Η γενική απεργία, η επιστράτευση και οι Mουτζαχεντίν

Μέσα σε καθεστώς επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, των εργαζομένων στο Μετρό και των ναυτεργατών, πραγματοποιήθηκε η γενική απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 13 Ιούνη ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ και τις απολύσεις.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών έθεσαν στις ΕΛΜΕ που παρεμβαίνουν, την ανάγκη να καλέσουν τα ΔΣ των ΕΛΜΕ σε συμμετοχή στην απεργία. Ανεξάρτητα με αυτό κάλεσαν επίσης όλους τους συναδέλφους σε συμμετοχή χρησιμοποιώντας το κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ, μιας που η ΟΛΜΕ είχε αρνηθεί να βγάλει αντίστοιχη απόφαση.

Μετά από αυτό, επέτρεψαν οι γνωστές κριτικές που ξεκινούσαν από αναφορές για «μάταιες αυτοθυσίες» και «Ιφιγένειες» και έφταναν μέχρι τον «τυχοδιωκτισμό» και τον «αριστερισμό». Οι κριτικές αυτές ήταν άλλες κακοπροαίρετες και εκπορεύονταν από γνωστούς κύκλους της μόνιμης ηττοπάθειας και άλλες ήταν καλοπροαίρετες και εκπορεύονταν από αγωνιστές που αντιλαμβάνονταν την απεργία αυτή χωρίς νόημα και τα ρίσκα που θα παίρνονταν χωρίς πραγματικό αντικείμενο. Θα επιδιώξουμε να απαντήσουμε στους δεύτερους και μόνο σε αυτούς. Η «σύνεση» των εργατοπατέρων δε μας αφορά ούτε και μας ενδιαφέρει. Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, μερικά πράγματα:

- Η γενική απεργία αλλά και η γενικευμένη οργή για το κλείσιμο της ΕΡΤ και τις απολύσεις των εργαζομένων έθεσαν αντικειμενικά το χαρακτήρα της απεργίας και την απομάκρυναν από το χαρακτηρισμό της απεργίας – «τουφεκιάς» χωρίς νόημα και σημασία.

- Οι επιστρατευμένοι κλάδοι γίνονται όλο και περισσότεροι. Η κυβέρνηση προσθέτει όποιον κλάδο αντιστέκεται. Αποτελεί σοβαρή εσωτερική ήττα του κινήματος η παραδοχή ότι είναι δεδομένο πως οι επιστρατευμένοι κλάδοι βγαίνουν από το μέτωπο αγώνα και απλώς περιμένουν την κυβερνητική άρση της επιστράτευσης.

- Το κάλεσμα σε απεργία επιστρατευμένων δε διαφέρει ποιοτικά πολύ από το κάλεσμα σε απεργία των εργατών και εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι –σε κάθε απεργία και χωρίς επιστράτευση- βρίσκονται στο δίλημμα αν θα απεργήσουν αντιμετωπίζοντας τον άμεσο κίνδυνο να χάσουν τις δουλειές τους.

- Οι αγώνες από το μέλλον δε θα έχουν καμία σχέση με το πρόσφατο παρελθόν αλλά θα θυμίζουν αρκετά το βαθύ παρελθόν. Κάθε συμμετοχή σε αγώνα, σχεδόν κάθε απεργία και διαδήλωση δε θα είναι μια απλή υπόθεση και θα θέτει διλήμματα, θα δημιουργεί φοβίες αλλά και προκλήσεις σε κάθε σωματείο, οργάνωση, παράταξη, αγωνιστή. Οι εγγυήσεις και οι ασφάλειες θα γίνονται ολοένα και λιγότερες, θα καλούμαστε όλοι όλο και πιο συχνά να τοποθετηθούμε σε πεδία δύσκολα και ναρκοθετημένα.

- Σε αυτές τις συνθήκες, τα αγωνιστικά τμήματα του λαού, πρέπει να χαλυβδώσουν, να αντιληφθούν τα χαρακτηριστικά της περιόδου, να εμπιστεύονται τις λαϊκές δυνάμεις, να δρουν ψύχραιμα και με την αποφασιστικότητα της πρωτοπορίας. Είναι απολύτως κατανοητό ότι ένα ανένταχτο αγωνιστικό δυναμικό ψάχνει στηρίγματα, αλλά ταυτόχρονα είναι δεδομένο ότι η κατάσταση είναι έκτακτη και τα στηρίγματα διαμορφώνονται πάνω στα μονοπάτια των συγκρούσεων με τον αντίπαλο αλλά και με αυτό που «ήμασταν» ως κίνημα.

- Στην απεργία αυτή ανένταχτοι πρωτοπόροι εκπαιδευτικοί που ήθελαν να απεργήσουν. Αν αυτοί καλούνταν από τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους σε μη συμμετοχή στην απεργία, το αποτέλεσμα θα ήταν να σπρωχτούν πολλά βήματα πίσω σε σχέση με τια αγωνιστικές τους διαθέσεις. Ουσιαστικά, μια τέτοια κίνηση τους σπάει.

- Είναι σίγουρο ότι ο αμυντισμός που εκφράστηκε στην απεργία αυτή και που δημιούργησε ένα νούμερο κάποιων εκατοντάδων απεργών (νούμερο που δύσκολα εξακριβώνεται με βάση το γεγονός ότι διευθυντές σχολείων μαζικά δεν έδωσαν στοιχεία στις διευθύνσεις ενώ κάποιες περιφέρειες κάλεσαν προφορικά να μη συλλεχθούν στοιχεία), έχει να κάνει με τις αγκυλώσεις που δημιούργησε η συνδικαλιστική ηγεσία κατά τη γνωστή απόπειρα της απεργίας στις πανελλαδικές. Πάλι καλά που σε μαζικό επίπεδο και ανοιχτά δεν τόλμησαν οι εργατοπατέρες να χρησιμοποιήσουν τα νούμερα αυτά για να δικαιώσουν τις αθλιότητές τους στις 15 Μάη.

- Η τακτική της κυβέρνησης να μην προβεί σε κύμα διώξεων αποκαλύπτει ότι –όσο και αν έχει ενταθεί η επίθεση στα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα- δεν είναι τόσο εύκολο για την κυβέρνηση και το σύστημα να απολύσει αγωνιζόμενους απεργούς, και μάλιστα στο πλαίσιο μιας γενικής απεργίας. Αποκαλύπτει, επίσης, ότι δεν τους είναι εύκολο να ανοίξουν δύο μέτωπα ταυτόχρονα.

- Το παραπάνω, βέβαια, δε μας εφησυχάζει. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να είναι σε εγρήγορση απέναντι σε οποιοδήποτε μελλοντικό ενδεχόμενο πιέσεων και τρομοκράτησης των συναδέλφων που απέργησαν.

Δυστυχώς, ο αντίπαλος σύντομα θα μας ξαναθέσει μπροστά σε δύσκολα διλήμματα. Δυστυχώς όσο και αν αναβάλλεται η απάντηση στη σύγκρουση, ο αντίπαλος έχει ξεκινήσει το μονομερή πόλεμο. Οι αγωνιστικές δυνάμεις αν από τη μία μεριά πρέπει να συμβάλουν στη συγκρότηση αποτελεσματικών και επίμονων αντιστάσεων, άλλο τόσο πρέπει να συμβάλουν στο να ξεκαθαριστεί ο χαρακτήρας της επίθεσης, και –άρα- και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει το λαϊκό κίνημα.

Παν. Χουντής