ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ- ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ- ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Διανύουμε τον 16^ο μήνα από τη στιγμή που πάνω από 1700 εκπαιδευτικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Διάστημα κατά το οποίο κυβέρνηση και υπουργοί παιδείας (παρά τις αλλαγές στα πρόσωπα) συνεχίζουν την κοροϊδία, με υποσχέσεις και αναιρέσεις, με λίστες που δημοσιοποιούνται και ανακαλούνται, με άκαρπες συναντήσεις και ραντεβού. Δίνουν την εντύπωση μιας πολιτικής ηγεσίας που δεν ξέρει τι ακριβώς κάνει. Μήπως η κυβέρνηση είναι ανίκανη; Κάθε άλλο!

Στρατηγικός στόχος για την κυβέρνηση, την τρόικα, το ΔΝΤ, την ΕΕ και το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, αποτελούν οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Γιατί αποτελεί ευθύ και οριστικό χτύπημα του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Χτύπημα που συμπαρασύρει προς τα κάτω, θα αποθρασύνει την κατάσταση και στον ιδιωτικό τομέα.(πρβ απελευθέρωση των απολύσεων).

Έστω κι ένας εργαζόμενος αν απολυθεί στο δημόσιο, δημιουργείται προηγούμενο, τετελεσμένο για οριστική κατάργηση της μονιμότητας. Κι εδώ δεν μιλάμε για μια απόλυση, αφού 88 συνάδελφοι έχουν σταματήσει να μισθοδοτούνται ήδη από τον Μάρτιο, ενώ πάνω από 200 δεν βλέπουν τα ονόματά τους σε καμιά λίστα- παζάρι ονείρου για κάποια τοποθέτηση. Εξάλλου, η επίσημη πληροφορία λέει ότι στις 5500 απολύσεις από το Δημόσιο μέχρι το τέλος του 2014 θα περιλαμβάνονται και υπάλληλοι «από τη λήξη της διαθεσιμότητας». Όσο για τους υπόλοιπους, η κατάστασή τους φωτογραφίζει σκηνές από το εργασιακό μέλλον που ετοιμάζουν για όλους μας: θα δουλέψουν όπου, όποτε, όπως και με όποιο μισθό το σύστημα στέρξει. Ο καθένας μπορεί να βρεθεί από την τεχνική εκπαίδευση σε νοσοκομείο, νηπιαγωγείο, διοικητική υπηρεσία, ΙΕΚ, ΣΕΚ. Από μόνιμος συμβασιούχος. Από ΠΕ και ΤΕ να βρεθεί ΔΕ ή ΥΕ.

Ξεκάθαρα λοιπόν κυβέρνηση, ΔΝΤ, ΕΕ, κεφάλαιο μας κήρυξαν τον πόλεμο. Και δεν τον κήρυξαν στους 2000 διαθέσιμους αλλά στο σύνολο των καθηγητών, των εκπαιδευτικών, των δημόσιων υπαλλήλων. Στο πολεμικό όμως κάλεσμα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κωφεύουν. Το σωματείο, αντί να πάρει στους ώμους του και να ηγηθεί του αγώνα, στάθηκε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλώς αλληλέγγυο στους διαθέσιμους, λες και πρόκειται για κάτι ξένο, μια έξω από αυτό υπόθεση. Ηγεσίες που έπρεπε δύο φορές το 2013 να οδηγήσουν την απεργιακή αναμέτρηση κόντρα στην αντιλαϊκή λαίλαπα, μηχανεύτηκαν ότι μπορούσαν (πραξικοπήματα, γραφειοκρατικά τερτίπια, υπονομευτικές κινήσεις) για να είναι τα βόλια του αγώνα άσφαιρα. Καλλιέργησαν τη γραμμή της προσωπικής πίεσης σε υπουργούς και βουλευτές. Αποπροσανατόλιζαν με τις «λύσεις» των δικαστικών προσφυγών.

Καμιά λογική οργάνωσης του κλάδου για την αναμέτρηση. Αντίθετα καλλιέργεια κλίματος ευφορίας λίγο πριν τις 22 Μάρτη ότι η κυβέρνηση είναι πιεσμένη, ότι θα πέσει στις επικείμενες …ευρωεκλογές και θα ‘ρθει η λύτρωση. Και η προεκλογική περίοδος παρατείνεται και μαζί της και η ελπίδα για διάλειμμα της επίθεσης. Απατηλή. Γιατί η επίθεση συνεχίζεται, ίσως με πιο ύπουλο και υποχθόνιο τρόπο και η ομηρία των διαθέσιμων συνεχίζεται για να χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν από την κυβέρνηση για επικοινωνιακούς λόγους.

Πλήρης απαξίωση των κλαδικών αγώνων από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ακόμα κι όταν μιλούν για ένα κλάδο των περίπου 70.000 εργαζομένων, με πανελλαδική δομή κι οργάνωση. Πλήρης στοίχιση πίσω από την ξεπουλημένη ΑΔΕΔΥ που απαντά με 3ωρες στάσεις στις απολύσεις των υπαλλήλων. Τείνουν να εξοβελίσουν την απεργία, ακόμα κι ως ενδεχόμενο, από την οπτική τους, για να δικαιολογήσουν την αντικινηματική τους γραμμή. Και από αυτό δεν ξεφεύγουν ούτε δυνάμεις που υποτίθεται ότι αναφέρονται στο κίνημα. Για να θυμηθούμε κάποια στιγμιότυπα:

«Τώρα δεν έχουμε τους όρους, θα παλέψουμε στις επόμενες απολύσεις, που θα γίνουν γρήγορα. Εξάλλου όσο υπάρχει καπιταλισμός, δεν μπορούν να υπάρξουν νίκες. Άρα οι αγώνες είναι μάταιοι και μπορούμε να …προσευχόμαστε για τη λαϊκή εξουσία». 1^η υπόκλιση στην παντοδυναμία του καπιταλισμού».

«Το σύστημα μια χαρά λειτουργεί με τους θεσμούς και τα όργανά του (λέγε με κυβέρνηση, ΔΣ, ΠΥΣΔ). Το παν είναι θέμα διαχείρισης. Άρα το μόνο που χρειάζεται είναι καμιά 24ωρη ή το πολύ 48ωρη τουφεκιά ως αγωνιστικό άλλοθι κι όλες οι δυνάμεις στη μάχη για την αλλαγή συσχετισμών στα… όργανα» 2^η υπόκλιση στην παντοδυναμία του καπιταλισμού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα δράσης της ΟΛΜΕ που υπερψηφίστηκε από την τελευταία συνέλευση των προέδρων : προτάθηκε από ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, υποστηρίχτηκε και από το ΠΑΜΕ και περιλάμβανε μπόλικες προτάσεις πλήρους …αδράνειας.

Εξάλλου, η προτροπή για ηρωικές ατομικές στάσεις, για πράξεις ανυπακοής απέναντι στη στρατιά του καπιταλισμού υποκρύπτει κάποια υπόκλιση στην παντοδυναμία του και ηρωική έξοδο.(Η ιστορία γράφεται με ταξική πάλη και όχι με ανυπακοή). Τέτοιες ενέργειες δείχνουν διαθέσεις αντίστασης που υπάρχουν στον κόσμο, δεν μπορούν ωστόσο να αποτελέσουν την συνδικαλιστική πρόταση- απάντηση ενός σωματείου. Οι μάχες πρέπει να δίνονται συλλογικά, οργανωμένα, μαζικά για να ‘χουν ελπίδες να ‘ναι νικηφόρες.

Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω «ο κόσμος που δεν τραβά, που έχει αράξει». Έναν κόσμο που οι ίδιοι έχουν απογοητεύσει, αποθαρρύνει, ξεπουλήσει, έχουν πείσει ότι είναι ανεπαρκής και αδύναμος. Και τον οποίον επικαλούνται στη συνέχεια ως άλλοθι για τη δική τους ανεπάρκεια, το δικό τους ξεπούλημα.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις με βάση τις δυνατότητες τους δεν μπόρεσαν να δράσουν καταλυτικά και να δημιουργήσουν εκείνες τις συμμαχίες που θα ανέτρεπαν στην πράξη την συνδικαλιστική αδράνεια. Προσπάθησαν όμως να θέσουν τις κατευθύνσεις που θα έπρεπε να έχει ο αγώνας ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις.

Οι συνάδελφοι –διαθέσιμοι σήκωσαν το βάρος ενός μεγαλειώδους αγώνα εδώ και 16 μήνες, φροντίζοντας να τον κρατούν ακόμα ζωντανό. Ένα βάρος που δεν τους αναλογούσε, που ξεπερνούσε κατά πολύ τις δυνάμεις τους. Και με όλα αυτά που προηγήθηκαν είναι εξηγήσιμο ότι νιώθουν μόνοι και χωρίς στηρίγματα. Γι’ αυτό και ρίχνουν το βάρος σε ακτιβίστικες ενέργειες, σε μια προσπάθεια να κρατήσουν το θέμα σε επικαιρότητα και να παράξουν τις πιέσεις που μπορούν, υποτασσόμενοι και αυτοί (ας είναι καλά το χεράκι του ΣΥΡΙΖΑ) σε ένα κλίμα ότι το πράγμα έχει τελειώσει για τα συνδικαλιστικά όργανα και για το προσωπικό που παραμένει στη δουλειά.

Εκτίμησή μας είναι ότι η κατάσταση μπορεί να αναστραφεί. Το ζήτημα των διαθεσιμοτήτων- απολύσεων πρέπει να ξαναμπεί στα σχολεία. Να αποτελέσει το αίτημα –να γυρίσουν όλοι πίσω στις δουλειές τους- το πρώτο από τα βασικά αιτήματα (μαζί με την ανατροπή του νέου λυκείου και της αξιολόγησης) σε μια απεργία που πρέπει να ζυμωθεί, να δουλευτεί και να γίνει!

deltioake.blogspot.com 16/10/2014

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών