ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΔΕΣΜΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ - ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

ΟΛΟΙ στη  Γενική  Συνέλευση

Οι εκπαιδευτικοί μαζί με το λαό και τη νεολαία

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΔΕΣΜΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ - ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ!

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

Η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ κάθε μέρα δίνει εξετάσεις στο σύστημα εκμετάλλευσης του λαού και εξάρτησης της χώρας. Κάτω από το κλίμα ασφυκτικής πίεσης για απόλυτη προσαρμογή στις απαιτήσεις ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ εμφανίζεται όλο και πιο έτοιμη να γεφυρώσει τη φάση αντιδραστικής επίθεσης ενάντια στο λαό που διαδραματίζεται όλα αυτά τα χρόνια, με την επερχόμενη συνέχιση της επίθεσης.

Βαφτίζει τα νέα μνημόνια γεφυρο…προγράμματα και δανειακές συμβάσεις, την τρόικα… «θεσμούς», τη διατήρηση των διοδίων «κοινωνικά τιμολόγια», τα μέτρα για την αύξηση των ορίων ηλικίας «κίνητρα για παραμονή στην εργασία».

Στην εκπαίδευση μία από τα ίδια: με την πινελιά «δημιουργικής ασάφειας» μένουν ανοιχτά διάφορα ενδεχόμενα για τη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις, «σύστημα αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου που δεν γίνεται να μην υπάρχει» και «που θα είναι μη τιμωρητικό ανταμείβοντας την προσπάθεια» (δηλαδή κάποιους θα τιμωρεί με μη… ανταμοιβή) βαφτίζεται η νέα αξιολόγηση, ούτε λέξη για τους παγωμένους μισθούς, «περίεργοι» σχεδιασμοί για νέο μισθολόγιο, ούτε λέξη για τα σχολεία που έκλεισαν και για το ωράριο που επεκτάθηκε, γιατί θέτουν «ζήτημα πιστώσεων», σύνδεση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης με το εισόδημα.

Μπορούμε όμως να περιμένουμε από μία κυβέρνηση που έχει αποδεχτεί το πλαίσιο της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, το πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να πράξει αντίθετα;

Μπορούμε να έχουμε την αυταπάτη ότι θα ανακοπεί η επίθεση με σόου τύπου Βαρουφάκη και με «δεσμεύσεις» ότι θα τηρηθούν προεκλογικές υποσχέσεις σε βάθος χρόνου, όταν σε ανατολή και δύση σε όλο τον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό κόσμο ξεδιπλώνεται μία επίθεση που καταργεί δικαιώματα και κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα;

Μπορούμε π.χ. να ξεχάσουμε πως ό,τι αντιδραστικό ψηφίστηκε τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση αποτελούσε μέρος της… εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ που σήμερα η κυβέρνηση εκ νέου ζητά την συνδρομή του για τις «μεταρρυθμίσεις» που θα προτείνει; (διορισμός εκπαιδευτικών με διαγωνισμό, σχολεία πολλών ταχυτήτων, το περίφημo «Νέο» λύκειο, η αξιολόγηση και η «αυτοαξιολόγηση»).

Παρόμοια μέτρα λαμβάνονται ήδη σε Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία…

Το μεγαλύτερο επιχείρημα των υποστηρικτών της κυβέρνησης ότι «τουλάχιστον δεν πάρθηκαν νέα μέτρα» βρίσκεται και αυτό στον αέρα.

• Γιατί όταν για χάρη της τετράμηνης επίδειξης καλής συμπεριφοράς στους δυνάστες-δανειστές αθετούνται επί της ουσίας όλες οι δεσμεύσεις-«ασπιρίνες», μιας κυβέρνησης με τις οποίες κέρδισε τις εκλογές, μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα επακολουθήσει όταν μπει μπροστά το… κανονικό πρόγραμμα (όπως το ονομάζουν). Δεν έχει καμία σημασία αν θα είναι η ίδια κυβέρνηση που θα αναλάβει να το υλοποιήσει, κάποια συμμαχική παραλλαγή της ή ακόμα κάτι πιο αντιδραστικό.
• Ούτε το προσωρινό πάγωμα των αντιδημοκρατικών νόμων και πλαισίων (πειθαρχικό δίκαιο για Δ.Υ.,ποινικοποίηση της μη πληρωμής διοδίων κλπ) όσο κι αν δίνει μια-επίσης προσωρινή- ανάσα ανακούφισης δεν μας εξασφαλίζει από τις ρυθμίσεις και τα μέτρα που θα τα αντικαταστήσουν,πολύ περισσότερο στην περίπτωση που η απογοήτευση από την κυβέρνηση μετατραπεί σε μαζική αντίδραση.

Σημασία έχει ότι σε όλο αυτό το διάστημα που γιορτάζαμε την “ανακοπή” της επίθεσης, διαλύθηκε ακόμα περισσότερο το κίνημα διεκδίκησης και αντίστασης, αποπροσανατολίστηκε ακόμα περισσότερο ο συνδικαλισμός, αποδιοργανώθηκαν και αδρανοποιήθηκαν ακόμα περισσότερο τα σωματεία μας. Και στο διαλυτικό παραλυτικό «ψέκασμα» της προεκλογικής περιόδου αρχίζει τώρα να προστίθεται και το εξουθενωτικό «φαρμάκι» της απογοήτευσης…

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι.

Έχουμε πολλά να περιμένουμε και πολλά περισσότερα να κάνουμε οργανώνοντας από σήμερα την αντίσταση μας στο νέο «κουστούμι» που πάνε να μας φορέσουν. Ειδικά στο χώρο μας που και μαζικός είναι και θα βρεθεί –όπως κάθε φορά- στη δίνη και της νέας επίθεσης…

Εχει όμως αξία να περιγραφεί ,τι δεν θα πρέπει να… κάνουμε.

Πρώτα απ όλα το συνδικαλιστικό μας κίνημα πρέπει να είναι πραγματικό κίνημα αναμέτρησης με τις αντιδραστικές πολιτικές και της σημερινής κυβέρνησης, και όχι ο κριτικός υποστηρικτής της.

Να μην παίζει το ρόλο του αριστερού «φρουρού» του κυβερνητικού προγράμματος που υποτίθεται κάτω από την πίεση του κινήματος θα δεσμεύσει την κυβέρνηση στις… εξαγγελίες της.

Πραγματικό κίνημα αντίστασης σημαίνει ακόμα να μην είναι ο βαστάζος κοινοβουλευτικών προτάσεων και στις κρίσιμες καμπές της αναμέτρησης με το σύστημα και τις κυβερνήσεις του (πχ επιστράτευση)να δηλώνει αδυναμία και να απουσιάζει!

Κίνημα που σε πραγματικό χρόνο και τόπο θα προσπαθήσει να θέσει πραγματικό φραγμό σε κάθε νέα κλιμάκωση της επίθεσης, να οδηγήσει στην ανάκτηση των δικαιωμάτων που μας έχουν αφαιρέσει, στην ανατροπή της επίθεσης. Και όχι να περιφέρει «χαρταπιές προγραμμάτων» και ονειροπολήσεων για το πώς θα έπρεπε να είναι ένα «άλλο» σχολείο.Η κυριαρχία τέτοιων λαθεμένων και υπονομευτικών λογικών οδήγησε στο κωμικοτραγικό θέατρο καταγγελιών, παραιτήσεων και αναιρέσεων που απασχολεί σήμερα πχ την ηγεσία του κλάδου στο ΔΣ της ΟΛΜΕ και που δεν έχει καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της βάσης και τις απαιτήσεις της περιόδου.

Το συνδικαλιστικό μας κίνημα δεν πρέπει να αυτοπεριορίσει τις διεκδικήσεις του αλλά αντίθετα να προβάλλει ένα πρόγραμμα μάχης και αγώνα για την πραγματική ανακοπή μέσα στους αγώνες και από τους αγώνες της αντιδραστικής επίθεσης. Για:

• Επιστροφή στις θέσεις τους με επανασύσταση των ειδικοτήτων και με τα ίδια εργασιακά δικαιώματα, όλων των εκπαιδευτικών που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα ή έχουν απολυθεί.
• Επαναλειτουργία των σχολικών μονάδων που έκλεισαν.
• Οριστική κατάργηση και όχι το πάγωμα όλων των νόμων της κακόφημης αξιολόγησης και του πειθαρχικού πλαισίου αλλά και κάθε νέου πλαισίου που θα έρθει να τους διαδεχτεί.,
• Μισθούς στο κόστος της ζωής, σε αντίθεση με τα παλιά και τα νέα μισθολόγια πείνας, μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, δωρεάν περίθαλψη και πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, για να σταματήσει κάθε νέα απόπειρα φαλκίδευσης των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και συντάξεις στο κόστος της ζωής. Για κατάργηση των νόμων για το νέο Λύκειο και ότι άλλο τις συνοδεύει (ΚΥΑ για τις μετακινήσεις, πολλαπλές εξετάσεις κλπ).

Αυτό το μαχητικό και μάχιμο σώμα διεκδικήσεων είναι ανάγκη να παλευτεί στα όργανα αποφάσεων του κλάδου, τις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων πρωτοβάθμιας και των ΕΛΜΕ, που θα καταλήξουν σε μία πανεκπαιδευτική απεργία ως πρώτη μορφή πολιτικής αντίδρασης του κλάδου απέναντι στην κυβέρνηση και με ένα διπλό στόχο: την ανατροπή της κατάργησης των δικαιωμάτων μας (που το λένε «πάγωμα») και την παρεμπόδιση των νέων δεσμών που πάνε να μας επιβάλουν αποκαλώντας τα «μεταρρυθμίσεις».

Κάθε δύναμη ,κάθε συλλογικότητα, κάθε συνάδελφος που αναγνωρίζει αυτή τη διπλή αναγκαιότητα, μέσα από την ενότητα στη δράση πρέπει να συνεισφέρει στην οικοδόμηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου αντίστασης -διεκδίκησης - αναμέτρησης.

Και όλα αυτά θα πρέπει να ενισχύουν μια πολιτική κατεύθυνση που θα αγωνίζεται ενάντια στην αυταπάτη της διαπραγμάτευσης και θα βάλει σαν στόχο την οικοδόμηση ενός κινήματος ενάντια στην εξάρτηση από ΕΕ,ΔΝΤ,ΝΑΤΟ που θα παλεύει για την ανατροπή παλιών και νέων μνημονίων και όλου του νομοθετικού πλαισίου που τα συνοδεύει.