ΠΕΝΤΕ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΡΓΗΣΩ στις 12 ΝΟΕΜΒΡΗ

(και ο αντίλογος τους).

1 Λόγος πρώτος: Είναι η καθιερωμένη Νοεμβριάτικη απεργία της ΑΔΕΔΥ ίσον ξεπούλημα. Καταρχήν δεν είναι απεργία της ΑΔΕΔΥ αλλά ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, η πρώτη που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ η οποία αυτό που έχει να προβάλλει στους προστάτες της ως μεγάλο της κατόρθωμα είναι ότι μπορεί να αδρανοποιεί και να «έχει ήρεμο» το λαό περνώντας όλα τα βάρβαρα μέτρα που θα περνούσαν δύσκολα οι «άλλοι». Και αυτή την εικόνα έχουμε χρέος στους εαυτούς μας να την χαλάσουμε!

2.Λόγος δεύτερος: Αυτοί που τις κηρύσσουν είναι πουλημένοι.

Ο Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ δεν ήταν υποστηρικτής του ΝΑΙ; Αυτό δεν είναι καινούργιο Εξ άλλου και αυτή την απεργία την πήγαιναν από μήνα σε μήνα και μέχρι τελευταίας στιγμής δεν ήταν σίγουρο αν θα ήτα και γενική. Οι πιο σοβαρές όμως και μεγάλες απεργίες των χρόνων των μνημονίων (5 Μάη του 10, 21 Οκτώβρη του 11, Φλεβάρης του 12) ήταν Γενικές απεργίες και κινητοποιήσεις που κήρυσσαν οι –πραγματικά- ξεπουλημένες απεργίες της ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ. Όμως ο αγώνας και η συμμετοχή των εργαζόμενων τους έδινε άλλη προοπτική και νόημα.

3. Λόγος τρίτος: Τα «είδαμε» όλα, τα «δοκιμάσαμε» όλα δεν έχει νόημα να τους «δωρίζω» το μεροκάματο.

Αυτό που δοκιμάσαμε και απέτυχε παταγωδώς είναι η λογική ανάθεσης σε ηγεσίες το περισσότερο ξεπουλημένες το λιγότερο ανεπαρκείς να οργανώσουν τους αγώνες μας. Είναι ακόμα παραπέρα η αναστολή ακόμη και αυτών των αγώνων και η ανάθεση της προστασίας των λαϊκών δικαιωμάτων σε κοινοβουλευτικές δυνάμεις και κυβερνήσεις όπως έγινε το τελευταίο διάστημα με την κυβέρνηση Σύριζα. Δεν δοκιμάστηκε πραγματικά και με συνέχεια η γραμμή της αναμέτρησης και της μαζικής αντίστασης. Και επιπλέον δεν τα «είδαμε» όλα ακόμα. Αυτό που επακολουθεί -αν δεν αντιδράσουμε- θα είναι ακόμα μεγαλύτερη φρίκη (κατάργηση κάθε δικαιώματος, εξαθλίωση, πόλεμος).

4 Λόγος τέταρτος:. Ποιος μας λογαριάζει εμάς;

Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Νοιώθουν μεγάλη ανακούφιση που ο Σύριζα παίζει σήμερα αυτό το ρόλο οι ιμπεριαλιστές προστάτες αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο. Και «μας παρακολουθούν». Ένας από τους λόγους που βιάζονται να κλείσουν τις «εκκρεμότητες» είναι για να παρουσιάσουν μία επίπλαστη ηρεμία και ομαλότητα ΚΑΙ εν όψει της πρώτης γενικής απεργίας μετά την έλευση Σύριζα στη κυβέρνηση. Γι αυτό εξ άλλου και θωρακίζονται. Δημιουργούν νέους μηχανισμούς καταστολής, κάνουν νέες ασκήσεις καταστολής πλήθους, ετοιμάζουν νέους αντισυνδικαλιστικούς νόμους που θα καταργούν το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση, τα «όπλα» των εργαζομένων που σκοπούν τον τρόμο σε αυτούς που μας τρομοκρατούν τόσον καιρό!

5. Λόγος πέμπτος: Μα υπάρχει προοπτική αν απεργήσω;

Ίσως ο πλέον σοβαρός λόγος για να «κοντοσταθεί» κανείς πριν δηλώσει συμμετοχή. Πραγματικά όχι μόνον οι κυβερνώντες –και όσοι τους περνούσαν μέχρι τώρα ως «αριστερά»- αλλά και από τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις και συνδικαλιστικές συσπειρώσεις δεν φαίνεται «κανένα φως». Υπάρχει αμηχανία, αδράνεια, περιχαράκωση. Τι προοπτική όμως υπάρχει στο να μην απεργήσω; Θα είναι ακόμα πιο δύσκολο το επόμενο βήμα όταν η καταιγίδα των νέων μέτρων (μια ματιά στο νέο μισθολόγιο και στο νέο συνταξιοδοτικό αρκεί) ξεσπάσει. Τι προοπτική υπάρχει σε μία πορεία που ακόμη και αυτοί που την κατευθύνουν παραδέχονται ότι δεν βγάζει πουθενά παρά σε ένα φαύλο κύκλο μεγαλύτερης εξαθλίωσης;

Την προοπτική οφείλουμε-στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας- να τη δημιουργήσουμε με πολλές «στιγμές» αγώνα.

Η συμμετοχή στην ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 12 Νοέμβρη είναι μία τέτοια στιγμή. Σημαντική. Πρέπει να στείλουμε το δικό μας μήνυμα ότι δεν μας ισοπέδωσε η απογοήτευση και η αποθάρρυνση που συστηματικά καλλιεργήθηκε το τελευταίο διάστημα.

Ότι θα μας βρουν απέναντι τους στη νέα –πιο σκληρή- φάση της επίθεσης. Στην κοινή δράση όλων των πραγματικά αριστερών, αγωνιστικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων. Στις πρωτοβουλίες αγώνα διεκδίκησης που πρέπει να συγκροτηθούν, στις εστίες αντίστασης που πρέπει να πολλαπλασιαστούν.

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 12 ΝΟΕΜΒΡΗ