ΜΑΖΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Και εκεί που όλοι τα έβαζαν με τον κλάδο που δεν τραβάει,μια συγκέντρωση 5000 ανθρώπων πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας.Η συγκέντρωση που είχε καλεστεί έξω από τα γραφεία της ΟΛΜΕ ίσως από εντελώς λανθασμένη εκτίμηση για το μέγεθος της συμμετοχής του λαού σε αυτήν,δημιούργησε το αδιαχώρητο σε ένα δρόμο που έχει πλέον αδειάσει από την εμπορική κίνηση.Συνθήματα που ηχούσαν έντονα στο στενό δρόμο και χιλιάδες εκπαιδευτικοί με χαμόγελα αισιοδοξίας και βλέμμα αποφασιστικότητας , έδιναν τη δικιά τους απάντηση στην επιστράτευση.
Εστελναν  ένα πρώτο δείγμα του πώς σκοπεύουν να απαντήσουν τις επόμενες μέρες.
Δεν είναι πρώτη φορά που ο κλάδος των εκπαιδευτικών  έδωσε σκληρές μάχες . Έχει όμως μια πολύ ιδιαίτερη σημασία σήμερα,που όλο αυτό το διάστημα το σύστημα έφτιαχνε τους πιο σκληρούς του μηχανισμούς και νομοθετικό πλαίσιο τρομοκρατίας για να χτυπήσει τους εκπαιδευτικούς και να τους καθυποτάξει.Κι αυτή με τη σειρά τους να μεταβιβάσουν στους μαθητές τους την πειθάρχηση , ώστε να δεχτούν αναντίρρητα κάθε αφαίρεση δικαιώματος στο μέλλον ,στη δουλειά,στα κεκτημένα ,στην ίδια τη ζωή.Αυτός είναι ο ρόλος του δασκάλου που θέλουν.Αυτό το μήνυμα θέλει να υπερασπίσει το όραμα τους.Στα σκλαβοπάζαρα του συστήματος χρειάζονται τρομαγμένοι άνθρωποι που δε θα σηκώνουν κεφάλι.Θα δέχονται αδιαμαρτύρητα,πως δεν υπήρξαν ποτέ κεκτημένα ,διεκδικήσεις ,δικαιώματα.Δεν θα μάθουν ποτέ πως υπήρχαν συλλογικές συμβάσεις ,αιτήματα για μισθούς, συνδικάτα και σωματεία που τα διεκδικούσαν.
Ε,λοιπόν,σήμερα ο κλάδος των εκπαιδευτικών εξέφρασε την διαμαρτυρία του σε αυτό το ρόλο.Και μαζί με τους εκπαιδευτικούς ,βγήκανε κι άλλοι εργαζόμενοι άνεργοι ,φοιτητές ,μαθητές για να διαψεύσουν τις Κασσάνδρες που έλεγαν ότι αποφασίσαμε μια απεργία που δεν έχει την υποστήριξη καμιάς κοινωνικής ομάδας.
Ε,ναι ,ο λαός αντιλαμβάνεται ότι στη επιστράτευση των εκπαιδευτικών χτυπιέται  όλος ο
λαός.Χτυπιέται το δικαίωμα να αγωνίζεσαι.Χτυπιέται η ελευθερία να ΑΠΕΡΓΕΙΣ. Κι όλοι αυτοί που ψάχνανε εναλλακτικούς τρόπους διεκδίκησης γιατί η απεργία ήταν αναχρονιστική,αναποτελεσματική,δεν τους κάθονταν,και έψαχναν να βάλουν στη φαρέτρα τους νέα, σύγχρονα όπλα,ίσως σήμερα να αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως η διαδήλωση και η απεργία, είναι και παραμένει το όπλο των εργαζομένων . Είναι αυτές που τους συγκροτούν και τους φέρνουν πιο κοντά στη συνειδητοποίηση του ρόλου τους που θα οδηγήσει στην αλλαγή των συσχετισμών.
Μέσα από κάθε βήμα του αγώνα,θα πετυχαίνουμε μεγαλύτερη σιγουριά για το επόμενο βήμα.
Αύριο μας περιμένει μια μεγάλη μάχη.Ας διαψεύσουμε και μέσα από αυτήν την αμφισβήτηση της αξίας των συλλογικοτήτων .Ας συγκροτήσουμε μαζικές συνελεύσεις .Ας προσπαθήσουμε να σπάσουμε τον τρόμο και να κάνουμε εφικτό το ¨ ανέφικτο"
ΜΑΖΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ!!!