Μια «μετ’ επαίνων» απόρριψη … της απεργίας διαρκείας των καθηγητών

Αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί αποτέλεσε η παρέμβαση του Α.Ζαφείρη, μέλους της γραμματείας των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων (ΣΥΝΕΚ) για την απεργία διαρκείας των καθηγητών, παρέμβαση που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Ίσκρα. Αλλά και αντίστοιχες προσεγγίσεις που έχουν προβληθεί από διάφορες πλευρές.

Το μέλος της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ καταθέτει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του, όπως ο ίδιος αναφέρει, για το χρόνο εκδήλωσης, τη μορφή, το περιεχόμενο, το ενδεχόμενης νίκης ή υποχώρησης του απεργιακού(;) αγώνα.

Για να δώσει μάλιστα μεγαλύτερο κύρος στις θέσεις του επικαλείται ρήσεις μεγάλων στρατιωτικών ιδιοφυϊών, όπως ο Deval και ο Sun Tzu καθώς και ανάλογα γνωμικά…

Πριν δούμε πιο συγκεκριμένα τις θέσεις του Α.Ζ. θεωρούμε ότι είναι αναγκαία μια προκαταρκτική παρατήρηση από μέρους μας: Ενώ το επίδικο της παρέμβασης του μέλους των ΣΥΝΕΚ υποτίθεται πως είναι η απεργία διαρκείας των καθηγητών, αυτή μέσα στις γραμμές της ανάλυσής του και όσο αυτή προχωρά, ουσιαστικά αλλοιώνεται, υπονομεύεται, εξαϋλώνεται…

Στην τοποθέτηση του η μοναδική πολιτική αξία της απεργίας εγκλωβίζεται στον πολιτικό στόχο της πτώσης της κυβέρνησης και στην ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως μελλοντικής κυβερνητικής λύσης. Σ’ αυτό το πλαίσιο συγχέονται οι όροι «απεργία διαρκείας» με τον «ανένδοτο αγώνα για την πτώση της κυβέρνησης»…

Ας έρθουμε όμως στο προκείμενο.

Α) Σχετικά με το χρόνο εκδήλωσης της απεργίας.

Ο A.Z. υποστηρίζει ότι η απεργία πρέπει να ξεκινήσει στις 23/9 για τέσσερις λόγους: 1)για να φανεί καλύτερα μετά από κάποιες μέρες λειτουργίας των σχολείων ότι η κυβέρνηση «κλείνει» τα σχολεία και όχι οι εκπαιδευτικοί 2) για να συντονιστεί ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών με τους αγώνες άλλων σωματείων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων, συλλόγων γονέων κ.λπ. 3) για να ενημερωθούν πληρέστερα οι μαθητές και 4) για να έχουν πραγματοποιηθεί οι γερμανικές εκλογές που θα αναδείξουν τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που τότε θα αξιοποιηθούν από το εργατικό-λαϊκό κίνημα.

Σχετικά με το πρώτο «επιχείρημα» τα πράγματα είναι ακριβώς αντίθετα. Κάθε μέρα που περνά χωρίς απεργία διαρκείας λειτουργεί προς όφελος της κυβέρνησης^. εμπεδώνεται η λογική του τετελεσμένου, της κανονικότητας της λειτουργίας του σχολείου, της καθημερινότητας της κατανομής των μαθημάτων κ.λπ.

Στην ουσία η απεργία όχι μόνο δεν μπορεί να τραβηχτεί προς τα πίσω αλλά έπρεπε ήδη να έχει γίνει^. έπρεπε να πραγματοποιηθεί τον Μάιο-Ιούνιο, όταν ήδη η κυβέρνηση είχε ξεδιπλώσει τα χαρτιά της (αύξηση ωραρίου-υποχρεωτικές μετατάξεις, εφεύρεση «πλεοναζόντων» καθηγητών…).

Με ευθύνη κυρίως των ΣΥΝΕΚ (το ΠΑΜΕ είχε ήδη φροντίσει να αποκηρύξει την απεργία τότε…) φτάσαμε στην «απεργία που δεν έγινε», που αποχαλίνωσε την επιθετικότητα της κυβέρνησης. Στο μεταξύ είχαμε τις διαθεσιμότητες-απολύσεις των συναδέλφων μας ειδικοτήτων των ΕΠΑΛ και τις υποχρεωτικές μετατάξεις.

Αλήθεια, ξεχνά ο Α.Ζ. τις τοποθετήσεις παρατάξεων -και της δικής του- που αν έστω και ένας συνάδελφος απολυθεί, τα σχολεία δεν πρέπει ν’ ανοίξουν; Αυτή δεν ήταν και η απόφαση του Συνεδρίου της ΟΛΜΕ στις αρχές Ιουλίου, πριν ακόμη υπάρξουν οι πρώτες διαθεσιμότητες-απολύσεις;

Η απεργία, με τα δεδομένα του καλοκαιριού έπρεπε να εκδηλωθεί αρχές Σεπτεμβρίου ή έστω με την «έναρξη» των μαθημάτων. Αποτελεί ήδη υποχώρηση ότι προτείνεται η μετάθεσή της για τις 16/9. Κάθε πρόταση για παραπέρα μετάθεσή της, μόνο κακό μπορεί να κάνει!

Και πώς θ’ αντικρύσουμε στα μάτια τους υπό απόλυση συναδέλφους μας των ΕΠΑΛ, αν τους πούμε ότι δεν αρκούν οι δικές τους απολύσεις για να αρχίσουμε όσο το δυνατό πιο γρήγορα την απεργία διαρκείας και ότι πρέπει να την μεταθέσουμε για να καταλάβουν οι γονείς «το μέγεθος της διάλυσης που η ίδια η κυβέρνηση φέρνει στη δωρεάν δημόσια εκπαίδευση»;

Από υποχωρήσεις και μεταθέσεις χορτάσαμε. Η απεργία διαρκείας πρέπει να ξεκινήσει το αργότερο στις 16/9.

Για την αναγκαιότητα συντονισμού των επιμέρους κλάδων αρκεί να τονίσουμε τα εξής: ένας κλάδος της μαζικότητας και της εμβέλειας των καθηγητών της Β’βάθμιας εκπαίδευσης, δεν μπορεί να περιμένει πότε άλλα σωματεία ή Ομοσπονδίες ή Εργατικά Κέντρα θα θελήσουν να συντονιστούν για να ξεκινήσει τον αγώνα του. Πολύ περισσότερο που οι δυνάμεις που ελέγχουν αυτά τα σωματεία ή τις Ομοσπονδίες έχουν κάνει καθαρό με τη στάση τους ότι δεν θέλουν να αγωνιστούν. Για παράδειγμα: Ο Μπαλασόπουλος στον ΟΤΑ κάνει ό,τι μπορεί για να μην ξεδιπλωθεί αγώνας των εργαζομένων στους ΟΤΑ ενώ επιδεικτικά ξεχνάει τους απολυμένους σχολικούς φύλακες. Η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ, ενώ ολοκληρώνεται το κλείσιμο των πρώτων νοσοκομείων, δεν τολμά ν’ αναφέρει καν τη λέξη απεργία. Ο κλάδος των καθηγητών όχι μόνο δεν πρέπει να περιμένει πότε και αν θα κηρύξουν απεργία οι εργατοπατέρες του συνδικαλισμού της υποταγής αλλά θα πρέπει να μπει μπροστά και να ξεκινήσει την απεργία διαρκείας. Μόνον έτσι έχει πολύ ισχυρές πιθανότητες να αποτελέσει την θρυαλλίδα ευρύτατων απεργιακών αγώνων που οι εργαζόμενοι και θέλουν και έχουν ανάγκη να πραγματοποιήσουν σε χώρους που πλήττονται (Δήμοι, Υγεία…) κατά πάσα πιθανότητα παρά και ενάντια στην ξεπουληματική λογική των συνδικαλιστικών ηγεσιών του. Σε τελευταία ανάλυση τι εμποδίζει τη συνδικαλιστική ηγεσία αυτών των χώρων (και ανάμεσά τους συγκαταλέγονται και αυτές της επίσημης αριστεράς) να προκηρύξει απεργία διαρκείας από τη στιγμή που το καμπανάκι των απολύσεων ήδη έχει αρχίσει να χτυπά και στους χώρους αυτούς; Προφάσεις εν αμαρτίαις, προφανώς.

Σ’ ό,τι τώρα αφορά την καλύτερη ενημέρωση των μαθητών και την συστοίχισή τους στον αγώνα των καθηγητών από πουθενά δεν προκύπτει ότι απαιτούνται δυο εβδομάδες λειτουργίας των σχολείων για να επιτευχθεί. Από την πρώτη μέρα «έναρξης», την 11/9, ο κλάδος των καθηγητών, μέσα από τις απεργιακές επιτροπές που είναι αναγκαίο να δημιουργήσει, μπορεί να ενημερώσει και τους μαθητές και τους γονείς για τις επιπτώσεις της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ- ΔΝΤ στα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών. Διαδικασία που μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί και στο διάστημα της απεργίας διαρκείας. Ποιος νόμος το λέει, ότι οι μαθητές πρέπει να ενημερωθούν για να συστρατευτούν με σχολεία ανοιχτά, όπως διατείνεται ο Α.Ζ.; Τα παραπάνω ισχύουν πολύ περισσότερο όταν ήδη μαθητές, ιδιαίτερα των ΕΠΑΛ σε πρώτη φάση, μιλούν για καταλήψεις; Το λύκο βλέπουμε, το ντόρο γυρεύουμε», που λέει και ο λαός μας.

Όσο για το επιχείρημα περί των γερμανικών εκλογών, τι να πει κανείς; Αν αυτές οι εκλογές τύχαινε να γίνουν ένα μήνα μετά, τι θα πρότεινε το μέλος των ΣΥΝΕΚ;

Β) Ως προς τη μορφή του αγώνα.

Στο υποκεφάλαιο αυτό αρχίζει να φαίνεται πιο καθαρά η άποψη του ότι η απεργία διαρκείας δεν είναι ακριβώς απεργία διαρκείας με όλο το νόημα του όρου.

Δια τις διολισθήσεως η απεργία διαρκείας μετατρέπεται σε «ανένδοτο αγώνα(!) διαρκείας».

Και ενώ το πραγματικό ζητούμενο και αναγκαίο είναι η μαζικοποίησή της, το αγκάλιασμά της απ’ όσο δυνατό περισσότερες δυνάμεις του κλάδου, ο A.Z. προτείνει κυλιόμενες ημέρες δράσης-απεργίας ανά περιφέρεια. Στον Έβρο λοιπόν και στη Θράκη, οι καθηγητές θα απεργούν και από κει και κάτω στα σχολεία θα γίνεται μάθημα! Τόσο ωραία. Μ’ αυτή τη λογική και πρόταση δένει και η πρότασή του για ανοιχτά σχολεία, κέντρα πολύμορφων δραστηριοτήτων… Απ’ την άλλη, η πρότασή του για συνέχιση των μαθημάτων της Γ’ Λυκείου και της ενισχυτικής, εν μέσω απεργίας(!) αυτονόητα είναι ανοιχτό κάλεσμα σε απεργοσπασία.

Το δίπολο ανένδοτος αγώνας διαρκείας-ανοιχτά σχολεία-κέντρο αγώνα, όπως το προτείνει το μέλος των ΣΥΝΕΚ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά υπονόμευση και άρνηση της απεργίας διαρκείας. Είναι μια λογική και πρακτική που όχι μόνο δε συγκεντρώνει δυνάμεις αλλά τις κατακερματίζει και σπέρνει την απογοήτευση και την αίσθηση ανημποριάς σ’ έναν ολόκληρο κλάδο.

Γ) Για το περιεχόμενο της Απεργίας(;)

Σύμφωνα με τον Α.Ζ., η απεργία πρέπει να έχει ως πολιτικό στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Από την επίτευξη του στόχου αυτού εξαρτά και την αποτελεσματικότητά της. Εδώ ήρθαμε. Πολιτικό πλαίσιο της απεργίας διαρκείας δεν είναι λοιπόν, η ανατροπή της πολιτικής των απολύσεων και όλου του θεσμικού πλαισίου που οδηγεί σ’ αυτές (επιπλέον 2ωρο, υποχρεωτικές μετατάξεις, μετακινήσεις, διαθεσιμότητα) αλλά η πτώση της κυβέρνησης.

Μπορεί ο καθένας να έχει τις πολιτικές του απόψεις, μπορεί ο Α.Ζ. να είναι υπέρμαχος της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών από τον ΣΥΡΙΖΑ^. σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να παίζει με τις αγωνίες ενός ολόκληρου κλάδου. Οι καθηγητές προετοιμάζονται για απεργία διαρκείας προκειμένου να βάλουν φρένο στην πολιτική των απολύσεων, το ξήλωμα της μόνιμης, σταθερής δουλειάς, στο πέταγμα των μαθητών από την εκπαίδευση, όπως αυτή εκφράστηκε με τα συγκεκριμένα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση στην προοπτική ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Αυτά είναι στοιχεία που μπορούν να ενοποιήσουν ολόκληρο τον κλάδο. Αντίθετα, η πολιτική στόχευση της πτώσης της κυβέρνησης απομαζικοποιεί την απεργία διαρκείας καθώς δεν συμφωνούν (για διάφορους λόγους…) όλοι οι καθηγητές μ’ έναν τέτοιο στόχο.

Πολύ περισσότερο που η πρόταση ενός τέτοιου προτάγματος, αν γίνει, θα οδηγήσει σε υποχώρηση και σε ένα εκ νέου πολύμηνο κάθισμα του κινήματος και του κόσμου ενόψει των …εκλογών. Και αυτό είναι μια πρόταση απόσυρσης της λογικής της απεργίας και του αγώνα και ενίσχυση της επίλυσης των προβλημάτων μέσα από τις εκλογές, με τον κόσμο στο σπίτι του να παρακολουθεί τα γκάλοπ… Το έργο το έχουμε ξαναδεί και μάλιστα πρόσφατα, και ήταν ταινία φρίκης για το κίνημα.

Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε ότι ο παρατεταμένος απεργιακός αγώνας των καθηγητών (και ότι ο κλαδικός κατ’ αρχάς αγώνας) μπορεί και να αποτελέσει σημείο συμπαράταξης και άλλων κλάδων των εργαζομένων και της νεολαίας, μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα ενός παλλαϊκού ξεσηκωμού και να σταματήσει, ανατρέψει σημαντικές πλευρές της αντιδραστικής πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Αυτό άραγε είναι μικρός και λίγος πολιτικός στόχος; Και τι να πούμε για τους συναδέλφους σε Δανία, Πορτογαλία, που με τον αγώνα τους κατόρθωσαν να σταματήσουν την επίθεση που δέχτηκαν από τις κυβερνήσεις τους; Ότι ο αγώνας τους ήταν μάταιος επειδή δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις;

Δ) Το ενδεχόμενο της νίκης και το ενδεχόμενο της υποχώρησης.

Αφού ο Α.Ζ. οριοθέτησε κατά πώς τον βολεύει το περιεχόμενο της απεργίας, αφού την ξεδόντιασε από τον παρατεταμένο χαρακτήρα της, αφού τη μετέθεσε χρονικά όσο πιο πίσω γίνεται, κάνει λόγο και για το ενδεχόμενο της υποχώρησης. Υποχώρηση όμως ως προς τι; Μα από τον υποτιθέμενο πολιτικό στόχο της, της πτώσης της κυβέρνησης. Μπορεί, λοιπόν, μετά τις γερμανικές εκλογές να μην γίνει μπορετό να πέσει η κυβέρνηση με γενική πολιτική απεργία (όπως είχε προταθεί πάμπολλες μέχρι τώρα φορές). Οπότε σε μια τέτοια περίπτωση οι καθηγητές που θα βρίσκονται σε μια μορφή αγώνα …θα σταματήσουν. Και θα μπουν ξανά στον στίβο του αγώνα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναπροσπαθήσει να ξαναρίξει την κυβέρνηση. Πολύ ωραία πρόταση και λογική. Τι κι αν ο κλάδος αριθμεί δυόμισι χιλιάδες απολύσεις, μέχρι τώρα. Τι κι αν οι μαθητές των ΕΠΑΛ δεν θα μπορούν να πάρουν τις ειδικότητες που θέλουν. Τι και αν προχωρήσει η κυβέρνηση σε νέες διαθεσιμότητες, υποχρεωτικές μετατάξεις καθηγητών. Τι κι αν προωθηθεί η ωρομισθιοποίηση. Όλα αυτά δεν είναι αρκετές αιτίες για την απεργία διαρκείας. Μόνο που οι καθηγητές (αλλά και άλλοι κλάδοι εργαζομένων) δεν μπορούν να περιμένουν πότε θα είναι έτοιμος ο ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί το σύστημα από κυβερνητική θέση αλλά είναι ανάγκη τώρα να απαντήσουν μαζικά, δυναμικά, με απεργία διαρκείας για την προάσπιση των συμφερόντων τους.

Συμπερασματικά, η πρόταση του μέλους της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ υπονομεύει την απεργία διαρκείας των καθηγητών. Γι’ αυτό άλλωστε, σ’ ένα κείμενο τόσο καλά μελετημένο δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στη συγκρότηση απεργιακών επιτροπών, στο άνοιγμα απεργιακού ταμείου, σε λογικές και πρακτικές περιφρούρησης της απεργίας διαρκείας. Ο Α.Ζ. δεν προτείνει τίποτα από τα παραπάνω γιατί στο μυαλό του και στην πρόταση του δεν υπάρχει ουσιαστικά η απεργία διαρκείας! Το μόνο που μένει να δούμε είναι αν η παρέμβαση του Α.Ζ. είναι προσωπικές και μόνο σκέψεις-προτάσεις ενός μέλους της γραμματείας των ΣΥΝΕΚ ή αποτελεί άρθρο γραμμής που προετοιμάζει το «στρίβειν δια του αρραβώνος» από την απεργία διαρκείας για την παράταξη των ΣΥΝΕΚ συνολικά. (Ο Μάιος-Ιούνιος, η «απεργία που δεν έγινε» και οι στάση των ΣΥΝΕΚ δεν είναι μακριά…)

Σαπουνάς Παναγιώτης

μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπ/κών Ν. Κιλκίς