Μετά το πραξικόπημα - προετοιμάζοντας τον αγώνα που χρειαζόμαστε: Υπερασπίζουμε τις «δομές» ή το κίνημα των εργαζόμενων;

Μετά το πραξικόπημα - προετοιμάζοντας τον αγώνα που χρειαζόμαστε:

Υπερασπίζουμε τις «δομές» ή το κίνημα των εργαζόμενων;

1.  Το πραξικόπημα με το οποίο η ηγεσία της ΟΛΜΕ κατέστειλε και κατέπνιξε έναν αναγκαίο και μεγάλο αγώνα που θα μπορούσε να έχει ευρύτερη σημασία για το λαϊκό κίνημα, δεν ήταν βέβαια μια κακή ή έστω προδοτική «στιγμή» της συνδικαλιστικής ηγεσίας των εκπαιδευτικών. Ήταν κορύφωση αλλά οπωσδήποτε συνέχεια της πολιτικής και των μεθοδεύσεων που ακολούθησε η ηγεσία της ΟΛΜΕ στα τρία τελευταία πύρινα για τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς χρόνια-για να μείνουμε μόνο σε αυτά. Ας θυμηθεί ο καθένας το πώς η ΟΛΜΕ αυτά τα χρόνια στάθηκε απέναντι στην ανάγκη αλλά και τη δυνατότητα ενός μαζικού ξεσηκωμού του κλάδου: Με αιτήματα-«σεντόνια» (περίπου 40 μετρήσαμε στην εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ τον περασμένο Φλεβάρη ) που έδειχναν από την αρχή πως δεν υπάρχουν αιχμές-στόχοι πάλης γιατί δεν υπάρχει... πρόθεση πάλης. Με σκόρπιες 24ωρες χωρίς καμιά προοπτική. Με έκδηλα πλαστές προτάσεις «αγώνα», όπως «εβδομάδες ενημερώσεων» στα σχολεία. Με εισηγήσεις που από τη μια είχαν όλα τα προηγούμενα και από την άλλη «σχεδίαζαν κλιμακώσεις» που ποτέ δεν έρχονταν! Στη φετινή χρονιά λόγου χάρη ακόμα «εκκρεμεί» εκείνη η 48ωρη (ή μήπως 24ωρη;) που είχε αποφασιστεί πριν μερικούς μήνες... Ποιος θυμάται πια... Εκείνο που έχει αξία και πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι και όταν κόντρα σε όλα αυτά στις ΕΛΜΕ -ή σε ένα μέρος τους- συγκροτούνταν οι αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου και διαμορφωνόταν όροι ενός αγώνα δεν υπήρχε η δυνατότητα αυτό να φτάσει ως «πάνω» και πολύ περισσότερο να γίνει γραμμή πλεύσης για όλο τον κλάδο.

2.  Υπήρχε λοιπόν ένα είδος πολιτικής ομηρίας που όταν κάτω από συγκεκριμένες και ειδικές συνθήκες απειλήθηκε να σπάσει ήρθε το πραξικόπημα για να αποκαταστήσει τον έλεγχο. Ακριβώς εξαιτίας του μεγέθους του πραξικοπήματος που ξεπέρασε όλες τις προηγούμενες κλίμακες χειρισμών και μεθοδεύσεων και καθώς η επίθεση έφτασε πια σε οριακό σημείο, τίθεται αντικειμενικά το ερώτημα: Πως μπορεί ο κλάδος να οργανωθεί και να αποφασίζει για την πάλη του; Έχουμε την άποψη ότι ακόμα και αν δεν υπάρχουν σήμερα οι πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις άμεσων, συγκεκριμένων και συνολικών απαντήσεων το ερώτημα πρέπει να τίθεται ανοιχτά. Πρέπει δηλαδή να τίθεται ανοιχτά ότι ο κλάδος έχει δικαίωμα και δυνατότητα να διαμορφώσει μια δημοκρατική συνδικαλιστική συγκρότηση που να θέλει και να μπορεί, να υπερασπίζεται, να αναδεικνύει και να κάνει πράξη την αγωνιστική κατεύθυνση. Και αν μιλήσουμε με πιο άμεσους όρους στις πόσες χιλιάδες απολύσεις θα «νομιμοποιηθούν» 20-30 ΕΛΜΕ ή/και σύλλογοι Δασκάλων, σωματεία από το Δημόσιο κ.α. να υπερβούν τα «όσια και ιερά» του καταστατικού της ΟΛΜΕ και να πάρουν πρωτοβουλία αγώνα; Μήπως δεν είναι πια προφανές ότι ο «συνδικαλισμός που γνωρίσαμε» κατέρρευσε; Ότι ο μόνος δρόμος για να μείνει και να κερδηθεί ο εργαζόμενος κόσμος στη συλλογική στάση και πάλη είναι αυτός που περνάει μέσα από την πολιτική σύγκρουση με τα υπολείμματα του, μέσα από την ανατροπή των πολιτικών αντιλήψεων, των διαδικασιών, των όρων λειτουργίας, που αυτός ο καθεστωτικός και υποταγμένος συνδικαλισμός επέβαλλε στους εργαζόμενους εδώ και δεκαετίες;

3.  Η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς εμφανίζεται με μια «ψύχραιμη απάντηση» στα παραπάνω ερωτήματα: Οι δομές είναι μια χαρά, το μόνο που χρειάζεται είναι να αλλάξουν οι συσχετισμοί εντός τους! Και μάλιστα πολύ συχνά την αμφισβήτηση-αντιπαράθεση στην σημερινή πολιτική και συνδικαλιστική συγκρότηση αρέσκονται να την ταυτίζουν με την άρνηση του συνδικαλισμού γενικά, να την χρεώνουν ως άρνηση της αναγκαιότητας ύπαρξης και συγκρότησης των σωματείων και της πανελλαδικής οργάνωσης τους. Στην πραγματικότητα αυτό που τελικά υπερασπίζονται είναι τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια σημερινά μορφώματα, όπου -θεωρούν ότι- θα δοθούν οι «κρίσιμες μάχες» αλλαγής του συσχετισμού. Έχουμε λοιπόν -σύμφωνα με αυτή την αντίληψη- ένα έτοιμο συνδικαλιστικό κίνημα και το μόνο που μένει είναι να διεκδικήσουμε να το παραλάβουμε! Πρόκειται για μια κοινοβουλευτικού τύπου λογική που δεν μπορεί η δεν θέλει να αντιληφθεί πριν από όλα πως η βάση του ζητήματος είναι η ίδια η συγκρότηση του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Και πως σε αυτή τη βάση, η εκλογική ήττα, ο παραμερισμός, η πολιτική «εκδίωξη» π.χ. των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ από τα συνδικάτα, δεν είναι η αφετηρία αλλά το αποτέλεσμα, η έκφραση των βημάτων συγκρότησης του κινήματος. Και βέβαια μια τέτοια διαδικασία δεν είναι μια πορεία «εκλογικών αναμετρήσεων» (με δικαστικούς αντιπροσώπους και υπό τις διατάξεις του 1264), όπου τελικά και με τη συναίνεση του ο ταξικός αντίπαλος θα παραμεριστεί και τα συνδικάτα θα έρθουν στα χέρια των ταξικών, αγωνιστικών κ.λπ. δυνάμεων! Αυτή η αντίληψη βρίσκεται στη βάση των διαστροφών που συχνά-πυκνά παρακολουθούμε να εξελίσσονται στην ΟΛΜΕ, σε άλλες ομοσπονδίες, στην ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ: Οι διάφορες εκδοχές της αριστεράς όχι απλώς να επιδιώκουν κάποιο ρήγμα στις καθεστωτικές παρατάξεις, αλλά να στηρίζουν τον όποιο αγωνιστικό τους σχεδιασμό στη συμφωνία των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ. Αυτό ακριβώς είδαμε να κάνουν όλες οι εκδοχές της αριστεράς και στην περίπτωση της τελευταίας απεργίας που δεν έγινε, είτε εντός της ΟΛΜΕ είτε παράλληλα σε ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΔΟΕ κλπ. Όμως η ίδια η ταξική πόλωση, και τα πολλά που κρίνονται -για το σύστημα και για το λαό- από το αν ξεδιπλώνεται ή όχι ένας αγώνας είναι οι αιτίες που αυτή η τακτική έχει πλέον φτάσει στα όρια της. Το σύστημα δεν μπορεί να κάνει πια -μέσω ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ- «χάρες» στα όποια αγωνιστικά σχέδια. Επιβάλλει τους όρους του με όλα τα μέσα που διαθέτει, ακόμα και με την επιστράτευση.

4.  Το άμεσο πολιτικό συμπέρασμα είναι προφανές. Οι αγώνες που χρειάζονται δεν μπορούν να δοθούν με τη σύμπραξη των παρατάξεων του συστήματος. Στην πραγματικότητα ούτε με την ανοχή τους μιας και στην ΟΛΜΕ διοργάνωσαν πραξικόπημα ενάντια στη δυνατότητα να γίνει ο αγώνας, ενάντια στη θέληση πολλών χιλιάδων εκπαιδευτικών. Και για να μην «αδικούμε» κανέναν στον ίδιο πραξικοπηματικό ρόλο πρωτοστάτησαν και οι δυνάμεις εκείνες (ΣΥΝΕΚ) που ελπίζουν να γίνουν κυβερνητικές. Το ερώτημα λοιπόν που άμεσα αντιμετωπίζουμε είναι τελικά πολύ πρακτικό-πολιτικό: Πώς θα οργανώσουμε και θα προωθήσουμε τους αγώνες που χρειαζόμαστε; Θα προτείνουμε π.χ. στις ΕΛΜΕ να στοιχηθούν στις εκκλήσεις που απευθύνει η ΟΛΜΕ στην ευρωπαία επίτροπο; Να «συγκροτηθούν» γύρω από την αυταπάτη που πάλι η ΟΛΜΕ κατασκεύασε για άρση της επιστράτευσης μέσω «δικαστικού αγώνα»; Να περιμένουμε το... 17^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ το 2015 για ακόμα καλύτερους συσχετισμούς μιας και στο 16^ο του φετινού Ιουνίου δεν... προκάνουμε;

5.  Είναι φανερό ότι χρειάζεται να παλέψουμε για να συγκροτηθεί ξανά το μαζικό ρεύμα των συνελεύσεων της 14/5 με στόχο τον μαζικό απεργιακό αγώνα για την ανατροπή των μέτρων και το σπάσιμο της επιστράτευσης στην πράξη. Άλλος δρόμος από την αναμέτρηση με το σύστημα δεν υπάρχει. Πάνω σε αυτό είναι αναγκαία η ευρύτερη δυνατή πολιτική συμφωνία και στήριξη από δυνάμεις και αγωνιστές. Στη βάση αυτού του στόχου είναι βέβαιο ότι θα συγκρουστούμε με τις αντιλήψεις της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής, τις διαδικασίες και τις δομές που τις υπηρετούν στα σημερινά συνδικαλιστικά μορφώματα. Δεν θα πρόκειται βέβαια για μια ευθύγραμμη πορεία με κανονικότητες και βεβαιότητες. Θα ’χει καμπές και ρίσκα και θα ήταν αφέλεια να ισχυριστεί κανείς ότι μια τέτοια πορεία θα χωρέσει και θα αφήσει απείραχτα τα σημερινά «πουκάμισα» με τα οποία οι κάθε λογής εργατοπατέρες και για λογαριασμό του συστήματος έχουν ντύσει τη συνδικαλιστική συγκρότηση και λειτουργία. Αλλά πιο συγκεκριμένες απαντήσεις σε αυτό μπορεί να μας δώσει μόνο η ίδια η ένταση της πάλης των εργαζομένων, η -γνωστή «ανίερη»- ταξική πάλη. Η προώθηση της από τη σκοπιά των συμφερόντων και της προοπτικής της πάλης των εργαζομένων είναι που πρέπει να καθορίσει τις «μορφές» και τις «δομές» της συγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό είναι και το πραγματικό ζήτημα που τίθεται σε όλους όσους θέλουν να συμβάλλουν στην υπόθεση του κινήματος.

Παρασκευή 31 Μάη 2013

 Νίκος Παπαβασιλείου
μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών