Εκπαίδευση: Η μεγάλη σφαγή άρχισε - Ακολουθεί νέο κύμα μαζικών απολύσεων

Αμεση η ανάγκη ανασυγκρότησης του κινήματος και αγωνιστικής απάντησης

Οι δυόμιση χιλιάδες «διαθεσιμότητες» - απολύσεις εκπαιδευτικών που έγιναν μέσω του «ξαφνικού θανάτου» (αγαπημένης πια μεθόδου του συστήματος) ολόκληρων τομέων αποτέλεσαν το δεύτερο βήμα (μετά τις απολύσεις αναπληρωτών) του νέου επεισοδίου της επίθεσης στους χώρους της εκπαίδευσης και του δημόσιου τομέα ειδικότερα. Του επεισοδίου που λέγεται «μαζικές απολύσεις». Το γεγονός, μάλιστα, ότι είναι η πρώτη φορά που με συνοπτικές διαδικασίες πέρασε το μέτρο στο τμήμα των μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων, αποτελεί μια πραγματική τομή – διακαή και διαχρονικό πόθο του συστήματος. Για να μην υπάρξει οποιαδήποτε «παρεξήγηση», η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει στο Πολυνομοσχέδιο στο άρθρο 90 ότι «επιτρέπεται να καταργούνται θέσεις ανά κατηγορία, κλάδο ή και ειδικότητα σε υπουργεία, αυτοτελείς δημόσιες υπηρεσίες, αποκεντρωμένες διοικήσεις, Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτερου βαθμού και λοιπά νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με απόφαση του Υπουργού ∆ιοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής ∆ιακυβέρνησης». Με άλλα λόγια οι απολύσεις είναι πλέον ζήτημα μιας απλής υπουργικής απόφασης…

Μέσω του πολυνομοσχεδίου που ψήφισαν έχουν τριπλό στόχο:

·     Να συντρίψουν το δικαίωμα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς.

·     Να διαλύσουν οποιαδήποτε δομή που είχε έστω και ψήγματα δωρεάν κοινωνικών παροχών: παιδεία – υγεία – δημοτικές υπηρεσίες.

·     Να κάνουν δώρο σε ιδιώτες τμήματα της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης.

Το ότι οι δυόμιση χιλιάδες απολύσεις είναι η αρχή, δεν αποτελεί πλέον καμία ανακάλυψη ούτε απλώς πολιτική εκτίμηση. Ετσι κι αλλιώς το κλείσιμο των τριών τομέων δημιουργεί φαινόμενο ντόμινο: μειώνονται οι ώρες γενικής παιδείας και οδηγούνται ακόμα και ολόκληρα σχολεία σε κλείσιμο. Το βασικό όμως δεν είναι αυτό. Ούτε ότι εκκρεμεί η κατάθεση του «νέου λυκείου» και του τεχνολογικού λυκείου που σίγουρα θα κρύβουν «εκπλήξεις» καθόλου απρόσμενες για όποιον καταλαβαίνει τι γίνεται.

Το βασικό είναι ότι η επιτυχία του συστήματος να καταργήσει τη μονιμότητα στο δημόσιο ανοίγει την όρεξη του, ώστε –στη βάση του συσχετισμού- να διαλύσει πλήρως οποιαδήποτε έννοια μόνιμης και σταθερής εργασίας. Τα νούμερα που κυκλοφορούν για το μέλλον, μπορεί να ζαλίζουν αλλά δε θα ήταν καθόλου υπερβολή να πούμε ότι μπορεί και να ξεπεραστούν αν δεν παρέμβει ο λαϊκός παράγοντας. Ενώ το ενδεχόμενο της δημιουργίας νέων λιστών απολύσεων ακόμα και μέσα στον Αύγουστο δεν είναι καθόλου απίθανο. Ετσι και αλλιώς ο «κουβάς» ολοένα και γεμίζει: καθηγητές και δάσκαλοι με ψυχολογικά προβλήματα (που σύμφωνα με τη ναζιστική λογική του συστήματος πρέπει πεταχτούν στον καιάδα), καθηγητές πληροφορικής, ξένων γλωσσών, γυμναστές, υπεράριθμοι όλων των ειδικοτήτων που έχουν προκύψει από τις συμπτύξεις τμημάτων παντού, από τα κλεισίματα τομέων και από τις συγχωνεύσεις σχολείων και στους οποίους μπορεί να προστεθούν νέοι «υποψήφιοι» από τις αλλαγές που θα φέρει το «νέο» γενικό και τεχνολογικό λύκειο.

Από την άλλη, το πέταγμα εκπαιδευτικών στην ανεργία πάει παράλληλα πιο με το πέταγμα μαθητών έξω από το δημόσιο σχολείο. Οι μαζικοί τομείς που κλείνουν διώχνουν χιλιάδες μαθητές έξω από τη δημόσια εκπαίδευση όχι μόνο μακροπρόθεσμα αλλά και βραχυπρόθεσμα. Οι διαβεβαιώσεις του Αρβανιτόπουλου ότι οι μαθητές των τομέων αυτών «θα συνεχίσουν απρόσκοπτα μέχρι να τελειώσουν» φαίνεται ανέκδοτο αν σκεφτεί κανένας τις πάμπολλες περιπτώσεις μέσα σε αυτή τη χρονιά που ακόμα και στην τελευταία τάξη ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ μαθητές δεν έκαναν σχεδόν καθόλου μαθήματα ειδικότητας λόγω μη προσλήψεων αναπληρωτών!

Ενώ η στροφή στην κατάρτιση και η αντικατάσταση εργαστηριακών μαθημάτων από διαδικασίες «μαθητείας» (δηλαδή υποπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας που θυμίζει την κατάσταση δύο αιώνες πίσω), στις οποίες θα καλούνται τα τεχνολογικά λύκεια να παίζουν το ρόλο του δουλεμπορικού γραφείου, δείχνουν να αποτελούν κατευθύνσεις πολλαπλών στοχεύσεων για το σύστημα.

Εχει τη σημασία του, τέλος, ότι οι τομείς που κλείνουν αποτελούν φιλέτα για τους «σχολάρχες», στόχευση πάντως που υπονομεύεται de facto από την αδυναμία των οικογενειών να αιμορραγήσουν κι άλλο για τη μόρφωση των παιδιών τους. Αν και μπορεί να βάλει κι εδώ το χέρι του ο γνωστός κρατικοδίαιτος χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού μέσω «κουπονιών» που θα παρέχει το κράτος για να επιδοτεί την ιδιωτική εκπαίδευση.

Το κίνημα

Είναι λίγο να πούμε ότι η απάντηση του κινήματος των εκπαιδευτικών ήταν πολύ κάτω από τις απαιτήσεις και εντελώς αναντίστοιχες με το μέγεθος της επίθεσης. Κάποιες σοβαρές προσπάθειες που έγιναν περιορίστηκαν σε περιοχές της περιφέρειας ενώ ακόμα και το πανελλαδικό συλλαλητήριο που έγινε την Τετάρτη 17 Ιούλη χαρακτηρίστηκε από μεγάλη ασυμμετρία καθώς η συμμετοχή εκπαιδευτικών από τα άλλα μέρη της χώρας ήταν πολύ πιο μαζική αν και η διαδήλωση γινόταν στην Αθήνα. Τα θετικά στοιχεία κίνησης πάντως δεν αναιρούν η γενική εικόνα που ήταν εικόνα αποσυγκρότησης και απάντησης μικρής μαζικότητας και αποφασιστικότητας αλλά και κακής ψυχολογίας. Οι βασικές αιτίες για την κατάσταση αυτή θεωρούμε ότι είναι τρεις (με τη σειρά που αναφέρουμε):

·         Η διάλυση που έχει επέλθει από τη χρόνια κυριαρχία συστημικών και ρεφορμιστικών απόψεων, το για δεκαετίες αδυνάτισμα της λογικής του αγώνα και η αντικατάσταση του από παζάρια και αυταπάτες. Φάνηκε τις μέρες αυτές (δεν αντέχουμε να μην το αναφέρουμε) πόσο ρηχή ήταν η απαίτηση για «αλλαγή των συσχετισμών» στην ΟΛΜΕ, μια απαίτηση που σε μεγάλο βαθμό έγινε πραγματικότητα (όπως τουλάχιστον το εννοούν οι ποικίλοι εμπνευστές της γραμμής αυτής) στο τελευταίο συνέδριο.

·         Το φιάσκο της προσπάθειας απεργίας του Μάη, που αποδεικνύει με τραγικό τρόπο ότι όταν ο αντίπαλος σου κάνει πόλεμο και εσύ δεν προσέρχεσαι, ο αντίπαλος δεν τον αναβάλλει αλλά τον δίνει με μεγαλύτερη ένταση.

·         Η περίοδος του καλοκαιριού που συνδυασμένη με το πρώτο σημείο (και μόνο έτσι) διαμορφώνει όρους αδυναμίας απάντησης.

Από εδώ και πέρα

Η γραμμή από εδώ και πέρα είναι μια και μόνη: Δεν υπάρχει βήμα πίσω! Ενας είναι ο στόχος: συνελεύσεις τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη που θα αποφασίσουν να κλείσουν τα σχολεία και να αρχίσει ένας μεγάλος και παρατεταμένος απεργιακός αγώνας με απαίτηση να ανατραπεί το Πολυνομοσχέδιο, να επαναπροσληφθούν ΟΛΟΙ οι απολυμένοι συνάδελφοι (μόνιμοι και αναπληρωτές) και να επιστρέψουν όλοι οι μαθητές στα σχολεία!

Η ενδιάμεση περίοδος πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να υπηρετήσει αυτό το στόχο.

·         Κόντρα σε συστημικές λογικές ήττας, που θα διαδίδει η κυβέρνηση και θα υπηρετούν τα παπαγαλάκια της στα ΜΜΕ αλλά και μέσα στην εκπαίδευση.

·         Κόντρα σε ρεφορμιστικές λογικές «να κρατήσουμε τα σχολεία ανοιχτά και να κάνουν τα μαθήματα των τομέων που κλείνουν οι απολυόμενοι συνάδελφοι», λογικές που όλο και περισσότερο κυκλοφορούν στην «πιάτσα» καθόλου τυχαία ασφαλώς.

·         Κόντρα σε επίσης ρεφορμιστικές και αντικινηματικές λογικές, που μονίμως θεωρούν ότι δεν υπάρχουν όροι για σύγκρουση και πως οι 80.000 καθηγητές δε φτάνουν για να συγκροτήσουν τον αρχικό πυρήνα ανατροπής των απολύσεων. Και που νομίζουν ότι οι συμμαχίες γίνονται μέσω κοινών ανακοινώσεων ομοσπονδιών Γονέων και διοικήσεων Σωματείων έξω από πραγματικές διαδικασίες αγώνα και ταξικών συγκρούσεων.

Η ΟΛΜΕ έχει υποτίθεται πάρει στο συνέδριό της απόφαση για συνελεύσεις με στόχο την έναρξη απεργίας με την αρχή της σχολικής χρονιάς. Πολιτικά είμαστε πεισμένοι ότι θα προσπαθήσει να «τα διπλώσει» και πάλι, παρά… την αλλαγή των συσχετισμών. Βεβαίως, η επίθεση τηυ κυβέρνησης δε θα διευκολύνει τέτοιες κωλοτούμπες. Κρίσιμο όμως είναι να μπει μπροστά ο παράγοντας παρέμβασης των ίδιων των εκπαιδευτικών, οι οποίοι πρέπει επιτέλους να σφραγίσουν τις εξελίξεις.