Κραυγή

Γιατί κάνουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα;
Γιατί θα πρέπει να φύγουμε από τη δουλεία,λίγο πριν την τελευταία μας πνοή;
Γιατί αποδεχόμαστε το ρεαλισμό του συστήματος σα να είναι το κισμέτ;Γιατί δε δεχόμαστε σαν τη μόνη αλήθεια,ότι δίκιο είναι το δικό μας ;
Γιατί μας φαντάζει τόσο άπιαστο,πως μπορούμε να τα ανατρέψουμε όλα αυτά;
Σκύβουμε το κεφάλι όλο και περισσότερο,όσο δεν οργανώνουμε την πάλη μας.
Εμένα μου έρχεται να βγω και να ουρλιάξω...Μόνο εγω νοιώθω έτσι σε αυτο τον εικονικό κόσμο;
Και πού είναι όλοι αυτοί που νομίζανε ότι τα κινήματα γεννιόνται με αναρτήσεις στο facebook;
Είναι δύσκολο βέβαια να βγει κάποιος απο το παθητικό ρόλο που του έδωσαν και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Ομως εγώ θα βγω και θα φωνάξω και σήμερα,όπως έκανα και χθες το βράδυ και τη Δευτέρα πως νόμος πρέπει να γίνει το δίκιο του εργάτη,του απεργού,του άνεργου,του πρόσφυγα  και του μετανάστη.
Θα το φωνάξω να ακουστεί τόσο δυνατά.μήπως και διαταράξει την Παρασκευιατικη βραδινή νιρβάνα,μέσα σε κλειστούς τοίχους που παλεύουν κάποιοι να παραστήσουν  πως δε συμβαίνει τίποτα.