Όταν η αναγκαιότητα συντονισμού γίνεται παρωδία

Όταν η αναγκαιότητα συντονισμού γίνεται παρωδία

Κυκλοφόρησε κείμενο-πρόταση συντονισμού των ΕΛΜΕ της Αττικής,σε μια προσπάθεια να πάρει τη συναίνεση και την (συν)υπογραφή ,οσο γίνεται περισσότερων σωματείων. Συντονισμός που ενώ ξεκίνησε σε μια θετική βάση, με αιτήματα που πραγματικά άπτονται της αναγκαιότητας της περιόδου ,με το κατέβασμα του συγκεκριμένου κειμένου παίρνει πια τα χαρακτηριστικά κυβερνητικών προγραμμάτων συγκερασμού ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Θέση μας ήταν και παραμένει η ανάπτυξη συντονισμών τέτοιων μέσα στους εκπαιδευτικούς ,που θα φέρνουν κοντά όσο γίνεται περισσότερα κομμάτια εκαπιδευτικών ,και από την άλλη θα μπορέσουν να κινήσουν διαδικασίες αμφισβητησης του ακολουθητισμού των προτάσεων της ΟΛΜΕ ,που ούτε θέλει ούτε μπορεί να δώσει απαντήσεις στην ολομέτωπη επίθεση στον εργαζόμενο λαό ,την επίθεση στην εκπαίδευση και στα εργασιακά δικαιώματα όσων εργαζόμαστε σε αυτήν .Έχοντας γίνει εδώ και πολύ καιρό σαφές στους πάντες  ότι η ΟΛΜΕ δεν ανταποκρίνεται με κανένα τρόπο στην ανάγκη να δώσουν απάντηση οι εκπαιδευτικοί στο σύστημα και τους εκφραστές τους, είχαμε εκφράσει τη θέση πως πρέπει να υπάρξει ένας τέτοιος συντονισμός στα πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά μας όργανα που θα έθεταν σε αμφισβήτηση και θα απαντούσαν στην αδράνεια και την υποταγή της ΟΛΜΕ. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που εδώ και καιρό ,προσπαθήσαμε να κινήσουμε διαδικασίες διαλόγου και συνεύρεσης των συναδέλφων ,αλλά και μαθητών και γονιών ,σε ένα πλατύ μέτωπο πάλης ,μια και αυτή η συμπόρευση είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να αντικρούσουμε τη διάλυση της δημόσιας δωρεάν Παιδείας.

Πρόταση μας επίσης ήταν το να φτιαχτούν επιτροπές αγώνα, σωματειακές επιτροπές κλπ, ώστε να μπορέσουν να φέρουν στο δρόμο της πάλης όλο και περισσότερους συναδέλφους  ,δίνοντας τους την προοπτική να βρεθούν στο προσκήνιο της διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους ,έξω από τη λογική της ανάθεσης ,που τόσα δεινά έχει επιφέρει στο συνδικαλιστικό μας χώρο.

Το να πατάει κάποιος όμως σε μια πραγματική αναγκαιότητα που μπορεί να βοηθήσει στην μαζικοποίηση του κινήματος και να την κάνει εφαλτήριο αυταπατών και μύθων ,πώς τάχα θα λυθούν τα προβλήματα του λαού μέσα από αλλαγές κυβέρνησης και διαχειριστικές λογικές,  εκτός από πολιτικά λανθασμένο είναι και αποπροσανατολιστικό.

Το να πάρουμε μια-μια τις θέσεις και να αναλύσουμε τις διαφωνίες μας ,δεν κρίνουμε ότι είναι το αναγκαίο αυτής της περιόδου ,Θα μπορούσαν πολλά να ειπωθούν για τη διαγραφή του χρέους, για την ανατροπή της κυβέρνησης και όποιας άλλης προκύψει που θα ακολουθεί αυτή την πολιτική ,για την απαγόρευση των απολύσεων ,ή πως θα γίνει η αναδιανομή του πλούτου και πολλά άλλα .Το ζήτημα είναι αν ένα τέτοιο σχέδιο είναι προαπαιτούμενο για να συντονιστούν οι συνάδελφοι στη βάση και να βγούν να παλέψουν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.

Από τη μια μεριά το  ΔΣ  της ΕΛΜΕ αρνείται να προωθήσει εργαλεία τέτοια που θα προάγουν τη συλλογικότητα και την μαζικότητα των διαδικασιών ,που θα φέρνουν άμεσα τα προβλήματα των σχολείων στο προσκήνιο και θα δίνουν τη δυνατότητα στους συναδέλφους να κουβεντιάζουν και να αποφασίζουν δράσεις ,από την άλλη ψηφίζει προγράμματα διαχείρισης με το πρόσχημα του συντονισμού.

Είναι εξοργιστικό τέτοιες εποχές που μεγάλες μερίδες κόσμου προσπαθούν να βρουν διεξόδους και απαντήσεις στο καταθλιπτικό κλίμα ηττοπάθειας ,κάποιοι να προσπαθούν με κουτοπονηριές να προωθήσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες χρησιμοποιώντας τους συναδέλφους. Τη στιγμή που οι καιροί απαιτούν συσπείρωση σε αγωνιστική κατεύθυνση στους δρόμους, κάποιοι να καλλιεργούν αυταπάτες και να συμπεριφέρονται σαν να είναι ένα βήμα πριν την εξουσία. Κυρίως αντιμετωπίζοντας άλλη μια φορά το λαό σαν παρατηρητή .Γιατί στα αλήθεια ποιο  πρόγραμμα διαχείρισης θα βγάλει στο δρόμο το λαό;

Επίσης η επαναφορά του ζητήματος της γενικής απεργίας διαρκείας ,παρουσιάζεται σα να είναι προ των πυλών και το μόνο που χρειάζεται είναι η σπίθα. Όταν η πλειοψηφία των εργαζομένων βρίσκεται εκτός σωματείων και σε καθεστώς ομηρίας από το τεράστιο ποσοστό ανεργίας ,το να μιλάς για γενική πολιτική απεργία ,πόσο εφικτό μπορεί στα αλήθεια να είναι;

Η πραγματική διαδικασία που θα αναστρέψει αυτή την πορεία διάλυσης της ζωής των εργαζομένων ούτε εύκολη ούτε σύντομη μπορεί να είναι .Η ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος στη  βάση διεκδίκησης  και στην πορεία ανατροπής, θα περάσει μέσα από δύσκολους μακροχρόνιους αγώνες συνολικής αναμέτρησης με το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Κυρίως όμως ,πρέπει ο ίδιος ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του για να διεκδικήσει ξανά τη ζωή του. Να κατανοήσει σε βάθος ότι μέσα από την οργανωμένη πάλη μας θα ξεκινήσει ένας πραγματικός αγώνας ενάντια σε κάθε λογής εικονικούς αγώνες που σκάνε μύτη από τα πεφωτισμένα μυαλά διαφόρων πολιτικών γραφείων, μακριά από τις ανάγκες του λαού. Με πραγματικό πλαίσιο διεκδίκησης το δικαίωμα στη ζωή ,στο εισόδημα ,στη στέγη ,στο φαγητό ,στη σύνταξη, στην υγεία, στην παιδεία, στις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες.