Ηρθε το τέλος; Ή η αρχή ενός μεγάλου αγώνα;

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών

Ηρθε το τέλος;  Ή η αρχή ενός μεγάλου αγώνα;

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ: Ολοι οι συνάδελφοι μόνιμοι και αναπληρωτές – Ολοι οι μαθητές πίσω στα σχολεία!

Τι συντελέστηκε

Μέσω του πολυνομοσχεδίου που ψήφισαν , κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ έχουν τριπλό στόχο:

·         Να συντρίψουν το δικαίωμα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς.

·         Να διαλύσουν οποιαδήποτε δομή που είχε έστω και ψήγματα δωρεάν κοινωνικών παροχών: παιδεία – υγεία – δημοτικές υπηρεσίες.

·         Να κάνουν δώρο σε ιδιώτες τμήματα της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης.

Από την άλλη, το πέταγμα εκπαιδευτικών στην ανεργία πάει παράλληλα πια με το πέταγμα μαθητών έξω από το δημόσιο σχολείο. Οι μαζικοί τομείς που κλείνουν διώχνουν χιλιάδες μαθητές έξω από τη δημόσια εκπαίδευση όχι μόνο μακροπρόθεσμα αλλά και βραχυπρόθεσμα.

Τι έρχεται

Η επιτυχία του συστήματος να χτυπήσει τη μονιμότητα στο δημόσιο ανοίγει την όρεξη του, ώστε –στη βάση του συσχετισμού- να διαλύσει πλήρως οποιαδήποτε έννοια μόνιμης και σταθερής εργασίας. Τα νούμερα που κυκλοφορούν για το μέλλον μπορεί και να ξεπεραστούν αν δεν παρέμβει ο λαϊκός παράγοντας. Το ενδεχόμενο της δημιουργίας νέων λιστών απολύσεων ακόμα και μέσα στον Αύγουστο δεν είναι καθόλου απίθανο. Ετσι και αλλιώς ο «κουβάς» ολοένα και γεμίζει: καθηγητές και δάσκαλοι με ψυχολογικά προβλήματα (που σύμφωνα με τη ναζιστική λογική του συστήματος πρέπει πεταχτούν στον καιάδα), πληροφορικής, ξένων γλωσσών, γυμναστές, υπεράριθμοι όλων των ειδικοτήτων που έχουν προκύψει από τις συμπτύξεις τμημάτων, από τα κλεισίματα τομέων και από τις συγχωνεύσεις σχολείων και στους οποίους μπορεί να προστεθούν νέοι «υποψήφιοι» από τις αλλαγές που θα φέρει το «νέο» γενικό και τεχνολογικό λύκειο.

Γιατί η απάντηση του κινήματος ήταν κάτω από τις απαιτήσεις

Κάποιες σοβαρές προσπάθειες που έγιναν περιορίστηκαν σε περιοχές της περιφέρειας. Ακόμα και στο πανελλαδικό συλλαλητήριο που έγινε στις 17 Ιούλη, η συμμετοχή εκπαιδευτικών από τα άλλα μέρη της χώρας ήταν πολύ πιο μαζική αν και η διαδήλωση γινόταν στην Αθήνα. Τα θετικά στοιχεία κίνησης πάντως δεν αναιρούν η γενική εικόνα που ήταν εικόνα απάντησης μικρής μαζικότητας και αποφασιστικότητας αλλά και κακής ψυχολογίας. Οι βασικές αιτίες για την κατάσταση αυτή θεωρούμε ότι είναι τρεις (με τη σειρά που αναφέρουμε):

·         Η διάλυση που έχει επέλθει από τη χρόνια κυριαρχία συστημικών και ρεφορμιστικών απόψεων, το για δεκαετίες αδυνάτισμα της λογικής του αγώνα και η αντικατάσταση του από παζάρια και αυταπάτες.

·         Το φιάσκο της προσπάθειας απεργίας του Μάη, που αποδεικνύει με τραγικό τρόπο ότι όταν ο αντίπαλος σού κάνει πόλεμο και εσύ δεν προσέρχεσαι, ο αντίπαλος δεν τον αναβάλλει αλλά τον δίνει με μεγαλύτερη ένταση.

·         Η περίοδος του καλοκαιριού που συνδυασμένη με το πρώτο σημείο (και μόνο έτσι) διαμορφώνει όρους αδυναμίας απάντησης.

Τι κάνουμε

Η γραμμή από εδώ και πέρα είναι μια και μόνη: Δεν υπάρχει βήμα πίσω! Ενας είναι ο στόχος: συνελεύσεις τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη που θα αποφασίσουν να κλείσουν τα σχολεία και να αρχίσει ένας μεγάλος και παρατεταμένος απεργιακός αγώνας με απαίτηση να ανατραπεί το Πολυνομοσχέδιο, να επαναπροσληφθούν ΟΛΟΙ οι απολυμένοι συνάδελφοι (μόνιμοι και αναπληρωτές) και να επιστρέψουν όλοι οι μαθητές στα σχολεία!

Το ενδιάμεσο διάστημα πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε για εξορμήσεις, για ενημερώσεις των τοπικών κοινωνιών, για επαφές με γονείς και μαθητές. Ταυτόχρονα, τώρα που ανοίγει και η σφαγή στον Τομέα της Υγείας (απολύσεις και κλεισίματα νοσοκομείων) πρέπει να συντονίσουμε τα βήματά μας με αυτούς τους εργαζόμενους.

Υπάρχει η ανάγκη ανοίγματος του αγώνα στον κόσμο και το πλάτεμα του σε κάθε σχολείο. Πρέπει ο κάθε συνάδελφος να «πάρει τον αγώνα στα χέρια του». Στρατηγικό δηλαδή σημείο, ώστε να είναι ο αγώνας μας αποτελεσματικός, είναι να γίνει ο αγώνας υπόθεση των συναδέλφων του κάθε σχολείου (να έχει δηλ π.χ. τη δυνατότητα να περιφρουρήσει με τις δικές του δυνάμεις την  απεργία-κατάληψη στη σχολική του μονάδα) και σε συντονισμό πάντα με τις κατά τόπους ΕΛΜΕ. Η πρόταση για Απεργιακές Επιτροπές Αγώνα πρέπει να επιδιωχθεί να επεκταθεί σε κάθε σχολείο και θα πρέπει να απολογηθούν οι παρατάξεις που δεν τη στηρίζουν και να απαντήσουν ξεκάθαρα τι είναι αυτό που προτείνουν σαν αντιπρόταση για την οργάνωση του αγώνα μας!

Ενάντια σε φανερές ή συγκαλυμμένες θεωρίες ήττας

Θα αναφερθούμε σε κάποιες απόψεις – προτάσεις που έχουν κατατεθεί και απέναντι στις οποίες είτε έχουμε επιφυλάξεις είτε διαφωνούμε ολοκληρωτικά:

«Εχουμε την κοινωνία απέναντί μας»

Ας μην μπερδεύουμε την κοινωνία με τους Πρετεντέρηδες. Οπου συνάδελφοι βγήκαν και μίλησαν στην κοινωνία, σε πλατείες και λαϊκές που μοιράστηκαν ενημερωτικές ανακοινώσεις, φάνηκε ότι στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας είναι μαζί μας – όπως είναι δίπλα σε όποιο κομμάτι χτυπιέται από το σύστημα και αγωνίζεται. Ποιος δεν ήταν δίπλα στους Χαλυβουργούς; Ποιος δεν ήταν δίπλα στους (επιστημονικά συκοφαντημένους) εργαζόμενους της ΕΡΤ;

«Να μην κάνουμε απεργία το Σεπτέμβρη αλλά να κρατήσουμε ανοιχτά τα σχολεία και να διδάσκουν οι υπό απόλυση συνάδελφοι στους τομείς που καταργήθηκαν»

Είναι φανερό. Ούτε από τους μαθητές μπορούμε να ζητάμε να έρχονται να παρακολουθούν σε τομείς στους οποίους δεν έχει ανατραπεί η κατάργηση ούτε από τους υπό απόλυση συναδέλφους μπορούμε να ζητάμε να δουλεύουν απλήρωτοι με αμφισβητούμενο στόχο. Οι συνάδελφοι αυτοί πρέπει να βρίσκονται από την 1^η  Σεπτέμβρη στα σχολεία για να οργανώνουν μαζί με ΟΛΟΥΣ τους συνάδελφους τον αγώνα!

«Δεν μπορεί ο κλάδος να ξεκινήσει απεργία μόνος του»

Η πραγματικότητα είναι αντίθετη. Ο κλάδος μας, είναι ένας κλάδος με πάνω από 88.000 εργαζόμενους, που διαθέτει πανελλαδική συνδικαλιστική δομή και που έρχεται σε καθημερινή επαφή με το λαό, μέσω των μαθητών. Εχει, δηλαδή, τεράστιες δυνατότητες να πληροφορεί το λαό κόντρα στην προπαγάνδα του συστήματος και να διαμορφώνει κοινωνικές συμμαχίες. Ναι, θα έχουμε κόντρα το σύστημα, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, τις δυνάμεις καταστολής. ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Ταυτόχρονα, ένας μεγάλος απεργιακός αγώνας των καθηγητών μπορεί, επίσης, να λειτουργήσει ως πυροδότης απελευθέρωσης των αγωνιστικών διαθέσεων ευρύτερων κομματιών κόντρα στη σύγχρονη βαρβαρότητα.

Η δυσκολία, λοιπόν, της κατάστασης αφήνει χώρο στο να κυκλοφορούν προσεγγίσεις που, παρά τις διαφορές τους και ανεξάρτητα από τις προθέσεις (που μπορεί να είναι οι πιο τίμιες) συμπυκνώνονται σε μια φράση: «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Προσεγγίσεις που μεταθέτουν τον αγώνα σε ένα αόριστο μέλλον, σε μια υποθετική χώρα, σε κάποιες κατά παραγγελία ευνοϊκές συνθήκες. Προσεγγίσεις αναβολής του αγώνα που έχουν δοκιμαστεί και μας έχουν φέρει εδώ.

Η προσπάθεια του να έχουμε με το μέρος μας την κοινωνία καθώς και των συμμαχιών με τα υπόλοιπα κομμάτια του δημοσίου-ιδιωτικού που πλήττονται είναι αναγκαία και ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί είναι μέσω του κινήματος, που θα αποτελέσει τον πραγματικό και μοναδικό εγγυητή για τις μελλοντικές μας κατακτήσεις σε αντιπαράθεση, (με τις κυβερνήσεις που θα έρχονται και θα παρέρχονται και) με τις εκλογικές λύσεις που ευαγγελίζονται οι αριστεροί «φίλοι» μας που διεκδικούν εδώ και καιρό τον κυβερνητικό θώκο, κάνοντας έτσι πολιτική με τρόπο που να μην θέλουν να «ανοίξει μύτη» στην κοινωνία αφού υπάρχει ο «κίνδυνος» αποσταθεροποίησης του πολιτικού-κοινωνικού κλίματος!

Δυστυχώς, οι συνθήκες δε θα γίνουν πιο ευνοϊκές παρά μόνο μέσα από σκληρούς αγώνες. Η μόνη λύση είναι εδώ. Είναι τώρα. Στον αποφασιστικό, παρατεταμένο απεργιακό αγώνα κόντρα στις απολύσεις και το πέταγμα μαθητών έξω από την εκπαίδευση! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που δεν έχει δοκιμαστεί, αυτός είναι ο δρόμος που θα ανοίξει προοπτικές νίκης! Κανένας δεν ξέρει τι εξελίξεις θα δημιουργηθούν όταν ο κλάδος αποφασίσει να σηκώσει το ανάστημά του!

·        Καμία διαθεσιμότητα, καμία υποχρεωτική μετάθεση, καμία απόλυση, κανένας κλάδος μόνος του. ΚΑΤΩ το ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ!

·        Ενάντια στον κοινωνικό αυτοματισμό να σφυρηλατήσουμε κοινούς αγώνες των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία. Αμεσος συντονισμός με γονείς και μαθητές αλλά και τους εργαζόμενους στην Υγεία.

·        Ολοι οι σε διαθεσιμότητα συνάδελφοι την 1^η Σεπτέμβρη στα σχολεία, για να οργανώσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τον αγώνα!

·        να μην ανοίξει κανένα σχολείο το Σεπτέμβρη αν δεν ανατραπεί το Πολυνομοσχέδιο, αν δε γυρίσουν ΟΛΟΙ οι συνάδελφοί μας, μόνιμοι και αναπληρωτές, ΟΛΟΙ οι μαθητές στα σχολεία.

deltioake.blogspot.com                                                                                                                          20/7/2013

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών