Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάμε;
Δευτέρα, 31
Δεκεμβρίου 2012
.jpg)
Μετά την πιο πρόσφατη επιτυχία της κυβέρνησης (την υπό
προϋποθέσεις εκταμίευση με... δόσεις της δόσης του 3ου μνημονίου), θα έπρεπε
λογικά να φανταστούμε ότι δεν θα ερχόταν, τελικά, η «καταστροφή του κόσμου»
στις 21 Δεκέμβρη. Δεν θα άδειαζαν τα ράφια στα σουπερμάρκετ, δεν θα έκλειναν τα
σχολεία, τα νοσοκομεία, οι τράπεζες και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, δεν θα
πέθαιναν οι γέροι στους δρόμους, δεν θα χρεοκοπούσε η χώρα και η κοινωνία, όπως
κινδυνολογούν εδώ και 3 χρόνια τα ΜΜΕ, αν δεν κάνουμε ό,τι μας λένε οι
δανειστές.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, σύμφωνα με την «επίσημη ενημέρωση» το τέλος του κόσμου αναβλήθηκε για μια ακόμη φορά χάρη στις επιτυχίες της κυβέρνησης. Κι ας βιώνουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι ένα «δικό τους τέλος», μια παραπλήσια κατάσταση με αυτήν που περιγράφεται πως θα συμβεί αν δεν ακολουθήσουμε τις υποδείξεις των ιμπεριαλιστών της τρόικας και της κυβέρνησης Σαμαρά. Γιατί μπορεί να μην έχουν αδειάσει τα ράφια και τα μην έχουν κλείσει οι τράπεζες (αντίθετα τα σχολεία στη Β. Ελλάδα κλείνουν λόγω έλλειψης θέρμανσης), αλλά το ίδιο κάνει. Γι' αυτόν τον κόσμο τα ράφια των σουπερμάρκετ είναι άδεια και οι τράπεζες κλειστές.
Πάντως, χάρη σ' αυτές και στις επόμενες «επιτυχίες» της κυβέρνησης αυτό που σίγουρα θα έρθει, αν δεν τους σταματήσουμε, είναι η καταστροφή κάθε μορφής εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος που έχει απομείνει. Αυτό που θα έρθει είναι οι μαζικές απολύσεις ώσπου να επιβεβαιωθεί η «προφητεία» της Citigroup (και όχι φυσικά η προφητεία των Μάγια), που εκτιμά την ανεργία στο 40% έως το 2015, και συνακόλουθα οι μισθοί απόλυτης φτώχειας που αναλογούν σ' αυτά τα ποσοστά της ανεργίας.
Έτσι, η εκταμίευση των περίπου 7 δισ. πραγματικού χρήματος από τη λογιστική «χαρτούρα» των 45 δισ. που θα πέσουν στην πραγματική οικονομία θα γίνει υπό προϋποθέσεις. Προϋποθέτουν την ανασφάλιστη εργασία χωρίς δικαιώματα, αυξήσεις στις τιμές βασικών αγαθών και στη φορολογία, ιδιωτικοποιήσεις σε ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία (δημόσια περιουσία που γίνεται με νόμο αυτόματα περιουσία των ιμπεριαλιστών). Και το όλο δάνειο, μέσα από διάφορες διαδρομές, θα επιστρέψει τελικά στους ίδιους τους δανειστές και στις τράπεζες. Για να διαιωνίζεται η σκλαβιά της βιωσιμότητας ενός χρέους που κάνει αβίωτη τη ζωή. Για να ανακυκλώνεται η μηχανή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Από 'κεί και πέρα υπάρχουν διάφορες επιλογές για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Η κυρίαρχη «επιλογή» των καναλιών, της κυβέρνησης και της τρόικας αξιώνει υποταγή, την οποία μεταμφιέζει σαν... αντίσταση απέναντι «στο κακό μας παρελθόν». Το είχαμε, βλέπετε, παρακάνει με την... καλοπέραση και καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε! «Για χρόνια ήμασταν τζίτζικες, καιρός από τζιτζίκια να γίνουμε μυρμήγκια», αποφαίνεται ο εκπρόσωπος των... τζιτζικιών Στουρνάρας. Βαθύτατος ο στοχασμός του οικονομολόγου! Εξάλλου, τι μας ζητάνε; Να χαιρόμαστε τις δόσεις και... να αναπτυχθούμε! Να εργαστούμε χωρίς «άδικα προνόμια και παροχές», να υπογράψουμε τη νέα ατομική σύμβαση εργασίας για να ΄χουμε δουλειές. Ακόμη και να απολυόμαστε αδιαμαρτύρητα όταν δεν είμαστε παραγωγικοί (...και κερδοφόροι), για να σωθούμε αργότερα. Γιατί, αν κάνουμε ό,τι μας ζητηθεί, μπορεί να τη γλιτώσουν μερικοί, ίσως και περισσότεροι, από το αν αντισταθούμε.
Είναι μονότονη η καθεστωτική επιχειρηματολογία για την αναγκαιότητα της υποταγής. Μια υποταγή που πρέπει να υποστούμε με... περηφάνια!
Προσπερνώντας τις κλασικές εκδηλώσεις «αλληλοβοήθειας» των εταίρων-δανειστών, των γνωστών μεγαλοαστικών οικογενειών που σώζουν το παιδικό χαμόγελο, την παραδοσιακή εκκλησιαστική αγαθοεργία και ελεημοσύνη του υποταγμένου Σαμαρείτη, τους... μη κυβερνητικούς οργανισμούς ξεπλύματος μαύρου χρήματος της πλουτοκρατίας που παράγουν “κοινωνικό” έργο, τις διάφορες χορηγίες των εταιριών που έχουν «πρώτα τον άνθρωπο και μετά τα κέρδη» (και άλλα... ισοδύναμα μέτρα «αντιμετώπισης της κρίσης»). Προσπερνώντας, δηλαδή, τους «εξωραϊστικούς» μηχανισμούς της βαρβαρότητας που εθίζουν στη ζητιανιά, διαιωνίζουν τη φτώχεια, διαχειρίζονται και συγκρατούν τις κοινωνικές εκρήξεις και την οργή, φεσώνει τελικά την κοινωνία αντί το κράτος, η πραγματική λαϊκή αλληλεγγύη συνδέεται άρρηκτα με την αντίσταση στη βαρβαρότητα.
Γιατί το ερώτημα δεν ήταν ποτέ πώς διανέμονται ή ανταλλάσσονται τα προϊόντα αλλά πώς παράγονται. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η «εθελοντική προσφορά» για να εξασφαλιστεί η επιβίωση αλλά πώς αναπαράγεται η ζωή. Το πρόβλημα είναι η αλληλεγγύη με στόχο την αντίσταση, τη διεκδίκηση και την ανατροπή για μια καλύτερη ζωή και όχι απλώς η επιβίωση του σύγχρονου σκλάβου που δεν αναγνωρίζει τη σκλαβιά.
Γιατί δεν υπάρχει παράκαμψη της πολιτικής αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Την αντικατάσταση αυτής της αναμέτρησης με μια κατά φαντασίαν κοινωνία «αλληλοβοηθούμενων πολιτών» ή μέσω των εκλογών για μια κυβέρνηση διαχείρισης και εξομάλυνσης της βαρβαρότητας.
Η απάντηση στο δίλημμα “αντίσταση ή βαρβαρότητα” φαίνεται προφανής. Κανείς δεν προτιμά την υποταγή από την αντίσταση στη βαρβαρότητα. Αρκεί, βέβαια, να μην παραιτείται και να ψάχνει τη δύναμη και τις δυνατότητες να αντισταθεί. Δυνατότητες που σήμερα ανοίγονται όλο και περισσότερο.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Ούτε λίγο ούτε πολύ, σύμφωνα με την «επίσημη ενημέρωση» το τέλος του κόσμου αναβλήθηκε για μια ακόμη φορά χάρη στις επιτυχίες της κυβέρνησης. Κι ας βιώνουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι ένα «δικό τους τέλος», μια παραπλήσια κατάσταση με αυτήν που περιγράφεται πως θα συμβεί αν δεν ακολουθήσουμε τις υποδείξεις των ιμπεριαλιστών της τρόικας και της κυβέρνησης Σαμαρά. Γιατί μπορεί να μην έχουν αδειάσει τα ράφια και τα μην έχουν κλείσει οι τράπεζες (αντίθετα τα σχολεία στη Β. Ελλάδα κλείνουν λόγω έλλειψης θέρμανσης), αλλά το ίδιο κάνει. Γι' αυτόν τον κόσμο τα ράφια των σουπερμάρκετ είναι άδεια και οι τράπεζες κλειστές.
Πάντως, χάρη σ' αυτές και στις επόμενες «επιτυχίες» της κυβέρνησης αυτό που σίγουρα θα έρθει, αν δεν τους σταματήσουμε, είναι η καταστροφή κάθε μορφής εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος που έχει απομείνει. Αυτό που θα έρθει είναι οι μαζικές απολύσεις ώσπου να επιβεβαιωθεί η «προφητεία» της Citigroup (και όχι φυσικά η προφητεία των Μάγια), που εκτιμά την ανεργία στο 40% έως το 2015, και συνακόλουθα οι μισθοί απόλυτης φτώχειας που αναλογούν σ' αυτά τα ποσοστά της ανεργίας.
Έτσι, η εκταμίευση των περίπου 7 δισ. πραγματικού χρήματος από τη λογιστική «χαρτούρα» των 45 δισ. που θα πέσουν στην πραγματική οικονομία θα γίνει υπό προϋποθέσεις. Προϋποθέτουν την ανασφάλιστη εργασία χωρίς δικαιώματα, αυξήσεις στις τιμές βασικών αγαθών και στη φορολογία, ιδιωτικοποιήσεις σε ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία (δημόσια περιουσία που γίνεται με νόμο αυτόματα περιουσία των ιμπεριαλιστών). Και το όλο δάνειο, μέσα από διάφορες διαδρομές, θα επιστρέψει τελικά στους ίδιους τους δανειστές και στις τράπεζες. Για να διαιωνίζεται η σκλαβιά της βιωσιμότητας ενός χρέους που κάνει αβίωτη τη ζωή. Για να ανακυκλώνεται η μηχανή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Από 'κεί και πέρα υπάρχουν διάφορες επιλογές για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Η κυρίαρχη «επιλογή» των καναλιών, της κυβέρνησης και της τρόικας αξιώνει υποταγή, την οποία μεταμφιέζει σαν... αντίσταση απέναντι «στο κακό μας παρελθόν». Το είχαμε, βλέπετε, παρακάνει με την... καλοπέραση και καταναλώναμε περισσότερα από όσα παράγαμε! «Για χρόνια ήμασταν τζίτζικες, καιρός από τζιτζίκια να γίνουμε μυρμήγκια», αποφαίνεται ο εκπρόσωπος των... τζιτζικιών Στουρνάρας. Βαθύτατος ο στοχασμός του οικονομολόγου! Εξάλλου, τι μας ζητάνε; Να χαιρόμαστε τις δόσεις και... να αναπτυχθούμε! Να εργαστούμε χωρίς «άδικα προνόμια και παροχές», να υπογράψουμε τη νέα ατομική σύμβαση εργασίας για να ΄χουμε δουλειές. Ακόμη και να απολυόμαστε αδιαμαρτύρητα όταν δεν είμαστε παραγωγικοί (...και κερδοφόροι), για να σωθούμε αργότερα. Γιατί, αν κάνουμε ό,τι μας ζητηθεί, μπορεί να τη γλιτώσουν μερικοί, ίσως και περισσότεροι, από το αν αντισταθούμε.
Είναι μονότονη η καθεστωτική επιχειρηματολογία για την αναγκαιότητα της υποταγής. Μια υποταγή που πρέπει να υποστούμε με... περηφάνια!
Προσπερνώντας τις κλασικές εκδηλώσεις «αλληλοβοήθειας» των εταίρων-δανειστών, των γνωστών μεγαλοαστικών οικογενειών που σώζουν το παιδικό χαμόγελο, την παραδοσιακή εκκλησιαστική αγαθοεργία και ελεημοσύνη του υποταγμένου Σαμαρείτη, τους... μη κυβερνητικούς οργανισμούς ξεπλύματος μαύρου χρήματος της πλουτοκρατίας που παράγουν “κοινωνικό” έργο, τις διάφορες χορηγίες των εταιριών που έχουν «πρώτα τον άνθρωπο και μετά τα κέρδη» (και άλλα... ισοδύναμα μέτρα «αντιμετώπισης της κρίσης»). Προσπερνώντας, δηλαδή, τους «εξωραϊστικούς» μηχανισμούς της βαρβαρότητας που εθίζουν στη ζητιανιά, διαιωνίζουν τη φτώχεια, διαχειρίζονται και συγκρατούν τις κοινωνικές εκρήξεις και την οργή, φεσώνει τελικά την κοινωνία αντί το κράτος, η πραγματική λαϊκή αλληλεγγύη συνδέεται άρρηκτα με την αντίσταση στη βαρβαρότητα.
Γιατί το ερώτημα δεν ήταν ποτέ πώς διανέμονται ή ανταλλάσσονται τα προϊόντα αλλά πώς παράγονται. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η «εθελοντική προσφορά» για να εξασφαλιστεί η επιβίωση αλλά πώς αναπαράγεται η ζωή. Το πρόβλημα είναι η αλληλεγγύη με στόχο την αντίσταση, τη διεκδίκηση και την ανατροπή για μια καλύτερη ζωή και όχι απλώς η επιβίωση του σύγχρονου σκλάβου που δεν αναγνωρίζει τη σκλαβιά.
Γιατί δεν υπάρχει παράκαμψη της πολιτικής αναμέτρησης με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Την αντικατάσταση αυτής της αναμέτρησης με μια κατά φαντασίαν κοινωνία «αλληλοβοηθούμενων πολιτών» ή μέσω των εκλογών για μια κυβέρνηση διαχείρισης και εξομάλυνσης της βαρβαρότητας.
Η απάντηση στο δίλημμα “αντίσταση ή βαρβαρότητα” φαίνεται προφανής. Κανείς δεν προτιμά την υποταγή από την αντίσταση στη βαρβαρότητα. Αρκεί, βέβαια, να μην παραιτείται και να ψάχνει τη δύναμη και τις δυνατότητες να αντισταθεί. Δυνατότητες που σήμερα ανοίγονται όλο και περισσότερο.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου