Οικονομική «τακτοποίηση» σωματείων

Ένα ακόμα βήμα ασφυκτικού κρατικού ελέγχου που δεν πρέπει να περάσει

Σε εξέλιξη βρίσκεται η εφαρμογή του θεσμικού κρατικού πλαισίου που αντιμετωπίζει τα σωματεία ως νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και επιβάλλει τη φορολογική τους υπόσταση. Αυτό σημαίνει την κατοχή ΑΦΜ, την παράδοση του καταστατικού του στην Εφορία (θεωρημένου από το Πρωτοδικείο), τα στοιχεία του Προέδρου και του Ταμία, την απόκτηση Κώδικα Άσκησης Δραστηριότητας, την ετήσια κατάθεση φορολογικής δήλωσης, την υποβολή συγκεντρωτικών καταστάσεων, την υποβολή όλων των παραστατικών και πολλά ακόμα. Όλα αυτά συνοδεύονται με την επιβολή εξοντωτικών προστίμων από την 1 Γεναρη του 2014.

Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό καθώς το κράτος, μέσω του υποτιθέμενου οικονομικού ελέγχου, ουσιαστικά κλιμακώνει και εντείνει τις διαδικασίες πολιτικού ελέγχου των σωματείων. Μπορεί κανένας να φανταστεί τι μπορεί να σημαίνει η επιμονή ενός σωματείου να πραγματοποιεί απεργία που έχει βγει παράνομη και πώς τα πρόστιμα θα συνδέονται απευθείας με τις φορολογικές του υποχρεώσεις. Τι μπορεί να σημαίνει η απλή οικονομική ενίσχυση άλλων (παράνομων) απεργών ή παλαιστίνιων ή τούρκων ή άλλων αγωνιστών , των οποίων οι οργανώσεις φιγουράρουν στις ευρωενωσιακές και νατοϊκές «τρομοκρατικές» λίστες. Πώς, ακόμα, όλα αυτά θα φτάνουν να εξατομικεύονται στο πρόσωπο του προέδρου ή του ταμία (και, άρα, πιθανόν στις δικές του φορολογικές υποχρεώσεις) για να γίνει έτσι η πίεση ασφυκτική. Η πρόκληση γίνεται μεγαλύτερη αν σκεφτεί κανείς ότι το θεσμικό αυτό πλαίσιο αφορά σωματεία που δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος, κι έτσι δεν υπάρχει κανένα πρόσχημα. Ετσι κι αλλιώς τα σωματεία έχουν Ελεγκτικές Επιτροπές (που ψηφίζονται) και παρουσιάζουν στο τέλος της θητείας των ΔΣ οικονομικό απολογισμό. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα της λειτουργίας και της ζωής των σωματείων αποτελεί υπόθεση των ίδιων των μελών του και δε διασφαλίζεται από τον εναγκαλισμό τους από το συλλογικό εκφραστή του ταξικού εχθρού, δηλαδή από το αστικό κράτος.

Όπως γίνεται φανερό, το ζήτημα αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό και συνδέεται με τη συνολική προσπάθεια του συστήματος να περιστείλει αποφασιστικά τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Ερχεται σε μια περίοδο που το κλίμα φασιστικοποίησης του συστήματος προωθείται, που νέος αντισυνδικαλιστικός νόμος ετοιμάζεται, που κελιά τύπου Γ χτίζονται και που η «προσβολή πολιτεύματος» πάει να γίνει το κορυφαίο αδίκημα του Ποινικού Κώδικα.

Το ζήτημα αυτό έχει ως τώρα υποτιμηθεί από το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων (ακόμα και από μας είναι η αλήθεια). Οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τα σωματεία όχι ως χώρους συμπληρωματικούς των αστικών και ρεφορμιστικών πολιτικαντισμών αλλά ως χώρους ταξικής συγκρότησης των εργαζομένων σε αντίθεση με την αστική τάξη και το αστικό κράτος, πρέπει να αναδείξουν το ζήτημα στους χώρους δουλειάς επιδιώκοντας να αναζητήσουν μέτρα ώστε να μην περάσει ο έλεγχος των σωματείων από το κράτος. Σε κάθε περίπτωση, τα σωματεία δεν πρέπει να συλλέγουν συνδρομές μέσω μισθοδοτικών καταστάσεων, το κράτος δεν πρέπει να γνωρίζει ποιος τραπεζικός λογαριασμός συνδέεται με το ταμείο του σωματείου (ή αυτός δεν πρέπει να υπάρχει) ούτε και να γνωρίζει πού δίνονται οικονομικές ενισχύσεις, τι αφίσες βγαίνουν κλπ. Τα ζητήματα αυτά αφορούν μόνο τα μέλη του σωματείου. Με δεδομένο ότι οικονομικός έλεγχος αποτελεί πολιτικό έλεγχο πρέπει στις συνελεύσεις να τεθεί το ζήτημα και οι Ομοσπονδίες να πάψουν να διαχειρίζονται την υπόθεση ως λογιστικά συμβουλευτικά γραφεία… παρά τω υπουργώ Οικονομικών.