Αλληλεγγύη στον Νίκο Ρωμανό.

Δευτέρα, 8 Δεκεμβρίου 2014

Αλληλεγγύη στον Νίκο Ρωμανό.

Δεν έχω καμιά σχέση, πολιτικά και ιδεολογικά, με τον Νίκο Ρωμανό. Θεωρώ την αναρχία σα μια ιδεολογία απελπισίας και αναχώρησης μπροστά στη δυσκολία της πραγματικής σύγκρουσης με το σύστημα. Οι πρακτικές της και οι απόψεις της δεν διαφέρουν στην ουσία από κάθε άλλη ρεφορμιστική πρακτική, δεν αμφισβητούν το σύστημα, δεν οδηγούν στην ανατροπή του. Προφανώς και δεν θεωρώ επαναστατική πράξη τη ληστεία τραπεζών, όπως δε θεωρώ επαναστατική πράξη το σπάσιμο ΑΤΜ, το κάψιμο αυτοκινήτων και κάδων, το πετροβόλημα με τους μπάτσους, την ανεξέλεγκτη ρίψη μολότοφ και τη διαλυτική τρεχάλα (δεν αφορά μόνο την αναρχία αυτό) μπροστά στη θέα τους που το μόνο που καταφέρνει είναι όχι την αντιμετώπισή τους αλλά τη σύλληψη δεκάδων και εκατοντάδων διαδηλωτών. Θεωρούσα και θεωρώ ότι η στάση, αν όχι όλης, αλλά του μεγαλύτερου μέρους της αναρχίας λειτουργεί διαλυτικά σε σχέση με το κίνημα. Αλλά και τα άλλα κομμάτια του χώρου, τα πιο πολιτικά, αυτά των καταλήψεων και του αναρχοσυνδικαλισμού στη τελική το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν αυταπάτες και αναχώρηση από το πραγματικό επίδικο που δεν είναι άλλο από την ανατροπή του συστήματος. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα περί των διαφορών με την αναρχία αλλά δεν είναι της ώρας.
Μπροστά μας έχουμε έναν νέο άνθρωπο (και όχι ένα "παιδί" όπως μας ζαλίζουν πολύ για να συγκινηθούμε)που πιστός στις απόψεις του παλεύει θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του. Έναν άνθρωπο που μισεί το σύστημα που σκότωσε το φίλο του, που καταστρέφει και σκοτώνει τη νεολαία και όλο το λαό έχοντας πλήρη συνείδηση για το τι κάνει, και όχι γιατί του δημιουργήθηκαν ψυχολογικά προβλήματα και στράφηκε στην αναρχία, όπως προσπαθούν μας πουν και πάλι κάποιοι χαζοχαρούμενοι που παριστάνουν τους αριστερούς όταν είδε σκοτωμένο το φίλο του, από τον αποφυλακισμένο σε κατ' οίκον περιορισμό πλέον Κορκωνέα και τον συνεργό του.
Έναν αγωνιστή.
Που παλεύει όχι για την "εφαρμογή του νόμου" όπως ειρωνεύονται διάφοροι λακέδες του συστήματος αλλά για την υπεράσπιση του δικαιώματός του, όπως και των άλλων κρατούμενων, στη μόρφωση. Μια μόρφωση που του τη στερεί το κράτος όχι γιατί απέδρασε ο Ξηρός, αλλά γιατί δε γούσταρε να τη "δίνει". Γιατί το σύστημα που διώκει, δικάζει και φυλακίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους, τους πολιτικούς πρόσφυγες, τους μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακόμη και τα πρεζόνια και τα κλεφτρόνια, ενώ σε χρόνο ντε -τε ψηφίζει νόμους και διατάξεις που αποφυλακίζουν τους δικούς του ανθρώπους κι ας έχουν κάνει χειρότερα, δεν θέλει να τους βλέπει να ξεφεύγουν από αυτό που τους προορίζει. Το περιθώριο της ζωής και στην υποταγή.
Παλεύει λάθος; Ναι παλεύει λάθος! Όπως λάθος είναι όλος ο χώρος του! Αλλά παλεύει!
Και αυτό δεν θα του συγχωρέσει το σύστημα. Δεν θα του συγχωρέσει το σύστημα που δεν δέχτηκε τους επαίνους του, που αρνείται κάθε ελιγμό, που αντιτάχθηκε ακόμη και στη κίνηση των γονιών του να δουν τον Σαμαρά χαλώντας του το σώου του ...φιλάνθρωπου και φιλεύσπλαχνου ηγέτη που δίνει άφεση αμαρτιών (για να μην παρεξηγηθώ δεν συνιστά αυτό που γράφω καμιά μορφή κριτικής στους γονιούς του που έχουν κερδίσει το σεβασμό μου με τη στάση τους), που πιθανόν θα συνεχίσει και με απεργία δίψας για να μην γίνει ο αγώνας του αφορμή για πλήρη κατάργηση του δικαιώματος των κρατούμενων στη μόρφωση, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της κυβέρνησης με τη λεγόμενη τροπολογία για ..εξ αποστάσεως παρακολούθηση των μαθημάτων στο ΤΕΙ! Νοιάστηκε η κυβέρνηση των χιλιάδων διαγραφών φοιτητών από τις σχολές για τη φοίτηση των φυλακισμένων! Να την καταργήσει τελείως θέλει!
Να καταργήσει τα πάντα που αφορούν δικαιώματα και κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού και για να τα καταργήσει πρέπει να δείξει πυγμή, να φοβίσει, να τρομάξει όλους όσους σκέφτονται έστω να σηκώσουν κεφάλι. Γι΄ αυτό δεν την παίρνει να κάνει πίσω, γι' αυτό είναι αποφασισμένη να το φτάσει στα άκρα και μακάρι να κάνω λάθος! Φαίνεται να προτιμάει το ενδεχόμενο ενός μπάχαλου έστω και διαρκείας, δείχνει όμως και μια σιγουριά που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους!
Έχει το σεβασμό μου και με συγκινεί ο Νίκος Ρωμανός, προκαλεί την οργή μου η στάση της κυβέρνησης αλλά και τσαντίζομαι γιατί έχουμε ένα κίνημα που δεν μπορεί να τον υπερασπιστεί πραγματικά, που δεν μπορεί να αποτρέψει τον θάνατό του επιβάλλοντας την εφαρμογή του δικαιώματός του. Είτε λαϊκό, είτε εργατικό, λέγεται, είτε αριστερά (που έχει ξεχάσει, ή φροντίζει να μη θυμάται ο εργαζόμενος λαός τι σημαίνει αγώνας για δικαιώματα και κακτήσεις και επικαλείται τον διαφωτισμό, την Ευρώπη, το 2014, τη νομιμότητα, ψάχνει για ερωτηματικά για τη στάση της κυβέρνησης και καλεί εμμέσως πλην σαφώς σε εκλογές δια της συντριβής της συγκυβέρνησης) είτε αναρχία (που θεωρεί ότι σύγκρουση και αγώνας είναι ο κλεφτοπόλεμος με τους μπάτσους, η ιδεολιγική περιχαράκωση και ο σεχταρισμός και από εκεί και πέρα ουδέν). Το γιατί είναι άλλη κουβέντα. Το γιατί νέοι άνθρωποι διαλέγουν τέτοιους δρόμους είναι επίσης άλλη κουβέντα. 
Τώρα σημασία έχει η αλληλεγγύη και ο αγώνας για να νικήσει!

Δημήτρης Ν.