«Εθελοντισμός» και τζάμπα εργασία: Όταν το βαρέλι δεν έχει πάτο

Η αλήθεια είναι, ότι η είδηση που διαβάσαμε στον φιλοκυβερνητικό τύπο δε μας προξένησε ιδιαίτερη έκπληξη: «Ο υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος μελετά να ζητήσει εθελούσια συνεισφορά από εκπαιδευτικούς, οι οποίοι δεν εργάζονται ήδη ως αναπληρωτές και ωρομίσθιοι, με αντάλλαγμα μια μοριοδότηση που θα τους βοηθήσει να ανέβουν θέσεις στους πίνακες κατάταξης όταν γίνουν προσλήψεις»!

Και δε μας προξένησε ιδιαίτερη έκπληξη, γιατί έχουμε πλήρη συνείδηση της ορθότητας του συνθήματος «δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε». Θέλουμε ωστόσο να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις:

• Αποδεικνύεται περίτρανα, ότι η άποψη, πως η φάση της επίθεσης στον κλάδο (αλλά και συνολικότερα στους εργαζόμενους) έχει τελειώσει και ότι διανύουμε μια φάση μιας νέας ισορροπίας είναι λάθος και αποτελεί αυταπάτη.
• Η καταβύθιση των μισθών (οι νεοδιόριστοι παίρνουν 570 € ενώ το νέο μισθολόγιο που έρχεται θα οδηγήσει σε παραπέρα μείωση όλων των μισθών) αλλά και ο πλήρης κατακερματισμός των εργασιακών σχέσεων με διάφορες ταχύτητες αναπληρωτών έχει ήδη ανοίξει το δρόμο στην τζάμπα εργασία. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η ύπαρξη των λεγόμενων «ωφελούμενων» εργαζομένων, δηλαδή εργαζόμενων που δε θεωρούνται εργαζόμενοι και «αποζημιώνονται» με 490 €.
• Ο «εθελοντισμός» με όλα τα «συνοδευτικά» (ΜΚΟ επιδοτούμενες από το κράτος και την ΕΕ – «κοινωνία των πολιτών») αποτέλεσε συγκεκριμένη επιλογή του συστήματος για να αποσυγκροτήσει τους εργαζομένους, αλλά και για να προετοιμάσει το έδαφος για την απόσυρση του κράτους από την υποχρέωση να παρέχει μια σειρά υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα (παιδεία – υγεία – δημοτικές υπηρεσίες).
• Από την ίδια άποψη, θεωρούμε ότι και στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος, η αντικατάσταση του κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης από δημιουργία πρωτοβουλιών κοινωνικού εθελοντισμού (δωρεάν μαθήματα, κοινωνικά ιατρεία κλπ ) συνέβαλε και αυτή στην αποπολιτικοποίηση του ζητήματος και δημιούργησε έδαφος για τις νέες φαεινές του υπουργείου. Και το λέμε αυτό, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτές οι πρωτοβουλίες σε μεγάλο βαθμό βασίστηκαν στην ειλικρινή αγωνία κάποιων ανθρώπων να προσφέρουν κοινωνικά.

Με βάση τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι καθήκον του κινήματος είναι η διεκδίκηση μόνιμης, σταθερής και με πλήρη δικαιώματα δουλειάς για όλους ταυτόχρονα με την πάλη για την ανατροπή των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων. Όσο ένα τέτοιο κίνημα δεν αναπτύσσεται και δε δυναμώνει, τόσο ο αντίπαλος θα γίνεται όλο και πιο επιθετικός, αλλά και κάθε πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης (δωρεάν μαθήματα, κοινωνικά ιατρεία) θα ενσωματώνεται εύκολα στις αντιδραστικές βλέψεις του συστήματος. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι αποτελεσματική όταν αποτελεί μέρος του αγώνα. Αλλιώς, ξεπέφτει σε φιλανθρωπία σε όπλο δηλαδή του συστήματος.