Από το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ

Τα συνέδρια των ομοσπονδιών τις τελευταίες δεκαετίες,δεν αναδείκνυαν τίπο'αλλο εκτός από εκλογικούς συσχετισμούς.Οι περισσότερες διεργασίες αφορούσαν πάντα τα "ιδιαίτερα " διαμερίσματα των παρατάξεων,που πάλευαν με το τι μετακινήσεις ή μετατοπίσεις θα γίνουν ώστε να βγάλουν μια επιπλέον έδρα.

Σε αυτό εδώ το συνέδριο όμως,εν μέσω συνταρακτικών αλλαγών στην εκπαίδευση και μετά από μια απεργία που δεν έγινε,θα περίμενε κανείς να ακούσει να μπαίνουν θέματα που θα αφορούσαν την αντίσταση απέναντι σε αυτή την επίθεση,και ....ίσως,στο πιο φιλόδοξο,κάποιες αυτοκριτικές για την απεργία που δεν έγινε και την ευθύνη των παρατάξεων.Βεβαίως καταλαβαίνουμε την αμηχανία τους να απαντήσουν σε σχέση με την ευθύνη τους για την αναστολή,που έφερε σε ακόμα πιο δεινή θέση τους εκπαιδευτικούς και έκανε τον αντίπαλο ακόμα πιο επιθετικό .Δυστυχώς,η πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από τέτοιες αναγκαιότητες.Οι περισσότερες τοποθετήσεις,αν εξαιρέσεις κάποιες που άγγιζαν το ανθρώπινο αδιέξοδο,ήταν σα να βρισκόμασταν δέκα χρόνια πριν,με τα προβλήματα λυμένα και με μια διάθεση να πάμε παραπέρα με προτάσεις για άλλο σχολείο,για παρέμβαση στη γνώση και τα προγράμματα σπουδών,για επιμόρφωση κι ο,τι άλλο.Κι όσο για την εκτίμηση της απεργίας που δεν έγινε,ο ένας τα έριχνε στον άλλο σε ένα παιχνίδι να πετάξουμε την ευθύνη από πάνω μας.Και κάποιοι ακόμα πιο τραγικοί να αισθάνονται ότι η πολιτική τους πρόταση να μη γίνει απεργία,δικαιώθηκε και κατακεραυνώνουν όλους αυτούς που την πρότειναν και δεν την έκαναν.Κριτική που δυστυχώς πάει τον κλάδο στο αντιδραστικότερο.

Δυστυχώς συνάδελφοι,δεν βρισκόμαστε  στο παρελθόν  και δυστυχώς ,το πρόβλημα είναι πρόβλημα της αριστεράς,που ενώ καταθέτει επαναστατικά συνθήματα και μεταβατικά προγράμματα για την ανατροπή,απεργίες διαρκείας και λαϊκές εξουσίες,και της πέφτει λίγη η αντίσταση,την κρίσιμη στιγμή  της πέφτει βαριά και αναδιπλώνει με όρους και προϋποθέσεις :να κατέβουν όλοι οι κλάδοι δημόσιοι και ιδιωτικοί,για να απεργήσουμε.Κι επιπλέον,εγκαλούν τους συναδέλφους γιατί τάχα δεν το εννοούσαν όταν ψήφιζαν την απεργία, για αυτό και αυτοί φρόντισαν να τους προστατέψουν από τις κακοτοπιές.

Και στις προτάσεις για απεργιακούς αγώνες από το Σεπτέμβρη,δεν απαντούν σε ένα σοβαρότατο ζήτημα:τι θα γίνει αν δεν αρθεί η επιστράτευση.Θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας να μας επιτρέψει η κυβέρνηση να αγωνιστούμε;Η όταν θα έχουν απολυθεί χιλιάδες εκπαιδευτικοί χωρίς καμιά αντίδραση;

Δυστυχώς ,το 16ο συνέδριο της ΟΛΜΕ πάλι δεν απάντησε στα σοβαρά και κρίσιμα ζητήματα που απαντούν στην προσπάθεια διάλυσης από ο,τιδήποτε έχει απομείνει από τη δωρεάν παιδεία και τα εργασιακά μας δικαιώματα.

Το Σεπτέμβρη επιβάλλεται να πάμε με συνελεύσεις και αποφάσεις να μην ανοίξει κανένα σχολείο,αλλά χρειάζεται κάτι τέτοιο να στηριχτεί από σήμερα με διαδηλώσεις και αποφάσεις ενάντια σε κάθε προσπάθεια χειραγώγησης του κλάδου ,από τις λογικές της ιδεατής στιγμής του αγώνα,που θα είναι έτοιμος ο κλάδος .Ούτε οι προοπτικές για κυβερνητικές λύσεις δεν δίνουν απάντηση στον αγώνα που πρέπει να δώσουμε εμείς οι ίδιοι και σε συνεργασία με γονείς και μαθητές.

Να μην αφήσουμε να γίνει καμία απόλυση.

Να βάλουμε σαν κύριο μέλημα το δικαίωμα σε μόνιμη και σταθερή εργασία με δικαιώματα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.