Οι εκλογές για υπηρεσιακά συμβούλια τελείωσαν ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ;;;

            Δυο βδομάδες μετά τις εκλογές για τα ΠΥΣΔ(Π)Ε-ΚΥΣΔ(Π)Ε και οι πρωτιές και «ανατροπές» που κατέγραψαν οι παρατάξεις της αριστεράς, καθόλου δεν πτόησαν την κυβέρνηση που «πρόλαβε» στο διάστημα αυτό να ξεδιπλώσει νέα μέτρα ενάντια στους εκπαιδευτικούς και να εκδηλώσει τις προθέσεις της και γι’ άλλα. Γιατί συναδέλφισσες και συνάδελφοι δεν έχουν «τελειώσει» μαζί μας. Αποτελεί αυταπάτη να θεωρούμε ότι πάθαμε- πάθαμε, οπότε να προσαρμόσουμε τη ζωή μας -σχολική και εξωσχολική- σ’αυτά τα δεδομένα.

Στο καθημερινό αγκομαχητό, στη πίεση και το φόβο, στην αποξένωση από τη δουλειά μας και σε τόσα άλλα, έρχονται να προστεθούν ο «εθελοντισμός» του Λοβέρδου και η «αξιολόγηση» (οι επιδόσεις των μαθητών) του Σαμαρά. Για να ορίσουν και να καθορίσουν προς το χειρότερο, τους όρους εργασίας μας, την ίδια την εργασία, την αμοιβή μας, την ύπαρξη ή το κλείσιμο του σχολείου μας. Η νέα συμφωνία με τη τρόικα (όπως και να τη βαφτίσουν) με το νέο μισθολόγιο, μας φέρνουν πιο κοντά στον ιδιωτικό τομέα και με το νέο ασφαλιστικό, πάνε πιο μακριά τη δυνατότητα συνταξιοδότησης, υγείας και περίθαλψης. ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ.

          Μόνο που το παραπάνω ορθό σύνθημα συνεχίζει: ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Αντ’ αυτού σε κάθε νέο κυβερνητικό μέτρο έχουμε την …υπόσχεση της κατάργησης του από τη μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Τις κοινοβουλευτικές επερωτήσεις και τροπολογίες. Τα εξώδικα των συνδικαλιστικών ηγεσιών με «αγωνιστικές» δόσεις απογευματινών και σαββατιάτικων συλλαλητηρίων και 24ωρων απεργιών χωρίς σχέδιο και προοπτική. Οτιδήποτε δηλαδή θα συντελεί, στην ανάθεση της υπόθεσης, στη διατήρηση της ηττοπάθειας και στην απόσυρση του κόσμου από το πεδίο της πάλης. Στην αποφυγή να ανοίξει αγωνιστική χαραμάδα μη τυχόν ξεφύγει το πράγμα. Αυτό επέβαλε και η τελευταία εισήγηση της ΟΛΜΕ με τη συμφωνία ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ και τη στήριξη του ΠΑΜΕ, που είχε τέσσερις άξονες παρέμβασης για να καταλήξει στον άξονα της ακινησίας. Και συνέχισαν, εκχωρώντας μαζί με την ΔΟΕ την αρμοδιότητα της αδράνειας σε ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ(!!).

          Και βέβαια δεν παραλείπουν να κατηγορήσουν τους εκπαιδευτικούς ως υπεύθυνους της κατάστασης. Οι ίδιοι που αδιάλειπτα μας ψεκάζουν με εκλογικές αυταπάτες και αναχωρήσεις για «λαϊκές εξουσίες», για ανύπαρκτες ανώδυνες και εύκολες λύσεις διαπιστώνουν ότι ο «κόσμος δεν τραβάει». Οι ίδιοι «τραβάνε»; Η μάλλον τραβάνε για τη μάχη… της κάλπης!! 

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι είναι ανάγκη να σπάσει ο φαύλος κύκλος της υποταγής και της συνεχούς υποχώρησης για να ανοίξει ένας νέος γύρος αγώνων με αφετηρία και την απεργία της 27/11. Το απαιτούν οι συνάδελφοι μας σε διαθεσιμότητα που τους ετοιμάζουν για να συμπληρώσουν τις 5500 απολύσεις ως το τέλος του 2014. Το έχουμε ανάγκη όλοι μας, γιατί η σταθερή και μόνιμη δουλειά έχει ως προαπαιτούμενο την ανατροπή των απολύσεων και όλου του πλαισίου (αυτό)αξιολόγησης που έχει στηθεί. Για να είμαστε ενωμένοι και όχι διαιρεμένοι και ανταγωνιζόμενοι μεταξύ μας και σε κάθε περίπτωση όχι σκυφτοί. Για να στεκόμαστε δίπλα στους μαθητές μας υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα στις σπουδές, στη δουλειά, στον αγώνα.

Αυτά είναι και τα βασικά μέτωπα πάλης που έχουν αναδειχτεί, αυτά πρέπει να είναι στη προμετωπίδα του αγώνα που πρέπει  να ξεκινήσουμε. Μ’ αυτά συναντιόμαστε και συμπορευόμαστε με τους μαθητές μας, τους φοιτητές, τους γονείς, τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, με όλο το λαό.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί κάθε δύναμη, παράταξη, σχήμα, κάθε εκπαιδευτικός που αντιλαμβάνεται τη κρισιμότητα των στιγμών, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση των όρων και προϋποθέσεων για ένα νέο ξεκίνημα αντίστασης διεκδίκησης και πάλης. Για να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις σε κάθε ΕΛΜΕ και Διδασκαλικό σύλλογο για να είναι αυτές μαζικές, ώστε να αποφασίσουν παρατεταμένο απεργιακό αγώνα. Για να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα, για να τον πάρουμε στα χέρια μας  οι εκπαιδευτικοί.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι το δίκιο μας δεν θα κριθεί από το αν θα βρεθούν ή όχι οι 180, αν θα γίνουν ή όχι εκλογές τους επόμενους μήνες. Το παρόν και το μέλλον μας δεν το κατακτάμε με τη ψήφο μας αλλά με τους αγώνες μας. Έτσι προκύπτει η ΑΝΑΤΡΟΠΗ των συσχετισμών έτσι γράφεται η ιστορία. ΕΜΠΡΟΣ  λοιπόν ΝΑ (ΞΑΝΑ)ΒΑΔΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ.