Διαθεσιμότητες Ζυγώνει η εκπνοή του οχταμήνου… Να πάμε αλλιώς!

Στις 22 Μάρτη συμπληρώνονται 8 μήνες από τότε που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο (εκπαιδευτικοί, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες κ.ά.). Το πόσοι απ’ αυτούς θα έχουν στο μεταξύ «επανατοποθετηθεί» σε άλλες θέσεις και φορείς του δημόσιου τομέα παραμένει ανοιχτό. Το βέβαιο είναι ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να απολυθούν εκατοντάδες και χιλιάδες απ’ αυτούς.
Έχουμε την άποψη ότι αν συνεχίσουν τα πράγματα να πηγαίνουν έτσι όπως πάνε μέχρι τώρα, δύσκολα θα διασφαλιστεί στο τέλος το δικαίωμα στην πλήρη, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Γιατί η τρόικα και η κυβέρνηση έχουν ήδη εντάξει ένα μεγάλο μέρος αυτού του πρώτου κύματος διαθεσιμοτήτων στον κατάλογο των ανέργων.
Ταυτόχρονα η συνδικαλιστική ηγεσία σε τριτοβάθμιο (ΑΔΕΔΥ), δευτεροβάθμιο (Ομοσπονδίες) αλλά δυστυχώς και σε πολλά πρωτοβάθμια σωματεία εξακολουθεί να κινείται όπως πριν. Σποραδικές κινητοποιήσεις, ασυντόνιστες, που προκύπτουν κυρίως κάτω από την πίεση των ίδιων των διαθέσιμων και φανερή απροθυμία γενίκευσης των αντιδράσεων.
Κρίσιμο ζήτημα στο προχώρημα του αγώνα αυτού αποτελεί η συνειδητοποίηση από το σύνολο των εργαζόμενων στο Δημόσιο ότι η διαδικασία διαθεσιμοτήτων-απολύσεων που εγκαινιάστηκε πέρυσι τον Ιούλιο θα αποτελεί μόνιμο βραχνά εφεξής για το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Πρόκειται για μια διαδικασία παράκαμψης της ακόμη συνταγματικά κατοχυρωμένης μονιμότητας με σαφέστατο στόχο και αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, θα έχουμε μπροστά μας αλλεπάλληλα κύματα εργαζομένων υπό απόλυση σε μια προοπτική «ανακύκλωσης» του συνόλου των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων. Η κατανόηση αυτού του ζητήματος και ως προς όλες του τις συνέπειες αποτελεί όρο πραγματικής απάντησης με γενικευμένα ή τουλάχιστον διευρυμένα χαρακτηριστικά και συμμετοχή.
Πριν φτάσουμε όμως εκεί, έχει σημασία να δούμε ποια είναι η κατάσταση σήμερα στο στρατόπεδο των διαθεσίμων. Είναι αλήθεια ότι γίνονται προσπάθειες συνεύρεσης αυτού του δυναμικού. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν αξιόλογες προσπάθειες σε επίπεδο επιμέρους χώρων ή κλάδων. Έχουν γίνει μια σειρά κινητοποιήσεις που συσπείρωσαν τους υπό απόλυση. Μόνο που κάθε κομμάτι τους, ενώ κάνει πράγματα και δηλώνει έτοιμο και για σπουδαιότερα, αντιμετωπίζει το υπαρκτό πρόβλημα του «όλοι μαζί». Κινητοποιήσεις γίνονται σε διαφορετικές ημερομηνίες η μία από την άλλη, σε διαφορετικούς τόπους, ακόμη και αν συμπίπτουν ημερολογιακά, ή ακόμα και διαφορετικές ώρες μέσα στη ίδια μέρα, στον ίδιο τόπο.

Είναι προφανής συνεπώς η ανάγκη ουσιαστικού ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ όλων αυτών των αγώνων με στόχο να αποφασίζονται και να πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις ΟΛΩΝ των εργαζομένων. 
Στο σημείο αυτό, δεν θα πρέπει να υποτιμάμε καθόλου ένα «όπλο» στα χέρια της κυβέρνησης και της τρόικας. Το γεγονός ότι έχει διαρραγεί το συνεκτικό στοιχείο της συνύπαρξης όλου αυτού του δυναμικού στο χώρο δουλειάς του. Από τη στιγμή που έπαψαν να συνευρίσκονται αυτοί οι εργαζόμενοι με όλους τους υπόλοιπους στον «φυσικό» τους χώρο -την εργασία τους-, έχει κυριαρχήσει το στοιχείο της ατομικότητας, του εγώ και όχι του εμείς. Πρέπει να σπάσει ταυτόχρονα η λογική και πρακτική της «διαφορετικότητας» των χώρων και κλάδων που επί δεκαετίες αναπαράχθηκε από τη συνδικαλιστική ηγεσία και που ευνοεί και υποδαυλίζει το σύστημα για να διασπά τους αγώνες των εργαζομένων.
Να το πούμε λοιπόν καθαρά! Η ανάγκη συντονισμού ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις (παλιές και νέες) πρέπει να δώσει τη θέση της σε ένα πρακτικό, χειροπιαστό αποτέλεσμα. Δυστυχώς, τα διάφορα συντονιστικά που ξεφυτρώνουν κατά χώρους ή κλάδους μέχρι σήμερα δεν αποτελούν συντονιστικά με την πραγματική έννοια του όρου. Αποτελούν στην ουσία συμπράξεις της Αριστεράς και όχι χώρο υποδοχής, συζήτησης, απόφασης, σχεδιασμού αγώνων και πραγματοποίησή τους. Κανένα δεν έχει καταφέρει να γίνει χώρος πραγματικής αναφοράς που θα ενοποιεί στη δράση σωματεία, επιτροπές αγώνα και απλούς εργαζόμενους. Παραμένει πραγματικό ζητούμενο κάτι τέτοιο, αν και σχεδόν όλοι οι πρωτοστατούντες δηλώνουν μετ’ επιτάσεως ότι μόνο απ’ τα κάτω μπορεί να δοθεί πραγματική απάντηση στην πολιτική των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων, μπορεί με άλλα λόγια να υπάρξει νικηφόρο αποτέλεσμα.
Να γιατί λέμε ότι πρέπει το πράγμα να πάει αλλιώς. Γιατί αυτό που κατανοείται ως αναγκαιότητα (και ισχύει σε γενικευμένη κλίμακα πλέον) είναι η πραγματοποίηση αγώνων και αντιστάσεων για την αναχαίτιση και ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής με κυρίαρχο έναν συγκρουσιακό χαρακτήρα και όχι απλά τη διαμαρτυρία που μπορεί να υπάρχει -και υπήρξε- σε μια πρώτη φάση. Το πολιτικό στοιχείο συνεπώς είναι εκείνο που μπορεί να δώσει μια νέα δυναμική στην πάλη των υπό απόλυση εργαζομένων, να ενοποιήσει επιμέρους αντιστάσεις, να θέσει πραγματικό πρόβλημα στο προχώρημα αυτής της πολιτικής. Η παράκαμψη αυτού του κομβικού ζητήματος έχει όλες τις προδιαγραφές να οδηγήσει σε ήττα. Πρέπει να δοθεί μαχητική απάντηση στον πυρήνα της πολιτικής των απολύσεων. Και αυτό προϋποθέτει την ΕΝΟΤΗΤΑ και τη ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ.
Νομίζουμε ότι μέσα από μια τέτοια λογική και τα συνεπακόλουθά της μπορούν να διεξαχθούν οι νικηφόροι αγώνες που απαιτούνται σήμερα για να κατοχυρώσουν το δικαίωμα στη δουλειά, με ευεργετικές συνέπειες όχι μόνο στους σημερινούς διαθέσιμους-απολυόμενους αλλά και στα επόμενα κύματα. Εννοούμε με την έννοια αυτή ΕΝΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΙ ΔΙΕΥΡΥΜΕΝΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ, για όλους τους χώρους και κλάδους του Δημοσίου, που θα έχει αντικειμενικά τη δυνατότητα πραγματοποίησης μαζικών κινητοποιήσεων και που δεν θα περιμένει πότε και αν θα προχωρήσει σ’ αυτές η ανώτατη και ανώτερη συνδικαλιστική ηγεσία. Αντίθετα, θα είναι ικανό -στη βάση της ουσιαστικής συμμετοχής όλων- να πραγματοποιεί το ίδιο κινητοποιήσεις, για να μην διαλυθούν, κλείσουν, ιδιωτικοποιηθούν φορείς του Δημοσίου και να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος.
Σε αυτή την κατεύθυνση καλείται να κινηθεί ένα πολιτικά και συνδικαλιστικά πρωτοπόρο δυναμικό. Στην ίδια κατεύθυνση οφείλουμε να πείσουμε να δραστηριοποιηθούν διαθέσιμοι-απολυόμενοι και εργαζόμενοι σε ολόκληρο το Δημόσιο. Οι καιροί δεν μας περιμένουν