίου ότι οι εργαζόμενοι είναι αναλώσιμα εργαλεία, χρήσιμα όσο παράγουν, ότι «η ζωή... και ο θάνατός τους» του ανήκουν, και φυσικά η ζωή δεν έχει καμία αξία μπροστά στο κέρδος. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που εργατικά ατυχήματα αποσιωπήθηκαν κάτω από τις απειλές των εργοδοτών, που ακούστηκε το «πάρε μια βδομάδα άδεια, μην πεις τίποτα και δε θα απολυθείς», που η εργοδοσία εξαγόρασε προς όφελός της τη σιωπή των θυμάτων εργαζομένων. Δεν είναι σπάνια η πρακτική της δικαιοσύνης που είτε αναγνώριζε συμβολικά την ευθύνη της εργοδοσίας, είτε «έφταιγε η κακιά η ώρα».

Η δικαιοσύνη όμως δεν είναι τυφλή! Ξέρει πολύ καλά για ποιον δουλεύει και προς τα πού κλείνει πονηρά το μάτι. Κι αν μέχρι τώρα έπαιρνε αποφάσεις που απλά έριχναν στα μαλακά τους εργοδότες, τώρα δημιουργεί δεδικασμένο. Ένα προηγούμενο, με βάση το οποίο οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται και νομικά ανυπεράσπιστοι απέναντι στην εργοδοσία και θα πληρώνουν τα εγκλήματά της, την αδίστακτη δίψα του κεφαλαίου για κέρδος. Η σκλήρυνση της επίθεσης, η διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων, το καινούριο προνόμιο της εργοδοσίας να δολοφονεί και να αποζημιώνεται γι’ αυτό δεν είναι αντικειμενική εξέλιξη της κρίσης.

Ένοχοι είναι όλες οι κυβερνήσεις που υπηρετούν πιστά τις διαθέσεις κεφαλαίου, όλες οι πολιτικές που κατεδαφίζουν κατακτήσεις και δικαιώματα, προκειμένου να εκμεταλλεύονται τον λαό και να διευρύνουν την κυριαρχία τους. Έδαφος βρήκαν στην αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στην ανεμπιστοσύνη των εργαζομένων στους αγώνες και τις νίκες που μπορούν να φέρουν προς όφελος τους. Φρένο σ’ αυτήν την πραγματικότητα μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να βάλουν. Και το κεφαλαίο το ξέρει πολύ καλά αυτό. Γι’ αυτό λυσσάνε οι σειρήνες της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού. Γι’ αυτό φροντίζει να τρομοκρατεί, να απομονώνει, να διασπά, να διαλύει ό,τι μπορεί να λειτουργήσει ως στοιχείο συγκρότησης της εργατικής τάξης.

Ακόμα κι αν φαντάζει δύσκολο και ανέφικτο, ακόμα και τώρα που πολύ οργανωμένα το σύστημα έπεισε το λαό ότι μόνο χειρότερο μπορεί να είναι το μέλλον του, πιο πολύ από ποτέ χρειάζεται οι εργαζόμενοι να εμπιστευτούν τον εαυτό τους, να αντιληφθούν τη θέση τους απέναντι στα κοράκια της εργοδοσίας, να συγκροτήσουν ξανά τις δυνάμεις τους και να αντισταθούν. Μέσα από συλλογικές διαδικασίες, από όργανα ζωντανά που οι εργαζόμενοι θα συμμετέχουν και θα οργανώνουν την πάλη τους ενάντια στη βάναυση επίθεση του κεφαλαίου. Μέσα από τον αγώνα και τη σύγκρουση με κάθε φωνή συνθηκολόγησης και υποταγής, θα βάλουν τις βάσεις για ένα εργατικό κίνημα που θα ανατρέψει τον εργασιακό μεσαίωνα, θα παλέψει για να νικήσει αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Προλεταριακή Σημαία