Ο ΚΛΑΔΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ. . . ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Τρίτη 14 Μαΐου 2013: 20.000 καθηγητές διατράνωσαν με τον πιο ηχηρό τρόπο την πρόθεσή τους να αντισταθούν απέναντι στην περαιτέρω διάλυση του δημοσίου σχολείου, στην αύξηση του ωραρίου, στην απόλυση 10.000 αναπληρωτών, στις υποχρεωτικές μετακινήσεις, αλλά και στο απίστευτο, αδιανόητο και απολύτως φασιστικό μέτρο της προληπτικής επιστράτευσής τους. Οι πρωτοφανείς σε μαζικότητα συνελεύσεις που διεξήχθησαν σε όλες τις ΕΛΜΕ της χώρας και τα συντριπτικά ποσοστά (σχεδόν παντού πάνω από 90%) με τα οποία υπερψηφίστηκε η πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία κατά τη διάρκεια των Πανελληνίων Εξετάσεων, απέδειξαν την αποφασιστικότητα του κλάδου για μαζικό, ανυποχώρητο αγώνα μέχρι τέλους.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013: Κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ, με μια απροκάλυπτα πραξικοπηματική ενέργεια οι καρεκλοκένταυροι της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, αγνοώντας τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, με πρόφαση την άρνηση της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ να παράσχουν την υποστήριξή τους, έθεσαν προς ψήφιση στην ουσία την αναστολή της, με κολοσσιαία ποσοστά αποφασισθείσας, απεργίας. Το προσχηματικό ερώτημα «περί προϋποθέσεων» που ετέθη, αποτελούσε κατάφωρη αγνόηση της απόφασης της συντριπτικής πλειοψηφίας των συναδέλφων, οι οποίοι ψήφισαν ναι στην απεργία.

   Με την πράξη αυτή η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ, ΣΥΝΕΚ) έκανε για άλλη μία φορά ολοφάνερο τον ρόλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού στο εκπαιδευτικό κίνημα. Έτσι, τη στιγμή που ο κλάδος φαινόταν πιο έτοιμος από ποτέ για μια δυναμική αναμέτρηση, η ηγεσία για άλλη μια φορά μας πούλησε σκορπώντας σε όλους την οργή και την απογοήτευση, που συνεπάγεται η αίσθηση μιας ακόμα ήττας.

   Κι όμως συνάδελφοι δεν ηττηθήκαμε. Τουναντίον! Με τη μαζική μας συμμετοχή στα συλλογικά μας όργανα κάναμε το πρώτο και το πιο σημαντικό βήμα. Όμως το σπουδαίο αυτό βήμα δεν πρέπει να μείνει μετέωρο. Το τραγικότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί τώρα που φτάσαμε ως εδώ θα ήταν από τη μία να μας καταβάλει η απογοήτευση και από την άλλη η οργή να μας οδηγήσει στο να απαξιώσουμε συλλήβδην τα σωματεία μας και να πάψουμε να συμμετέχουμε στα συλλογικά μας όργανα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος! Αν το κάνουμε αυτό, αν εγκαταλείψουμε τώρα, τότε κυβέρνηση και κυβερνητικοί συνδικαλιστές θα έχουν πετύχει απόλυτα τον στόχο τους.

    Συνάδελφοι, η οργή μας θα πρέπει να μετουσιωθεί σε ουσιαστική δράση. Τα προβλήματα δεν τελείωσαν! Η αύξηση του ωραρίου, οι αναγκαστικές μετακινήσεις, τα πειθαρχικά-βιομηχανίες παραγωγής επιόρκων, η τιμωρητική αξιολόγηση, οι απολύσεις, η καταστρατήγηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, η διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης είναι ζητήματα που παραμένουν εφιαλτικά ολοζώντανα μπροστά μας. Και είναι αυτά τα ζητήματα που μας οδήγησαν μαζικά στις συνελεύσεις, για να αποφασίσουμε να τα αντιμετωπίσουμε δυναμικά. Από αυτή μας την απόφαση δεν μπορεί και δεν πρέπει καμιά επιστράτευση, καμιά συνδικαλιστική κωλοτούμπα και κανένας κυβερνητικός αυταρχισμός να μας κάνει να υπαναχωρήσουμε.

   Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας! Τώρα είναι η ώρα να πυκνώσουμε με την παρουσία μας τα συλλογικά μας όργανα, να συγκροτήσουμε επιτροπές αγώνα σε κάθε περιοχή, ώστε να περάσουμε εμείς στο προσκήνιο, να κάνουμε πέρα τους ξεπουλημένους, να συσπειρωθούμε ως κλάδος σε αγωνιστικές κατευθύνσεις, να κινητοποιήσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και να συμπήξουμε ένα πλατύ μέτωπο αντίστασης απέναντι στην καταστροφική για όλους μνημονιακή πολιτική. Έχουμε χρέος να μην σταματήσουμε εδώ. Οι νέες συνελεύσεις που ψηφίσαμε, πρέπει να προσπαθήσουμε να διεξαχθούν πάση θυσία και να φροντίσουμε να είναι κι αυτές εξίσου (ή και περισσότερο) μαζικές με τις προηγούμενες. Συμμετέχοντας μαζικά και συνεχίζοντας από εκεί που μείναμε την Τρίτη να κλιμακώσουμε την δράση μας βροντοφωνάζοντας και διεκδικώντας:

- Άμεση άρση της ακραία αντιδημοκρατικής και αντισυνταγματικής προληπτικής επιστράτευσης. Να οργανωθούν μαζικά συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Να αποταθούμε σε όλους τους κλάδους εργαζομένων, σε όλους τους φορείς, σε όλη την κοινωνία. Ο στραγγαλισμός των δημοκρατικών ελευθεριών αφορά τους πάντες.

- Όχι στην αύξηση ωραρίου, στις αναγκαστικές μετακινήσεις και στην απόλυση 10.000 αναπληρωτών. 

- Όχι στην αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, στις συγχωνεύσεις τμημάτων, στο κλείσιμο σχολικών μονάδων. Ποιοτική δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους. Έχουμε χρέος ως εκπαιδευτικοί να ενημερώσουμε τους μαθητές μας και τους γονείς τους τι συνεπάγονται όλες αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» για το δημόσιο σχολείο.

- Όχι στην αξιολόγηση-χειραγώγηση, στην αυτοδίκαιη αργία για «αναξιοπρεπή συμπεριφορά», στις ελαστικές σχέσεις εργασίας και στον στραγγαλισμό των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Υπό αυτές τις συνθήκες τον Σεπτέμβριο δεν πρέπει να ανοίξει κανένα σχολείο.

   Συνάδελφοι, αντισταθείτε στον φόβο, την απογοήτευση και την ηττοπάθεια που προσπαθούν σκοπίμως να μας καλλιεργήσουν. Το βήμα της περασμένης Τρίτης μπορεί και πρέπει να έχει συνέχεια. Με επίκεντρο τις επιτροπές, τις συνελεύσεις και τα πρωτοβάθμια σωματεία μας μπορούμε να δρομολογήσουμε τις εξελίξεις για την μεγάλη σύγκρουση που θα οδηγήσει στην κατάρρευση αυτής της πολιτικής και ολόκληρου του σάπιου συστήματος που την στηρίζει. Ο αγώνας μας για μόνιμη δουλειά με δικαιώματα για όλους και για δημόσια δωρεάν παιδεία είναι ένας αγώνας που αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Για να μπορέσουμε όμως να κερδίσουμε τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη της κοινωνίας θα πρέπει πρώτα-πρώτα εμείς οι ίδιοι να δείξουμε την αποφασιστικότητά μας, να βγούμε μπροστά και να αγωνιστούμε δυναμικά κι ανυποχώρητα. Έχουμε τις δυνατότητες ως κλάδος να αποτελέσουμε το έναυσμα του γενικότερου ξεσηκωμού. Ας προχωρήσουμε λοιπόν κι ας μην αφήσουμε το πρώτο βήμα που κάναμε στη μέση.

   Αντίσταση- οργάνωση- κλιμάκωση των αγώνων. Όλοι στους δρόμους!

                                            Ή εμείς ή αυτοί!

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ (agonistikiepitropi@googlegroups.com)