Πατήστε στο αίμα και δώστε είδηση!!!!

Τα κοράκια των ΜΜΕ τρέξανε σήμερα στο σχολείο μου,να εκμεταλλευτούν κάθε σταγόνα του αίματος που έφυγε από τις φλέβες του Βαγγέλη!Να μιλήσουν με τα παιδιά μας με αφορμή το πρόγραμμα διαμεσολάβησης που γίνεται εδώ και χρόνια στο σχολείο μας,να στήσουν γεγονότα μέσα από στημένες ερωτήσεις σε ανυποψίαστους έφηβους,που αυθόρμητα θα απαντούσαν για το bulling(είναι πολύ της μόδας ο ορισμός,ξενόφερτος όπως και η ουσία του,κι εμείς τον κατάπιαμε κι αυτόν αμάσητο).
Εδώ και τρια χρόνια το υπουργείο στήνει ημέρες κατά της βίας,από" βαθύ ενδιαφέρον "για τα παιδιά που πλήττονται.
Ουτε σε αυτές τις μέρες,ούτε στα τόσα ρεπορτάζ που έγιναν στο σχολείο μας,ούτε στις βραβεύσεις που έγιναν ( απο προέδρους Δημοκρατίας και Αρχιεπισκόπους)δεν θα μιλήσει κανείς για την αθλιότητα στην οποία ωθεί το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα τα ανθρώπινα όντα.Δεν θα θίξει ούτε στιγμή την αθλιότητα που βύθισε τη ζωή των παιδιών.Τη βία της ανεργίας,της φτώχειας,της περιθωριοποίησης,του αποκλεισμού,της κρατικής τρομοκρατίας,της καταδίκης σε μια ζωή χωρίς μέλλον,χωρίς ελπίδα και προοπτική.Η καταδίκη πως τα παιδιά των φτωχών είναι και θα παραμένουν καταδικασμένα να ζουν στο περιθώριο μέσα από ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση και στη ζωή.
Κανείς δεν θα μιλήσει και δεν θα αναδείξει την κοινωνία της υποκρισίας που μιλά κατά της βίας ,όταν βιάζει καθημερινά κάθε νεανική ψυχή,μέσα από φασιστικά κηρύγματα ενάντια στη διαφορετικότητα,στην μακιαβελική λογική,"ο σκοπός αγιάζει τα μέσα "και' ο θάνατος σου η ζωή μου,'οι επιστημονικά τεκμηριωμένες θεωρίες πως" η ζωή είναι φτιαγμένη για τα πιο δυνατά μέλη της αγέλης",ενάντια σε όσους αντιστέκονται σε ένα σάπιο κατεστημένο που δεν παραδέχεται τη σήψη του.
Κι εμείς "παίρνουμε ασπιρίνες" για να θεραπεύσουμε τον καρκίνο,συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό και ησυχάζοντας την ψυχή μας ότι κάναμε το χρέος μας,Μόνο που το χρέος μας δεν είναι αυτό απέναντι στα παιδιά μας,τους μαθητές μας ,τη νέα γενιά.
Το χρέος μας είναι να τους δείξουμε δρόμους για την απελευθέρωση,την ανατροπή της αθλιότητας,με τους αγώνες μας,με τη δική μας αμφισβήτηση,με το να πάρουμε ΕΜΕΙΣ καθαρή θέση ρήξης με την αθλιότητα.Αλλά αυτό θέλει κότσια,αδέλφια!Θέλει να είσαι διατεθειμένος να χάσεις πολλά για να κερδίσεις μια διαφορετική ζωή ,που δε θα σέρνεται στο βούρκο.Απαιτεί θυσίες και ρίσκα,αποφασιστικότητα και πείσμα.
Μέχρι να το αποφασίσουμε,ας μην καμωνόμαστε ότι κάνουμε το χρέος μας!!